درسهای زندگی از یک بازی | قسمت 1

سلام خدمت استاد عزیزم و مریم جان نهایت دوست داشتنی!

اولا تشکر می کنم به خاطر این فایل که کلی برایم درس داشت و من با دیدن این فایل قانون جهان را بهتر درک کردم.

احساس عدم لیاقت:

من استاد هم لیسانس و هم فوق لیسانسم را در بخش زبان و ادبیات فارسی دری خواندم . ولی در هر دو بخش جاهای را که احساس لیاقت و عدم لیاقت داشتم را می نویسم.

روز های اولی که تازه وارد دانشگاه شده بودم از ارایه پروژه های صنفیم خیلی ترس داشتم فکر می کردم کسایی که خوب و با عالی و با اعتماد به نفس ارایه می کنند یک امر ذاتی‌ است این ویژگی در وجود شان و اون ها آدم های خواصی اند هر وقت دانشجوهای را می دیدم که سر صنف یا در همایش های دانشگاه عالی صحبت می کنند به حسرت نگاهشون می کردم و افسوس می خوردم که کاش من هم می توانستم مثل این ها باشم. نتیجه این افکارم این می‌شد که روز ارایه با صدای پایین و نفسی سوخته و مظطرب پروژه بدم یادمه حین ارایه یک صدای به من نجوا می کرد که تو چطور جرات کردی در این مکان با ارزش ایستاد بشی و جلو این همه آدم با کلاس و تحصیل کرده صحبت کنی. با گوش دادن به این نجواها و پرت شدن حواسم تپش های قلبم زیاد و نفس بند می آمد سعی می کردم زودتر تمام کنم پروژه را و برم سر جایم بشینم.

ولی بعد ها که به صنف های مهارت در سخنرانی اشتراک کردم و فهمیدم عالی صحبت کردن در جمع یک امر ذاتی نه بلکه اکتسابی است و کم کم این را صبح ها که دانشگاه می رفتم با خود ذم ذمه می کردم و از سوی متن ها و نوشته های را هم که راجع به عزت نفس بود می خواندم و نکاتی را که ‌از این نوشته ها و متن ها بهم قوت می داد، در ذهنم مرور و ‌تکرار می کردم و این امر باعث شد که بهترین پروژه را ارایه بدم و پروژه های بعدی را هم به همین منوال.

در دوره فوق لیسان ، تصمیم گرفتم رساله ام را به بهترین شکل ممکن و عالی ارایه و دفاع کنم، روز ارایه یکی دو دقیقه مانده بود به جلسه دفاعم که دوستم گفت به دلم خورده که تو عالی ارایه می کنی ، همون لحظه گفتم این نشانه ایست از طرف خدا و با شنیدن این گپ از دوستم، قدرت عجیبی گرفته بودم استاد در تمام لحظات دفاع من کلمه ( عالی ارایه می کنم ) را در ذهنم نگاه داشتم و از سوی بعضی نکات را هم از مصاحبه آنتونی جاشوا از فایل الگو برداری از افراد موفق قسمت سه ، یاد گرفته بودم که می گفت من در پی این نیستم که کمر بند قهرمانی را بگیرم در مسابقه ی بعدیم بلکه هدفم اینه که در مسابقه بعدی باهوش تر و قوی تر برم داخل رینگ. خلاصه هدفم این نبود که من کامیاب میشم در جلسه دفاعم یا نه و یا چه نمره ای را می گیرم فقط می خواستم عالی ارایه کنم و به فکر نتیجه اصلا نبودم فقط شوق داشتم عالی ارایه کنم طوری که هم خودم لذت ببرم و هم مخاطبام، همین. ‌و اما نتیجه دفاعم چه شد؟ من عالی ، با شوق و لذت و با قدرت ارایه کردم طوری که استاد رهنمایم و داور ها کف کرده بودند و یکی از داور ها که خیلی ریز بین نکته یاب و خیلی دقیق بود گفت بسیار عالی بود دفاع و رساله شما حتی به من گفت شما در رساله خود بعضی جاها ابداعاتی داشتید که توصیه می کنم دیگر دانشجوها هم از این به بعد در رساله های شان این نکات را مد نظر داشته باشن.

احساس قربانی:

استاد من به اسم و تخلص برادرم ( طاهر جان صدیقی) وارد سایت شدم چون ایمیل نداشتم در صورتی که اسمم منیره است اینو گفتم تا مقدمه چینی کرده باشم برای گفته هایم در نوشتن احساس قربانی داشتن. استاد من در کار های خانه خودم را قربانی دو خواهر کوچکتر از خودم که به نوبت کارهای خانه را انجام میدیم ، می شمردم، این مدل فکرم باعث شده بود که این دو نوبت های خودرا به درستی انجام ندن و حتی رفته رفته سبب شد که حتی نوبت شان را من انجام بدم که هیچ تازه مریضم یکی از آن دو شدن که باعث شد مادرم برای شان غذا بپزد، در همین حول و هوش ها بود که تصمیم گرفتم روی احساس لیاقتم کار کنم کم کم هدایتی بر خوردم به نوشته های از بچه در رابطه به احساس قربانی شدن از داخل کانال تلگرامی خانواده صمیمی عباس منش و هم چنان فایل زندگی در بهشت قسمت260 و تصمیم گرفتم روی این نکته تمرکزی کار کنم و ذهنم را از کار نکردن خواهرام، بردارم و به نکات مثبت شان بگذارم این امر‌سبب شد که‌ آهسته آهسته یکی از خواهرام نوبت کاریش را به بهترین وجه حتی بهتر از آن چه تصور می کردم انجام دهد ‌و دیگریش هم به اندازه کنترول ذهنم داره کارهاش شکر خدا خوب شده میره.

خدارا شکر می کنم که این متن را به موفقیت نوشتم تا نوشته بعدی شمارا به الله یکتا می سپارم. شاد و آرام باشید در پناه رب.