باورهایی قدرتمندکننده درباره خداوند

سلام به همه ی همراهان

سؤال از بهترین باور در مورد خداوند است. همانگونه که استاد گفتند و اغلب دوستان نیز ذکر کردند باورهای ناب در مورد خداوند که به ما کمک کنند تا ارتباطی عاشقانه تر با او داشته و موفق تر بوده و راحت تر به خواسته هایمان برسیم بسیار زیادند اما به نظر من یک باور که البته فراتر از باور است وجود دارد که اگر آنرا ادراک و تجربه کنیم جامع است و در بر گیرنده ی بقیه ی باورها.

آنچه من از سالیان سال غوطه زدن در مباحث خود شناسی و ساز وکار جهان و جایگاه انسان در آن، ادراک کرده ام، ادراکی که مبتنی بر آموزه های بزرگان این حوزه است، آن است که خداوند آن هشیاری ( Consciousness ) واسع و فراگیر است که خود را به صورت همه چیز و همه کس متجلی می کند تا امکانات بیشمار و بی نهایتی که در خود می یابد را تجربه کند. این همه چیز و همه کس شامل خود من هم می شود. هیچ جدایی در کار نیست?

* اینجاست که در می یا بیم معنای از رگ گردن به من نزدیکتر را

* اینجاست که در می یابیم گفته ی خداوند را که من در میان قلب بنده و خود او قرار دارم.

* اینجاست که می فهمیم معنای سبحان را، اینکه ما در او شناوریم و او از درون و بیرون ما را احاطه کرده است.

او در شکل من، در نقش من، تجلی کرده؛ منی وجود ندارد، همه اوست که در این جهان خود را به تماشا نشسته است!

این است معنای توحید، معنای لا الله الا اله ؛ نه اینکه تنها یک خدا وجود دارد بلکه همه اوست، چیزی جز او نیست، همه چیز و همه کس اوست و او هر لحظه در حال تجلی است. هیچگاه خلقی رخ نداده و نمی دهد بلکه همه تجلی صورت نگار است در جام جهان!

مانند امواج اقیانوس که حاصل جنبش اویند و از او جدا نیستند، مانند اشکالی که در ابر پدیدار می شوند و جدای از خود ابر نیستند و نمی توان گفت که این اشکال از ابر جدا هستند، بلکه خود ابر است در جنبش.

ما حاصل عشق آن گنج پنهان به خود هستیم که در خود نظر کرد، امکانات بی حد و حساب خود را دید و در هر یک تجلی کرد تا آشکار گردد و از حجاب به در آید!

ما نه اوئیم و هم اوئیم.

چون نور که از مهر جدا هست و جدا نیست

عالم همه آیات خدا هست و خدا نیست

ما پرتو حقیم و نه اوئیم و هم اوئیم

چون نور که از مهر جدا هست و جدا نیست

هر جا نگری جلوه گر شاهد غیبی است

او را نتوان گفت کجا هست و کجا نیست

در آینه بینید اگر صورت خود را

آن صورت آئینه شما هست و شما نیست

این نیستی هست نما را به حقیقت

در دیده ما و تو بقا هست و بقا نیست

در نگاه من اگر ما به این ادراک برسیم آن زمان است که :

– خدایی به غایت نزدیک را می یابیم، خدایی که نور آسمانها و زمین است پس این نور روشنگر راه من نیز است.

– وقتی نظر به امکانات و بیشمار او می کنیم که در ذهن کوچک ما نمی گنجد در می یابیم که آنچه می خواهیم پیشاپیش وجود دارد، که اگر نداشت تمنای تجربه ی آن در دلمان نمی افتاد. پس با یقین و اطمینان قلبی در این راه به پیش می رویم و هر آنچه را که انتخاب می کنیم تا تجربه اش کنیم را متجلی می سازیم یا به عبارتی دیگر در ارتعاش واقعیتی قرار می گیریم که آن تجربه بر سر راهمان قرار می گیرد و با ان اصابت می کنیم.

– با این نگرش تنها او را می بینیم و تنها به او تکیه می کنیم واین است معنای “توکل”؛ اینجاست که به چیزی یا کسی جز او نمی آویزیم!

– معنای واقعی اینکه ” آیا من تو را کفایت نمی کنم؟” را در می بابیم که او مرا بس است، اویی که آسمان و زمین و کائنات و هر آنچه در اوست تجلی اوست، چگونه می تواند برایم کافی نباشد؟!!!!!!

