تسلیم بودن در برابر خداوند

سلام بر عزیزان بهشتی

از دیروز تمام فکر و ذهنم درگیر این فایل اللهی بود و اصلا غرق شدم توش دیروز که گوشش دادم و اونقدر معنوی و پر از عشق اللهی درونم شد و کامنت گذاشتم و اشک ریختم بعد با تمام وجود خدا رو شکر کردم و نفس عمیق کشیدم گفتم هرکاری لازمه که باید انجام بدی برای اینکه درونت به صلح بیشتری برسه و پر از احساس خوب بشی و اجازه بدی خداوند در تو جاری بشه باید انجام بدی اون کار و چه کاری الان باید انجام بدی؟ رسیدن به احساس خوب شکر گزاری حال عمیق خوووب توجه و کنترل ذهن بر روی زیبایی ها و مثبت ها تا صدای خدا بیشتر و بیشتر بشنوی مثل قبل و اینبار خیلی ولضح تر مثل همین صدایی که استاد رو تا خونه باغ برد

و دیروز با حس خوب رفتیم یه مسابقه کمدی دیدیم با خواهرم و با همون حس لبخند و ذوق و احساس خوب دوستامون پیشنهاد دادن بریم بیرون یه پارکی جایی بچرخیم ما هم ددری سریع موافقت کردیم با همون حس خوب از خونه زدیم بیرون و اعراض کردیم از گرما و موارد دیگه و توجه کردیم به زیبایی ها با یکی از دوستامون خاطرات خوب و مرور میکردیم تا رسیدیم ب مقصد اولش چون یه جای جدید و انتخاب کردیم و خب قبلش گفتم تسلیم هدایت خدا میشم فایل روزشمار هم گوش داده بودم دو روز قبل و استاد و مریم جان اونجا گفتن ما همیشه هدایتی سفر میکنیم

یکم اولش جا خوردم گفتم ک چی اینجا اصلا درخت و سرسبزیش کو مثلا پارکه بیشتر شبیه مسابقات المپیکه نگو پارک پیاده روی و ورزش و دوچرخه سواری بود بیشتر و هرکس اونجا بود اکثرا داشت ورزش میکرد یا پیاده روی جدی اما بعدش گفتم قرار شد فقط لذت ببری و لذت و از همونجایی که هستی شروع کنی مکان برات معنی نداشته باشه تو وجودت پیداش کن و بعدش دیگه فقط کنترل ذهن بازی کردیم نشستیم خوراکی خوردیم و کلی خوش گذشت و شب خیلی خاطره انگیزی هم بود آخرش دوستمون داشتن بازی میکردن منو خواهرم پیاده روی میکردیم و راجع به قانون و حرفهای استاد صحبت میکردیم میخوام بگم دقیقا بعد کنترل ذهن ورق برگشت

خب حالا برگردم سر تمرین این فایل

1: کجاها هدایت الله رو گوش دادم و نتیجه فرای تصورات من و به نفع من صورت گرفته

تو کامنت قبلیمم گفتم خیلی خیلی جاها بوده که بیشترش و حتی تو دفترهام نوشتم ولی موارد پر رنگی که خیلی بلد بود و بزرگ و میگم

