شناسایی «ترمزهای مخفی ذهن» درباره ثروت

سلام به همه ی دوستان و استاد عزیزم.

از وقتی دارم روانشناسی ثروت کار می کنم دیگه سعی می کنم سمت مسابقات و قرعه کشی نرم یا حداقل ذوقی از این بابت درون من نباشه که اگه خدا بخواد به من بده میده…من دنبال مسابقات و قرعه کشی نمیرم.

الان اول خواستم تشکر کنم و بگم واااااااای دست روی چه نقطه ضعفی از من گذاشتین استاد!

چقدرررر همیشه تکرار می کنم برای خانواده ام ….برای خانواده ام!

طوری که مدتیه دارم تمرین (( دوست داشتن )) خودم میکنم.انقدر گفتم من این رو درست می کنم و اونو درست میکنم و من براتون فلان میکنم هم دارم به خودم ضربه میزنمهم به خانواده ام.

با اینکه خودم سختی کشیده بودم دوست نداشتم داداشم هر جایی کار کنه یا سختی بکشه ..سخته واسم بنویسم …اما می خوام بگم شاید جرقه ای بشه واسه کسایی که شبیه من هستن. بچه ها من حتی وقتی داداشم شاغل هم بود صبح ها که میرفت به خاطر اینکه راهش سخت بود گریه می کردم…انقدر همیشه و همیشه و همیشه از بچگی خودم رو منجی خانواده ام می دونستم…

می دونم خیلی از چیزهایی که الان دارم یکی از انگیزه های رسیدن بهشون خانواده ام بوده…و عشق می کردم از خوشحالیشون…اما الان میفهمم روزهایی که هدف و خواسته ام برای کمک به خانواده ام اذیتم میکرد و یا به جای انگیییزه به من (استرس) می داد هیچ چیزی تغییر نمیکرد.

درسته استاد.

خدا رو برای خودم خدا می دونم و برای خانواده ام نه.

کلی با خودم چند وقت پیش کلنجار رفتم که برادرم رو رها کنم.هیچ دخالتی برای کارش نکردم…هیچ نظری رو تحمیل نکردم و خودم رو به این نتیجه رسوندم که سختی کشیدن برای من بد نبوده پس برای اونم بد نخواهد شد …گرچه اونم خیلی اذیت شده اما این وابستگی داشت ضربه میزد…داشتم اعتماد به نفس همه رو می گرفتم و گاهی عصبانی می شدم که چرا همیشهههه من باید باشم که یه کاری پیش بره.

(( استاد فایل مصاحبه ها عالی بود و مخصوصا اون فایل که گفتین ما مسئول زندگی خانواده مون نیستیم و بحث چالش برانگیزیه))

فک میکنم اگر خدایی کردن برای دیگران رو از خودم بگیرم و بپذیرم که من هم یک بنده ام…خدا زودتر از این حرفها به من نعمت و ثروت میدهد.

کمک به خانواده و اشنایان و خوشحال کردن آنها باییید دلیلی برای ایجاد انگیزه باشه نه اینکه من این خواسته رو گرو بذارم پیش خدا که به منکمک کنه.

من احساس لیاقتم رو باید الان نشون بدم نه بذارم وقتی بهچیزی رسیم بعععد بخوام شروع به کمک و شکرگذاری کنم!!!!

همونطور که هممون تجربه کردیم رسیدن به خاسته ها کاملا تدریجی اتفاق میفته و ممکنه جایگاه الانمون خواسته ی دیروزی باشه که کلی براش نذر کردیم.

اصلا انگار داریم نذر می کنیم و احساس بی لیاقتی مان را بیش از پیش نشان می دهیم.

نه مثل سلیمان که چنان ملکی خواست که هییییچ کس قبل و بعد از اون نداشته باشه ..بلکه ته ذهن ما یه خدایی نشسته که اگه بهش بگیم بهم خونه بده خدا جون …با اخم نگاهمون میکنه و میگه: خجالت نمی کشی مادرت خونه نداره و خونه می خوایی؟؟؟ اصلا چرا انقدر خودخواهی که فقط برای خودت می خوای….

ترس از قضاوت خدا رو هم داریم!

دارم فکر میکنم نکنه چون شخصی که خواستم بهش کمک کنم آماده ی دریافت نبوده …من هم به خواسته ام نرسیدم وقتی همه کار برای رسیدن بهش کردم.

ته ذهن من انگار خواسته ی من خیر نیست و کمک کردن خیر بوده…اما اشتباه می کردم…خیر همون خواسته ی منه که چه بخوام چه نخوام بعد از اینکه من بهش برسم خیلی ها به خواسته شون میرسم.

از همین الان بیش از پیش خانواده ام و تمام کسایی که خواستم بهشون کمک کنم رو به خدا می سپارم

و خوشحال کردن اونا رو انگیزه ای برای حرکت می دونم نه باز شدن راه خودم.

(( گرچه به لطف خدای مهربان و اموزه های استاد عزیزم خانواده ای شاد و سالم دارم و خداوند منو سربلند کرده ))