شیوه مدیریت انتقادات

و باز هم شاهکاری دیگر از سید علی خوشدل.

سلام به شما روح الهی که پیوند عمیق ذهنت با فطرت الهی پاکت اینهمه شهد و شکر رو از زبانت جاری میکنه.

من اصلا از روی کامنت شما همیشه تفسیر فایل استاد رو دریافت می کنم. با توضیحات ملموس شماست که برای خودم هم میتونم نمونه عینی پیدا کنم.

نمی دونم همه این آیات رو حفظی و درجا از حافظه ات بازخوانی میکنی یا سرچ میکنی ولی هرچی هست ستودنیه. اینقدر سند و مدرک معتبر جمع می کنی و ماهرانه کنار هم میگذاری و ازش نتیجه منطقی می گیری.

وجود دانشجوی ارشدی مثل شما برای من مبتدی واقعا باعث دلگرمیه و حرفاتون دقیقا یه کلاس کمک آموزشیه در کنار استاد.

من وقتی به ریشه ناراحت شدنم از انتقاد فکر می کنم می بینم دقیقا همش بر می گرده به عزت نفس و از طرفی اعتماد بی چون و چرام به خانواده ام. بچه ای که فقط از پدر و مادرش داره الفبای زندگی رو یاد می گیره و والدینش براش در نقش خدا هستند هرچی اونا بگن رو در مورد خودش باور میکنه.

بنابراین یادم میاد هرجا مادرم ازم تعریف کرده یا پدرم بعنوان مزیت من جلوی جمع عنوان کرده برام منطقیه و حتی اگه ازم انتقاد بشه نمی پذیرمش و اصلا واکنش نشون نمیدم. ولی برعکس هرجا اونها ازم انتقاد کردن و بعنوان نقطه ضعفم در نظر گرفتن هم خودم قبولش کردم و هم در مقابل انتقاد دیگران برانگیخته شدم. چون دقیقا دست گذاشته روی نقطه ضعفم.

به لطف الله از وقتی این آموزه ها به خورد ذهنم رفته با اینکه دوره عزت نفس رو هنوز نگرفتم ولی همین 12 قدم و فایلهایی از این دست تاثیرش رو گذاشته.

علاقه ام به اونچه که هستم خیلی نرم و مخملی بیشتر شده و همین پذیرش خود باعث شده بهتر و قویتر هم بشم.

دیروز تو کامنت قدم 4 جلسه 4 نوشتم اصلا بدون اینکه متوجه بشم یا فشاری بهم بیاد ساعت خوابم خیلی بهتر از قبل شده. انرژی روزانه ام فوق العاده بهتر شده. این در حالیه که تمام عمرم در مقابل انتقاد از خوابالو بودنم زجر می کشیدم. الان که پذیرفتم اشکال از خودمه که حرف دیگران رو برای خودم بت کردم و عین همون کوه عادت که شما کفتی پذیرفتم که همینه که هست، اصلا راهی هم برای تغییرش نداشتم. تا اینکه شیوه حل مسائل کمکم کرد کویر شب دیر خوابیدن رو تشخیص بدم و تغییرش بدم به دو ساعت زودتر خوابیدن. و اصلا سعیده بشه یه آدم دیگه. تمام روز سرحال. فرصت بیشتر دارم واسه هرکاری. ساعت خواب بچه تنظیم. همین الان آوردمش کلاس ژیمناستیک و از وقت انتظار دارم بهترین استفاده رو می کنم. اصلا امیدم نسبت به تغییرم مهمترین و دلچسبترین نتیجه ایه که رقم خورده.

اصلا جالبه که دیگه انتقادی هم ازم نمیشه. یادم نمیاد کسی توی این یک سال گذشته انتقاد تندی ازم کرده باشه. انقدر رفتار همه باهام محترمانه تر شده از مغازه دار گرفته تا همسر و خانواده همسرم تا همسایه ها و غریبه ها. حتی ترانه عزیزم هم خیلی رفتارش عالیتر شده.

توی یه سمینار شنیدم که استادی کفت این 3 کلمه بسیار خطرناکه

I know that

هروقت افتادی توی باتلاق من میدانم بدون که باختی.

من دارم شاگردی کردن رو هر روز بیشتر تمرین می کنم. از استادهام و از شما و سایر شاگرد زرنگای کلاس یاد می گیرم و اینجوری نتایجم داره ملموستر میشه. چون تا قبل از این جمله «تو نمیدونی» برام یه انتقاد وحشتناک بود. تو ساده ای یا دیر می گیری یا تو باغ نیستی برام تخریب کامل شخصیت با wrecking ball بود. ولی الان اولا پذیرفتم من نمی دونم و باید یاد بگیرم. دوما هرکی میگه نمیدونی خوشبحالش که میدونه. پس تشریف ببره پیش داناها و ما رو تنها بذاره با مدرسه مون. ما اینجا خوشیم.

اینی که اعتراف کردم نمی دونم خیییییییلی واسم ترمز بزرگی بوده ها. شاید شما از روی نوشته ام به عمق فاجعه پی نبرده باشی ولی خودم می دونم که چه ترمز وحشتناکی بوده. به لطف خدا و استاد و شما امروز کشف و ضبطش کردم.

