توحید عملی | قسمت 5 - صفحه 47 (به ترتیب امتیاز)

سلام

نمیشه

هیچ جوری نمیشه

واقعا و با تمام وجود میگم که نمیشه

نمیشه بدون ایمان حاکمیت مطلق خداوند، شاد بود.

من خیلی زیاد به دنبال مواردی گشته ام تو زندگیم که آگاهانه لحظات شاد بسازم و خصوصا زمانهایی که مورد ناخوشایندی پیش میاد علاوه بر سپاسگزاری از بروز این تضاد و استفاده از اون برای روشن تر کردن راه اصلیم به سرعت برم سراغ اون تصاویر و ذهنیات و چیزهایی که منو به شادی میرسونن. اما نشد. هر کاری میکردم نمیشد. هر راهی رو پیش گرفتم نشد. زندگینامه ی آدمهای موفق رو خوندم ؛ تصاویر زیبا و دلخواهم رو مدام می دیدم؛ تمام اتفاقات خوب و معجزه گونه ی زندگیم رو جلوی چشمام ردیف کردم؛ با آدم های مثبت و موفق مراوده کردم و … اما اونی نشد که من رو آروم کنه و این اضطراب عمیق و همیشگی رو از دلم بیرون بکشه. راستش چون خدا و معنویات زده بودم میخواستم دنبال این آرامش یه جای دیگه بگردم. سالها تلاش کردم. حتی از موقعی که فایل های آقای عباس منش رو می دیدم و می شنیدم گارد عجیبی به مساله ی خدا و دین داشتم. همون اوایل تا صحبتهای ایشون میرفت سمت خدا و پیغمبر دیگه نمی شنیدم تا برمی گشت سمت موارد واضح و رئال که از قوانین فیزیک و علت و معلولی صحبت میشد و میشد منطقی فهمیدشون. من تو شهری بزرگ شدم که بیزار بودم از همه ی این جملات و تعابیر. اما من همیشه حضور شهودم رو حس میکردم. همیشه باهاش زندگی میکردم اما نمیدونستم چیه. گاهی چنان به من شجاعت میداد که برام باورکردنی نبود. اما چون با عقلم نمیتونستم بفهممش و نمیتونستم راجع بهش با کسی حرف بزنم در خفا مونده بود. چون من تو خانواده ای بزرگ شده م که این حرفا براشون مسخره س. راستش رو بخواهید من از زمانی که متوجه شدم آقای عباس منش در قم بزرگ شده آروم تر شدم چون خودم هم بزرگ شده ی همین شهرم بیشتر قانع شدم که به صحبتهاش راجع به خدا گوش بدم. تو این شهر خدازدگی عظیمی وجود داره. چه اونهایی که تمام زندگیشون با مذهب و خدا و پیغمبر گره خورده و چه اونهایی که به کل همه ی اینها رو کنار گذاشتن. وقتی دیدم ایشون با تحقیق دقیق و نگاه کاملا منطقی رفته سراغ قرآن و اینطور موشکافانه تفسیرش میکنه مشتاق شدم بیشتر بشنوم. ادامه دادم و ادامه دادم تا تونستم بهتر بشنوم و راجع به جریان سیال خداوند در کوچکترین جزء زندگیم فکر کنم. دیدم همون نیرویی که همیشه با من بوده و حرف میزده و قوت قلب بوده همون سنسوریه که رهامون نمیکنه و بهترین مسیرها رو جلوی پامون میذاره و اسمش ندای درونه ؛ شهوده ؛ خداونده ؛ منبعه و … !

خدایا شکرت منو به سمت خودت برگردوندی و غبطه میخورم به حال آقای عباس منش که چه سعادتی نصیبشون شده که وسیله ی این برقراری باشکوه شدن. خوشا به حالشون. وقتی تغییرات و آرامش درونیم رو می بینم دوست دارم به خاطر این نعمتی که بهشون داده شده ؛ شادباش بگم.

من همیشه از این که می شنیدم میگن برای پیشرفت کارت باید بری سراغ فلان رییس و بلد باشی چطور دلش رو بدست بیاری و تو چشمم بیایی و براش کادو ببری و بری پشت در اتاقش اونقدر بشینی تا منشیش دلش بسوزه و راهت بده و … متنفر بودم. بهم بر میخورد التماس کنم. معتقد بودم که من یا کارم رو بلدم یا نیستم. تنبل تر از اونیم که تو دروغ گفتن بتونم دوام بیارم و ماست مالی کنم. زود حوصله م رو سر میبره. به خودم میگفتم پس من هیچوقت موفق نمیشم. چون به قول دیگران اصلا سیاست ندارم. اصلا بلد نیستم خودمو تو چشم بزرگون بیارم. البته با شرایطی که من داشتم نیازی به تلاش نداشتم برای این که دیده بشم اما دیده شدنم منو به محافل خصوصی می کشوند. من همیشه ترس داشتم که دیده بشم. چون از نوجوونی شنیده بودم که دختری با این سر و شکل باید خیلی مراقب باشه. وقتی هم که کارم رو شروع کردم خیلیا بهم میگفتن از این چشم و ابرت استفاده کن و فلان پروژه رو بگیر. بهم میگفتن تو خنگی و… ! با شنیدن این حرفا هر روز بیشتر از خودم و کارم ناامید میشدم. میگفتم یعنی من اگه خودمو بفروشم دیگه اون کار به چه درد من میخوره. من دیگه خودم رو ندارم پس چطوری از موفق شدن لذت ببرم؟! من سالها به خاطر این باورهای شرک آمیز خونه نشین بودم. می ترسیدم به خاطر علاقه ی زیادی که به کارم دارم تو روابطی بیوفتم که مجبور باشم تنم رو مایه بذارم تا کارم رو بتونم انجام بدم. الان خیلی خوشحالم که با این نگاه توحیدی دیگه مطمئنم بدون هیچ نگرانی و فقط با باورهای درست و ایمان صددرصد به رب العالمین میتونم به هر جایی برسم. این آرامش و شادی رو در کنار شما تجربه می کنم و ازین بابت خیلی خیلی از خداوند سپاسگزارم. از آقای عباس منش متشکرم که با تمام انرژی این مطالب رو منتقل می کنن. براشون آرزوی کامیابی بیش از پیش دارم. خیلی ماجراها اتفاق افتاد که به خاطر طولانی شدن مطلب نمیشه درباره شون بنویسم اما خیلی دوست دارم تعریفشون کنم چون مطمئنم به درد خیلیا میخوره که انشاالله در آینده می نویسمشون.

از همه ی شما که وقت گذاشتید و نوشته م رو خوندید سپاسگزارم :)