سفر به دور آمریکا | قسمت 94

به نام رب العالمین

سلام و درود به همه ی شما عزیزان

وااااای مریم جان عالی بود. استاد مرسی. حالا که اومدم بنویسم، گفتم یه تشکر کنم از شما. این فایل منو دوباره و هزار باره به خودم آورد. زمان هایی که دوست داشتم بی وقفه به غروب نگاه کنم، به طبیعت نگاه کنم.

روزهایی بود که وقتی با ماشین به یه جاده ی سرسبز می رفتم به خودم می گفتم کاش می رفتم و می رفتم به شرط اینکه جاده انتهایی نداشت و من هیچچچ تعلق خاطری به کسی نداشتم. وقتی می خواستم برگردم سمتِ خونه، احساس می کردم دارن یه چیزی رو ازم می گیرن. بارها شده بود تا لحظه های آخر چشم از غروب و جاده بر نمی داشتم.

برخی عصرها به پشت بام می رفتم و با عشق به غروب آفتاب نگاه می کردم. چرا اینارو یادم رفته بود؟

نمی دونم چرا…. شاید به دلیل اینکه کم کم با تمسخر و کنایه دیگران مواجه می شدم و دوست نداشتم کسی بگه : اوووووه چه احساساتی.

چقدر خوب شد که وقتی در به در دنبال راهی برای دوست داشتن خودم بودم، به دنبال راهی که منو به خودم بیاره، به این سایت هدایت شدم.

الآن فرسنگ ها با آدم قبلی فاصله دارم. دوباره اون احساسات با شدت بیشتر و صد باره زیباتر برگشته. برنگشته، محدودیت ها کنار رفتن، با قدرت بیشتری داره خودشو نشون می ده.

شهر من غروب های معروف و به شدت زیبایی داره. شاعر نباشی هم با دیدن غروبِ انتهای زمین های وسیع و سبز گندم و پرنده هایی که دسته دسته آسمونو برات نقاشی می کنن، شاعر می شی.

همیشه می گفتم چی شد که زود تر از خیلی از خواسته هام، به ماشین رسیدم؟

بعدها وقتی خودم رو توی جاده ها، با آهنگ جانِ جوانی و آهنگ هایی که منو به خودِ اصلیم وصل می کرد یادم می افتاد که اکثر روزها وقتی هنوز با قانون آشنا نبودم، وقتی از مدرسه برمی گشتم، یه آهنگ بدون کلام داشتم ملایم داشتم که ظهرها از شبکه دو با تصاویری از طبیعت پخش می شد، اونو می ذاشتم و توی اتاق دراز می کشیدم و ساعت ها تجسم می کردم در حال رانندگی توی یه جاده ی بی انتهام.

امشب با دین این فایل دوباره اون خواستن ها در من زنده شد. یه خونه بالای تپه، رو به غروب، شهر زیر پات باشه، یه سکوت باشه ، من باشم و همسرم و احتمالا فرزندانم. بعد من برای تماشای غروب از اونا فاصله بگیرم و به خلوت عاشقانه م با ربم برم.

چقدددر قشنگه. چه حس خوبی.

یادم میاد وقتی نوجوان بودم با دیدن زیبایی های طبیعت از خود بی خود می شدم. همیشه دفتر و قلم همرام بود و می نوشتم. راجع به غروب، راجع به بهار. راجع به هر چیزی که در نظرم زیبا بود. حتی دونه کشی مورچه ها به لونه شون……

یه خط کوچیک از نوشته هام که برام مونده رو اینجا می نویسم که سالهاااااااا پیش نوشتمش.

(پشت ابرها برای خودم نقاشی می کشم، نقاشی هایی از جنس آفتاب، نقاشی هایی از جنس وصللللللل، از جنس مهتاب که پاک ترین اجزاء زندگی منند، خانه می کشم، خانه ای از پنجره که درهای آن رو به عشق باز می شوند، خانه ای از جنس دوستی، دوست داشتن و ..).

خودمم متعجب شدم که نوشتم از جنس وصلللللل. این نوشته از محدود نوشته هایی هست که برام مونده چون تقریبا همه رو دور ریختم. اون هم توی سر رسیدی که اسمش منو متعجب تر کرده : ثنا یعنی مدح و ستایش، شکر و دعا…. .

مریم جان، دوست عزیز حالا بیشتر از هر زمانی حس می کنم بیشتر به چه چیزی علاقه دارم. چند وقت پیش قبل از جلسه ۹ ثروت سوال پرسیدم ازتون، در جهت علاقه و …… . امشب برام واضح تر شد که من از بچگی به نوشتن، به دعوت دیگران به زیبایی و آرامش علاقه داشتم.

حالا که اون محدودیت ها رفته کنار و عزت نفسی خودساخته اومده جاشو گرفته، حالا که دستان خداوند رو توی زندگیم می بینم، بیشتر می فهمم که جای درستم کجاست و چیه.

دیگه مدت هاست هر وقت دوست داشته باشم به دل طبیعت می رم، فارغ از نگاهها . به تنهایی قدم می زنم تو دل چمن هاااا . بی پرواتر زل می زنم به آسمون. بی پرواتر می خندم از دیدن زیبایی ها .

دیدن غروب و اون آسمونِ بی کرانِ نارنجی و شنیدن این آهنگ جان جوانی منو به خودم نزدیک کرد. خاطرات زیبایی رو برام زنده کرد که حتی فکرشم نمی کردم. وقتی به آسمون نگاه می کردم، به خودم گفتم این آسمون، این زیبایی، این خیابون های تمیز و براق، این هوای پاک، این عشق سرشار ، طبیعی ترین حالت ممکن برای هر انسانی هست. طبیعی ترین حالت ممکن برای من و یا هر کس دیگه ای.

کافیه عینک محدودیت هارو برداریم. کافیه سعی کنیم به خودمون برگردیم. کافیه خودمون باشیم. خودمون که باشیم، خدا کافی ترینه.

خداروشکر می کنم که من رو وارد این مسیر زیبا و لذت بخش کرد.. .

براتون زیباترین خیر ها و نیکوترین عاقببت هارو از خداوند طلب می کنم.

یا رب