live | ذهنیت خالق یا ذهنیت واکنش دهنده - صفحه 23 (به ترتیب امتیاز)

سلام و درود فراوان به استاد عزیز و گرامی خودم و مریم جان عزیز و تمامی دوستان گرامی دیدگاه خودمو راجع به این فایل قبلاً نوشتم منتهی یه نکته ای به ذهنم رسید که خواستم بهش اشاره کنم و اون اینه که در گذشته به خاطر باورهای غلطی که داشتیم احساسمون نسبت به اینجور حوادث و اتفاقات ناجالبی که در کشورمون رخ می‌داد، جور دیگه بود. در واقع چون اکثریت به این قضایا طور دیگه ای نگاه می‌کردن، خواه و ناخواه ما هم تحت تاثیر قرار می‌گرفتیم .رویداد و اتفاقات ناجالبی مثل سیل ، زلزله و پیش اومدن حوادثهای ناجالبی مثل آتش سوزی و خبرهای ناگواری مثل کشت و کشتار در کشورهای مختلف باعث میشد ناخودآگاه بدون اینکه متوجه بشیم به احساس بد بریم. خیلی وقتا در ادامه ی حس دلسوزی، احساس گناه و عذاب وجدان سراغمون میومد و این باعث می‌شد که عزت نفس و حس خود ارزشمندی خودمونو زیر سوال ببریم .

حتی خیلی جاها حس لیاقت را از خودمون بگیریم. چرا که همیشه در مقایسه با این افراد با توجه به موقعیت و شرایطشون به همین جایگاه خودمون بسنده می‌کنیم و احساس می‌کنیم ما به نسبت این افراد خیلی هم عالی هستیم. خیلی خوبه که آدم توجه به داشته‌هاش بکنه و بخاطرشون سپاسگزار باشه اما نه با این نگاه !

سپاسگزاری باید در هنگام لذت بردن از داشته‌هات باشه تا بتونی حس لیاقت بیشتری در خودت به وجود بیاری . اینکه از سر اجبار و یا در مقایسه با آدمهای ضعیف یا با آدمهایی که شرایط جالبی ندارن، بخواهیم سپاسگزاری کنیم به نظرم این سپاسگزاری نمی‌تونه قدرتمند باشه چون حس می‌کنم ریشش تو ترسها و نگرانی‌هامونه .

خب توی فرهنگ و کشورمون خیلی از باورها تحمیل شده که خیلی از باورهای غلطی تو وجودمون شکل گرفته .هنوزم که هنوزه خیلیا بر این باورن که نسبت به این حوادث احساس دین می‌کنن. از سر دلسوزی و حس مسئولیت پذیری تلاش می‌کنن ، بتونن کمکی کنن تا زندگی این افراد رو تغییر بدن.

کمک کردن به دیگران یکی از اخلاقهای پسندیده هر فردی می‌تونه باشه اما خیلی خوبه که قبل از کمک کردن هدف خودمونو از انجامش بدونیم.

ما یاد گرفتیم هر کاریو بخاطر خودمون و برای به دست اووردن حال خوب برای خودمون انجام بدیم.

بر این باوریم که حس دلسوزی از حسهای مخربی هستش که نمی‌تونه بهمون کمکی کنه.

به خاطر احساس گناه و عذاب وجدان هم اگر کاری کنیم به خودمون خسارت زدیم.

اصلاً چرا عذاب وجدان می‌گیریم ؟! چون فکر می‌کنیم در قبال دیگران مسئول هستیم و اگر نتونیم کمکی کنیم یا خدمتی برسونیم از انسانیت به دور شدیم حتی دیدم بعضیا کمک و خدمت رسانی به دیگران می‌کنن منتهی فقط به خاطر دیده شدن و یا برای جبران اشتباهاتشون. خیلیا از روی ترسشون یعنی

به خاطر ترس از خدا و مجازاتی که فکر می‌کنن در پیش رو خواهند داشت کمک میکنن . خیلیا هم برای پاداش گرفتن و یا تایید شدن از سمت بقیه ، کمک و یا خدمت رسانی می‌کنن. خلاصه اینکه نیت‌ها و هدفها متفاوته و اکثراً به خاطر توقع و انتظاری که از بقیه دارن انجام میدن. بعضیا وقتی به کسی کمک میکنن چنان غروری میگیرتشون که گاهی منت کارشونو میتونی حس کنی .

بنابراین یکی از خدا توقع می‌کنه و دیگری از بنده‌های خدا .

کسانی هم که ظاهراً به خاطر خدا کمکی می‌کنن بعداً از خداوند متوقع میشن و مثل طلبکارا با خدا حرف می‌زنن. بنابراین اینکه یاد بگیریم بدون حس دلسوزی و احساس گناه فقط و فقط به خاطر خودمون به کسی کمکی کنیم خیلی خوبه .