– قدرت او که “می گوید باش و می شود”، آنجایی که می گوید زمین و آسمان را مسخر تو کرده ام، به درستی در دستانمان قرار می گیرد چرا که ما او را در خود یافته ایم. اینجاست که در می یابیم خالق بودن او که در اصل تجلی است به واسطه ی هر یک از ما رخ می دهد و اینگونه است که جهان بسط می یابد و چون گلی می شکفد یا همچون درختی مدام و مدام به بار می نشیند.

– او را که در خود بیابیم ایمان می آوریم که هیچ چیزی رخ نمی دهد مگر برای خیر و برکت همگان. ” الخیر فی ما وقع” و اینجاست که دل آرام می گیرد و از ستیزه با زندگی دست بر می داریم.

– از عشق خدای مهربان و رحمان و رحیم بهره مند می شویم، چراکه خود من حاصل عشق او به خودش هستم پس اوست که به من مهر می می ورزد، مرا هدایت می کند به راه خیر و برکت. خود او نشانه ها را بر سر راهم قرار می دهد و چشمانم را بینا می کند به آنها.

– از رزاق بودن او بهره می بریم و از وهاب بودنش چرا که او از طریق من در حال تجربه ی فراوانی های جهان است پس هیچ محدودیت و کمبودی در کار نیست!

– این آیه را در می یابیم که “اوست که خیر و شر را به من الهام می کند” و اینجاست که ادراک می کنیم ” هم دعا از تو اجابت هم زتو ”

– اینجاست که یاد او آرامش بخش قلبمان می شود تا با دلی آرام به تماشای جهان بنشینیم و حد و مرزی برای تجربیاتمان در این جهان نباشد چرا که او بی حد و مرز است و ازلی و ابدی.

باز هم بگویم؟!!!!!!!! که اگر بخواهیم از تمامی آنچه با این نگرش از آن بهر مند می شویم باید از تمامی اسماءالهی نام ببرم و این نوشته “مثنوی هفتاد من کاغذ شود”.

خلاصه یک کلام با یافتن او در خود از همه چیز بهره مند می شویم و به جایی نیست که نرسیم. ?

حال می رسیم به این نکته که چه کنیم تا این نگرش در ما تثبیت شود و از این دریچه به جهان بنگریم و جایگاه حقیقی خود را به عنوان اشرف مخلوقات باز یابیم؟

برای تجربه ی چنین ادراکی نیاز است تا به ورای ذهن جزئی نگر و منطقی برویم چرا که این امر باید به صورت شهودی تجربه شود. آنچه من در این راه یافته ام آن است که تنها و تنها باید شعله ی سوزان اشتیاق را در خود شعله ور ساخت، اشتیاق و تمنای چنین ادراکی که اگر چنان اشتیاق سوزانی در ما باشد خود او راه را برایمان باز می کند

که مولانا خوش گفت:

آب کم جو تشنگی آور به دست …. تا بجوشد آبت از بالا و پست

و از طرف دیگر حافظ که گفت :

گرچه وصالش نه به کوشش دهند

هر قدر ای دل که توانی بکوش

این اشتیاق درونی ما را به پای صحبت بزرگان می کشاند، به خواندن گفته ها و اشعارشان در این زمینه، به کنکاش در قرآن و یافتن آیاتی که از این حقیقت می گوید، به بودن در “اینجا و اکنون” ، به مراقبه و مدیتیشن.

در نهایت با یافتن او در خود از همه چیز و همه کس بی نیاز می شویم و تنها به او بسنده می کنیم؛ اینجاست که زندگی را با تمامی تجلیاتش، حامی خود می یابیم تا به هر آنچه که بخواهیم دست یابیم و در نهایت با عرضه ی خود واقعی مان به جهان، خودی که خدا را در خویش یافته است، منشاء خیر و برکت برای همگان گردیم.

خوشحالم که به نقطه ی اشتراک نظر رسیدیم. رشد متضمن داشتن ویژگی هایی به ظاهر ضد هم است اما این ویژگی ها در کمال هماهنگی در وجود انسان رشد یافته کار می کنند و هیچ تناقضی با هم ندارند؛ این امکان پذیر است که به جایی برسیم که تمامی ویژگی ها را به کمال در خود بیابیم و با آنها در صلح باشیم. شاد و سربلند باشید دوست نازنین هم فرکانسی :)

خوشحالم که باعث وجد و سرورت شدم دوست همراهم، که این به دنیایی می ارزه ?

ممنون، لطف دارید دوست هنراهم