خدا خیرت بده پسر خوب و شیرین.

می درخشی مثل الماس/تو هم عاشق شدی پیداس!

سلام به روی ماهت برادر محمدحسین خان عزیز

اولا که متشکرم از حسن توجهت به نوشته های من

دوما اینکه منم دارم در کنار اساتید و از کامنتهاشون می آموزم.

هر روزی که به تعداد روزهای عضویتم در سایت داره افزوده میشه انگار بیشتر متوجه میشم که کمتر میدونم و بیشتر مشتاق میشم که از بزرگترهام یاد بگیرم. بزرگتر در تجربه و احساس عمیق نسبت به خود و خدا.

دقیقا همون نگاه از بالا به پایین که قبلا داشتم و حالا داره کمرنگتر و کمرنگتر میشه و همین باعث میشه نور چشمام برای دیدن حقایق جهان هستی و شناخت درونیات خودم بیشتر بشه.

من اصلا نمی دونستم زیر پوستم چه خبره چه برسه به عمق ذهنم. الان یواش یواش دارم با موجودی به نام سعیده رضایی آشنا میشم. دارم ترسهاش رو میشناسم. دارم خیلی تاتی تاتی علاقه هاش رو درک می کنم. چیزایی که عصبانیش میکنه. چیزایی که شارژش میکنه. حتی متوجه شدم من خیلی دلم مولانا میخواد و از خودم دریغش کردم. نمی دونم چرا؟ دلم میگه به زودی یه مثنوی معنوی میاد تو خونه ام.

در مورد عکس پروفایل هم متشکرم. منم برای شما کانون گرم خانوادگی همیشگی رو آرزو می کنم همونطور که حسش کردید.

سعیده… ای سعیده ای سعیده…

سلااااام و عشق بیکران با یه دنیا بغل دوستانه پر از حرفهای دخترونه که الان دیگه جنسش فرق کرده.

همش شده از عشق و توحید گفتن.

همش شده نتیجه ریز و درشت رقم زدن و ذوق کردن.

جنسش شده شوق رهایی از من قدیم و خزیدن در آغوش من قدیمتر. همون کسی که موقع تولد بودیم و فراموشش کردیم.

نمی دونم چرا وقتی کامنت هاتو می خونم شعرهایی که بلد بودم رو یادم میاد. همش در وصف عشق به خدا. مثل این:

برگ درختان سبز در نظر هوشیار

هر ورقش دفتریست معرفت کردگار

آخه می دونی الان ترانه رو آوردم پارک توی این فضای بهشتی پر از دار و درخت کرج با این نسیم خنکی که صورتمو نوازش میکنه، نشستم رو زمین به خاک بازی کردن ترانه نگاه می کنم که غرق کودکانگیشه.

قصه من و این سایت و استاد عزیزتر از جانم شده عین جنینی که نمیتونه دقیقه ای جدا از رحم مادرش باشه. نفسش از نفس مادرشه. تغذیه اش از خون مادرشه.

اون مادر البته خداست و این آگاهیها حکم بند ناف رو داره. منو وصل کرده منو اسیر خودش کرده. و چه اسارت زندگی بخشی!

این شعر از وقتی پاسخت رو خوندم داره تو سرم می چرخه اونم با آواز بهشتی شجریان:

سلسلهٔ موی دوست حلقه دام بلاست

هر که در این حلقه نیست فارغ از این ماجراست

گر بزنندم به تیغ در نظرش بی‌دریغ

دیدن او یک نظر صد چو منش خونبهاست

*گر برود جان ما در طلب وصل دوست

حیف نباشد که دوست دوست‌تر از جان ماست*

دعوی عشاق را شرع نخواهد بیان

گونهٔ زردش دلیل ناله زارش گواست

مایهٔ پرهیزگار قوت صبر است و عقل

عقل گرفتار عشق صبر زبون هواست

دلشدهٔ پایبند گردن جان در کمند

زهرهٔ گفتار نه کاین چه سبب وان چراست

مالک ملک وجود حاکم رد و قبول

هر چه کند جور نیست ور تو بنالی جفاست

تیغ برآر از نیام زهر برافکن به جام

کز قبل ما قبول وز طرف ما رضاست

گر بنوازی به لطف ور بگدازی به قهر

حکم تو بر من روان زجر تو بر من رواست

هر که به جور رقیب یا به جفای حبیب

عهد فرامش کند مدعی بی‌وفاست

سعدی از اخلاق دوست هر چه برآید نکوست

گو همه دشنام گو کز لب شیرین دعاست

سعیده جان روحی رو به سبب اتصالت به حق در من زنده کردی که مدتها فراموش کرده بود چقدر از این دست اشعار می خونده.

از خودت و استاد یکی یه دونه مون یاد گرفتم که اعتبارش رو به دوست بدم و از اون بابت هدایتم به دوستانی مثل شما تشکر کنم.

از خدا خواسته بودم منو با دوستانی از جنس خودش دوست کنه که منت گذاشت و به بهترینها هدایتم کرد.

عاشقتم رفیق. می بوسمت هزاران تاااا