باید به این باور برسیم که هر کسی تو هر جایگاه و شرایط و موقعیتی که داره می‌تونه خودش از خداوند درخواست کمک و هدایت کنه.

همه ی ما به یک اندازه به خداوند نزدیک هستیم و منه نوعی هیچ نقشی در تغییر زندگی کسی ندارم. می‌تونم در حد توان خودم با نیت خلوص بدون هیچ توقع و انتظاری به کسی کمک یا خدمت رسانی کنم. قراره ما تسلیم باشیم ما حتی دعایی که برای دیگران میکنیم ، فقط فرکانس مثبت به خودمون ارسال می‌کنیم . با دعا کردن ما کسی به جایی نمی‌رسه و زندگی کسی تغییر نمیکنه . فقط یه حس خوبیه که خودمون دریافتش می‌کنیم.

نباید خودمونو مسئول کسی بدونیم. هر کسی طبق باورها و فرکانسی که خودش ارسال می‌کنه پاسخ دریافت می‌کنه . همانطور که هیچکس مسئول زندگی ما نیست ما هم مسئول زندگی کسی نیستیم و نیازی به عذاب وجدان و احساس گناه و حس دلسوزی نیست. به جای اینکه تمرکزمونو بذاریم روی چنین اخبار و حوادثی که به هر نحوی ما رو به احساس بد می‌بره ، بهتره تمرکزمون روی تغییر باورهای خودمون باشه .

این جمله به این معنی نیست که هیچ جا به کسی کمکی نکنیم فقط خیلی خوبه که وقتی به کسی کمکی می‌کنیم باورهای درستی داشته باشیم که با نتایج خوبی مواجه بشیم.

هیچ وقت هیچ چیزی وظیفه شما نیست هیچ وقت با افراطی کمک کردن به کسی به اون فرد آموزش ندید که همیشه نگاش به دستای این و اون باشه و خودش هیچ تلاشی نکنه خیلی جاها ناآگاهانه به دیگران یاد میدیم که ترحم کنن و خودشونو کوچیک و بی‌ارزش کنن تا از بیرون کمکی دریافت کنن همه ی اینا به میزان ایمان ما برمی‌گرده و اینکه چقدر خداوند بخشنده و قدرتمند رو شناختیم .

کمک کردن و عشق دادن باید بدون توقع و انتظار باشه و همون لحظه فراموش بشه . و هیچ وقت با این دید که می‌خوای کمک کنی تا زندگی کسیو تغییر بدی به کسی کمک نکن .اگه به همچین درکی رسیدیم اون وقت می‌تونیم به دیگران عشق بدیم.

تو این راستا قضاوت و نگاه بقیه هم برات مهم نباشه کاری رو انجام بده که خودت می‌دونی درسته.

مردم در هر حالی حرف می‌زنن. حرف زدن و قضاوت کردنشون هم ، طبق باورهایی هستش که تو ذهنشون دارن. ما نمیخوایم اون شکلی که دیگران میخوان باشیم ما میخوایم اونی باشیم که خودمون بر این باوریم که درسته.

استفاده از تجارب گذشته و دیدن الگوهای خوب و حتی آدمهایی که فقط تظاهر به خوب بودن میکنن می‌تونه تو این زمینه بهمون کمک کنه .

تو زندگی روزمره ی خودمون هم با این موضوعات خیلی مواجه میشیم باید یاد بگیریم که هر کاری رو برای دل خودمون و خوشحال کردن خودمون انجام بدیم تا تمام توقعاتمون نسبت به دیگران از بین بره .

کمبودها و باورهایی که ما را به سمت کمبود می‌برن خیلی تو این قضیه تاثیرگذار هستن.

اگه فراوانی و فزونی نعمتهای خداوند رو باور داشته باشیم ، اگه شرک نورزیم و باور کنیم که همه ی قدرت دست خداوند هستش ،اگه به عدالت خداوند ایمان داشته باشیم و اگه به قوانین جهان اعتماد داشته باشیم می‌تونیم درست تصمیم بگیریم و به جا و به موقع به دیگران کمک کنیم.

خیلی وقتا تو شرایطهای نامناسب این ما هستیم که به دیگران یاد میدیم که با چ باورهایی پیش برن.

کمک و محبت از سر دلسوزی هیچ وقت نه تغییری در روند زندگی اون شخص ایجاد می‌کنه و نه اینکه باعث خوشحالی ما میشه . فقط وقت و انرژی و گاهی مالمون رو از دست میدیم.

استاد جونم مرسی که هستید .

ممنون و سپاس از تمام آموزه‌های قشنگتون.