قبلا تو کامنتهام گفتم دوباره میگم

ما چند سالی رو با مادربزرگم زندگی میکردیم و اونجا چون پدرم نور چشمی بود و پدربزرگم فوت کرده بود اجاره نمیدادیم یجورایی هم مراقب مادربزرگم بودیم و هم انگار مجبور بودیم فضای شخصی زندگیمون و هر هفته با عمو و عمه ها به اشتراک بزاریم و خونه هم نمیفروختن عموها و عمه هام جرات نمیکردن و خب احترامی هم ب مادربزرگم بود خلاصه با منت ما اونجا زندگی میکردیم البته اون موقع ها سنم و سن عقلیم خیلی کمتر ازین بود ک درک کنم این موارد و بهش توجه کنم این روال ادامه داشت تا وقتی که پدرم فوت کرد و من اولین و مهمترین و بزرگترین تصمیم زندگیمو تو سن 17/18 سالگی گرفتم اینکه بعد چند ماه از فوت پدرم تصمیم گرفتم که از مادربزرگم جدا بشیم میگم تصمیم گرفتم چون مادرم قبول نمیکرد و تنها بار مسئولیت دوتا دختر و نمیتونست تنهایی بدوش بکشه و یجورایی وابسته به خانواده پدریم بود از جوونیش تا به حال (حال اون موقع) و خواهرم خیلی کوچیک بود خیلی ک 14/15 سالش بود اما عقلی ازینم کوچیکتر بود و بسیار وابسته به مادرم خدای من وقتی بهش فکر میکنم میگم اونجا فقط خدا بود خیلی شرایط سخت و ترسناکی بود برای منی ک میدونستم قانع کردن یه قوم چقدر سخته و عملا منو هنوز کم سن و سال میدونن و ناپخته تنها کاری ک میکردم گوش دادن به هدایت های خدا بود ک اون زمان نمیدونستم خداست نمیدونستمم خودمم فقط پیش میرفت الان میگم ک خدا بوده تو تک تک لحظه ها دست منو گرفته و یاریم کرده خلاصه مادرمو راضی کردم بدون دعوا و جر و بحث چون اونجوری راهی از پیش نمیبردم سعی میکردم براش منطق بیارم ک واقعا اون زمان خدا کلمه میشد در زبانم جاری میشد وگرنه من حرف زدن معمولی هم بلد نبودم چه برسه به حرف زدن منطقی به همه ی اینها درد و سوگ فوت پدرمم اضافه کنین درسته یک یا دو ماهی مرده متحرک بودم و شوک از اتفاقی ک افتاده چون خیلی به پدرم وابسته بودم اما نشستم دست روی دست بزارم اینم بگم چند ماه بعدش من تصمیم گرفتم اما گذاشتم در زمان مناسبش اتفاق بیفته نمیدونم چقدر طول کشید اما یادمه اولین ایده ای ک اون زمان به ذهنم رسید اینبود ک برم سرکار یه دختر ترسو بودم ک تنهایی خیلی بیرون نمیرفتم خیلی ک اصلا شاید یکی دوبار با یکی از دوستام اون موقع اطراف تهران زندگی میکردیم و من شاید دو سه بار با دوستم تا تهران رفته بودیم ک برای اونم کلی راهها رفتم ب این سادگی قبولش از سمت خانواده امکان پذیر نبود بخاطر شرایط خواهر بزرگترم ک داستان جدا داره

خب تصمیم گرفتم برم سرکار و چون خیلی تصمیم جدی بود خیلی زود شرایطش مهیا شد اون زمان مثل حالا خیلی فضای کاری برای خانمها زیاد نبود و شغل ها خیلی کم و محدود بودن و راحت نمیشد شغل داشت خصوصا اینکه ما عملا سابقه یا مهارت خاصی هم نداشتیم یه کلاس کامپیوتر نصفه نیمه رفته بودیم باهم دوستم گفت یکی از دوستاش تو یه شهرک صنعتی بسته بندی انجام میده میگه میتونم صحبت کنم شما بیاین اینجا من سریع مقاومت کردم گفتم بروو بابا دو تا دختر بریم بسته بندی اونم فلان جا بدون سرویس؟ از کجا اعتماد کنیم و خلاصه ساز مخالف که اسمش نجوا بود یه دو سه روزی خبر ندادیم و دوستم هی اصرار میکرد بریم میگفت عوضش خودمون درامد داریم سرمون بالاست میرم یه چند وقتی سابقه کاری برامون رد بشه بعد میایم بیرون و من ترسها و نجواها بهم اجازه نمیداد اما همون صدایی که باهام حرف میزد میگفت مگه نمیخوای مستقل بشی؟ اینجوری راحت تر میتونین جدا بشین از مادربزرگت و مامانتم یکم نگرانی ش بابت نداشتن درامد کم میشه چون هنوز هیچ حقوقی دریافت نمیکردیم تازه اون زمان داشتن کارهای بیمه پدرمو انجام میدادن که یه حقوقی به ما برسه و تقریبا خرج اون موقع ما یادم نیست از کجا تامین میشد فقط اخر هفته ها عموهام میومدن غذا خودشون درست میکردن میوه اینا میخریدن برای مادربزرگم میوردن ما هم شریک بودیم

