شناسایی «ترمزهای مخفی ذهن» درباره ثروت

درود بر همه دوستان و سید حسین عزیز

در جواب به سوال مطرح شده ترمزهایی به ذهن من میرسه که با شما در میان میگذارم.

وقتی ما به اذای خواستن ثروت از خداوند متعهد میشویم که این ثروت را برای بندگانش خرج کنیم و مشکلات آنها را حل کنیم. به دلایلی بر خلاف قوانین جهان عمل میکنیم.

در ابتدای امر درخواست از خدا در قالب معامله! نشان از باور به عدم لیاقت خود ما برای داشتن ثروت و همچنین عدم باور به وهّاب بودن و بی نیاز بودن خداوند دارد. به این معنی که وقتی به ذهن ما میرسد که در قبال داشتن ثروت وظیفه ای داریم و چیزی باید به جهان پس بدهیم، باور ما بر این هست که 1- خداوند بر اساس یک رویداد ماورای طبیعت میخواهد به ما ثروت بدهد. نه اینکه من در فرکانس ثروت هستم و داشتن آن جزئی از روند طبیعی جهان است. 2- چون رویداد ماورای طبیعت هست پس خداوند مجانی نمیدهد بلکه در قبال آن چیزی میخواهد چنین فکری، بر خلاف این است که خداوند بیشتر از ما می خواهد که ما زندگی بهتری را داشته باشیم و نیازی به گرفتن چیزی از ما ندارد. چرا که نه تنها وهّاب است و بی نیاز و مالک اصلی، بلکه وقتی من زندگی بهتری داشته باشم. جهان بهتر و سریع تر گسترده خواهد شد که این خواست خداوند است.

اما وقتی عمیقتر نگاه کنیم یک ترمز مخرب تر پیدا می کنیم و آن میل به دستکاری دنیای بیرون است که کاملا بر خلاف قوانین جهان است. ترمز اصلی عدم باور به این موضوع است که “هرکسی در این جهان نسبت به خودش و در فرایند تکاملش در درست ترین نقطه ی ممکن قرار دارد و نیازی به دخالت و دستکاری ما نیست”. ما میخواهیم با مثلا ارائه خدمت، جای افراد را با زور بازوی خودمان تغییر دهیم. اما خود خداوند هم چنین کاری را نمی کند و قوانینش را زیر پا نمی گذارد.

با داشتن میل به دستکاری و تغییر جهان متوجه این موضوع نیستیم که با ارائه خدمتی موقتی موقعیت رشد و تکامل بندگان خدا را از آن ها دریغ می کنیم و آنها را در همان سطح متوقف میکنیم. قانون جهان این هست که بستری از سوی خدای عادل فراهم شده و به همه افراد اختیار تام داده شده که هر طور که میخواهند از این بستر استفاده کنند. همه افراد به یک اندازه فرصت رشد و تکامل را دارند و کسی حق دخالت در فرایند تکامل دیگری و گرفتن اختیار از او را ندارد. و به قول سید حسین عزیز مگر عدل خداوند چیزی غیر از این است؟ حالا ما میخواهیم با دستکاریمان عدل خدا را به هم بزنیم؟

تنها کاری که جز اختیارات ما هست دادن آگاهی به دیگران است. آن هم اگر و فقط اگر خودشان از ما بخواهند و ما را دنبال کنند که بدانند. ما حتی حق این را نداریم که بخواهیم اگاهی خودمان را به دیگری تحمیل کنیم. چرا که ما در نقطه ای که او ایستاده است، نیستیم، از دریچه ی دید او به جهان نگاه نمیکنیم. زندگی او را زندگی نکرده ایم و از درون او آگاه نیستیم و در یک کلام او فردی جدای از ما هست. چه بسا راهی که من رفته ام تا به خدا نزدیک شوم او را از خدا دور نگهدارد. پس حق تحمیل چیزی را بر او ندارم.

حتی ممکن است ریشه چنین میلی برای تغییر دنیای بیرون، یک میل به شدت مخرب دیگر باشد. میل به برتری نسبت به دیگران. ما در عمق وجودمان ممکن است داشتن ثروت و در قبال آن ارائه خدمت را به این دلیل بخواهیم که میخواهیم از دیگران برتر باشیم. قدرت دست خود ما باشد و کنترل جهان هم به ما سپرده شود.

میل به قدرت و کنترل، در واقع روی دیگری از همان احساس عدم لیاقت ما است. عدم آشتی با خود و عدم رابطه صحیح با خدای درون. هنوز نپذیرفته ایم که قادر اصلی خداست و فقط و فقط خود اوست. جهان تنها و تنها تحت کنترل او و منطبق بر قوانین تغییر نیافتنیش اداره میشود. هنوز به قدرتش اعتماد کامل نداریم و میگوییم ثروت را به خود ما بده که خودمان دست به کار شویم. ما بهتر از تو میدانیم و میتوانیم. آیا ریشه همه اینها همان شرک نیست؟ همان مورچه کوچک روی سنگ سیاه؟

سپاس بی کران از خدای عادل