توحید عملی | قسمت ۱

“من هم اکنون ایمان میاورم که هرآنچه به دنبالش هستم در توحید عملی است، و تمام سعیم را در ساختن باورهایی میکنم که مرا یکتا پرست تر، سپاسگزارتر و ایمانم را راستین تر و پولادین تر میکند تا ذره ای شرک در وجودم نیابد.”

دو روزه دارم باورهای مناسب درباره ی ثروت و توحید رو مینویسم و چقدر تونستم دیشب بعد از یک طوفان وحشتناک خودمو آروم کنم و رنگین کمونو ببینم.

چقدر سخت بود و مقاومت داشتم که زندگیم تمامو کمال در دستای خودمه، حتی هنوزم گاهی بهم میریزم وقتی به این جمله فکر میکنم، نجواهای ذهنم میگن : یعنی تقصیر تو بود که دیشب مامانت بخاطر فلان چیز منت سرت گذاشت؟ مگه تو بچش نیستی؟ مگه نباید بی قیدو شرط دوستت داشته باشه؟؟مگه قرارمون این نبود؟؟؟

اما جواب قلبم اینه :

بجز خدا، هیچکس دیگه رو باور نکن، به هیچکس دیگه تکیه نکن و رو هیچکس دیگه حساب باز نکن! حتی مادرت! حتی کسی که فکر میکردی هیچوقت قرار نیست بهت پشت یا شک کنه! اما قضیه اینه که جز رب، هیچکس دیگه، هیچکسِ هیچکسِ دیگه نمیتونه بهت کمک کنه، نمیتونه باعث خوشحالی یا احساس ارزشمندیت بشه!

نمیتونه نیازهاتو برآورده کنه! پس بشین کنترل و فرمونو بده دست اون! میدونه کجا ببرتت، به قول یکی از دوستان توی کامنتا میبرتت به سبزترین طبیعت ها، به خوش آبو هواترین مناطق، به سمت بهترین روابط دوستانه و عاشقانه، به سمت خونه ی رویاهات، به سمت جایگاه رویاهات…

چقدر این تمثیل دوستمون بهم آرامش داد، توی یه کاغذ نوشتمش تا انتقالش بدم به دفترم و هرروز اینو به خودم یادآوری کنم که تا رانندت خداست، جاده خاکی نمیری! اما مادامی که بترسیو بخوای فرمونو ازش بگیری خراب میشه اوضاع…

پس از این لحظه به بعد تمام سعیم رو میکنم که تسلیم انتخاب و هدایت پروردگارم باشم، که جز اون از کسی درخواستی نداشته باشم، که بجز اون دستای کس دیگه ای رو نگیرم، سرمو رو شونه های کس دیگه ای نذارم، خودش برام کافیه!

چقدر خوبه که در هرلحظه ، مادامی که تصمیم میگیریم همه چیو بسپاریم دسته اون، از اون لحظه همه چیز به کاممونه.

به قول استاد جان زیباییه پروردگارم به همینه، به اینکه توی هرلحظه که توبه کنی، میبخشتت، در هرلحظه که فرمونو بدی دستش میبرتت به سبزترین جاهاا، به ثروت اندود ترین مکانها، پول میشه توی جیبات، عشق میشه توی رابطه هات، لبخند میشه توی هرلحظه ات، آرامش میشه توی حرفات🤍

پروردگارم، سپاسگزارتم، چرا که امروز منو متوجه خودت کردی، این اندوه عمیقو، این زودرنج بودنمو، این متوقع بودنمو تسکین دادی و گفتی دیگه نرنج، دیگه اندوهگین نشو، دیگه از کسی نه توقع داشته باش نه بِرَنج!

که من اینجام، از من توقع داشته باش، نه میرنجی، نه اندوهگین میشی.

دوستت دارم🤍

پایان روز بیستو سوم سفرنامه.