خلاصش کنم اینکه بتونم خودم درامد داشته باشم که هم بتونم خرج دانشگاهمو بدم چون قبول شده بودیم با دوستم هم ازینجا بریم و هم دخالتهای عمو ها و عمه ها قطع بشه منو مصر کرد برم سرکار شرایط ایده عالی نبود خیلی نمیخوام درموردش بگم و یادمم نیست چقدر اونجا کار کردم اما خرج دانشگاه و رفت و امدم درمیومد و ترمم که رفت بالاتر به مامانم گفتم مسیر دانشگاه برام دوره پول شهریه هم بیشتر شدهه بیا بریم از خونه عزیز (مادربزرگم و عزیز صدا میکردیم) که من هم شغل بهتری پیدا کنم هم مسیرم نزدیکتر بشه و هم دخالتهای بقیه نباشه چون یواش یواش رفته بودن سمت شوهر دادن من که خرج مامانم اینا مثلا کمتر بشه خلاصه با مقاومت و ترسهای مامانم ک شاید حق داشت خودمم خیلی ترس داشتم اما اهرم رنج قوی پشت ماجرا بود و میدونستم ک موندن یعنی ذلت رفتیم جدا شدیم الان نزدیک 14/15 سالی ازون سالها میگذره و زندگی من تغییرات جهان من از همون تصمیم ک قدم به قدمش خدا دستمو گرفته بود شروع شد بعد اون همه مسیر هموار شداولش اجاره خونه کمتر بعد هی پولهامون جمع شد همش از هزارانطریق مختلف ما نزدیکای جاده خاوران شهرک قیامدشت زندگی میکردیم الان تو بهترین محله غرب تهران بلوار فردوس ساکنیم و شرایط زندگیمون هیچ شباهتی به اون سالها نداره و من مادرم و خواهرم کوچیکترین شباهتی ب اون ادم قبل نداریم فوت پدرم حادثه دردناکی بود اما باعث شد خیلی خیلی بیشتر بزرگ بشیم همه مون اون سالها همه ی مسیر با دست تو دست خدا هموار بود تا وقتی ک ترس در زندگی و شرایط من جا نداشت خدا حضور داشت اما همین ک سنم بیشتر میرفت بالا ترسها بیشتر میشد و دوباره خدا دست من گذاشت تو دستهای استاد عباسمنش و الان 4سالی هست ک من سپاسگزارترینم میخواستم بازم بیشتر بگم از هدایت الله از دست گذاشتن تو دست ربم اما دلم میخواد فعلا همینجا تمومش کنم تا بماند به یادگار ازینکه وقتی اعتماد میکنی وقتی ایمان داری وقتی گوش بزنگ هدایت خداوندی چجوری زندگی تحول عظیمی میشه برات چجوری لذت بخش تر میشه خدایا شکرت استاد نازنیم ممنونم ازتون برای میلیون ها بار تشکر میکنم و خدا رو بیلیون ها بار سپاسگزارم

دوستتون دارم و ممنونم ک باع یادآروری این مهم در من شدین انگیزم خیلی خیلی بیشتر شد و یادآوری ش باعث شد اعتماد به نفسم و انگیزم برای ادامه بدون چون و چرا بیشتر و بیشتر بشه خدایا شکرت