سفر به دور آمریکا | قسمت ۴۶

چه ارکستر بی نظیری .

نوجوانانی که باعشق می نوازند و یک دنیا قشنگی می آفرینند .

نوجوانانی که نیازی به توجه و تایید دیگران ندارند .درونشان پر است از خوشان و هیچ جایی برای کس دیگری بودن و شدن ندارد. هیچ کوله بار سنگینی در روحشان نیست که آنها را به زحمت بیندازد یا زمین گیر کند ، به سبکی یک کبوتر در آسمان عشق پر می زنند .

انگار که تنها با خودشان و روحشان خلوت کرده اند و به همین خاطر حضور دیگران برای آنها سنگینی نمی کند.

چه حس قشنگی داره ?? صدای موسیقی زندگی ، موسیقی زیبایی و عشق ??

انگشتان جادویی نوازندگانی که پر از ذوق و شوق اند و سراسر وجودشان را هماهنگی فراگرفته است و خودشان را رها ساخته اند در رودخانه جوشان زندگی و رهایی و آسودگی .

دارند بی خیالی و لذت بردن از تک تک لحظات عمر را تمرین می کنند.

ودر این لحظه ناب گویا خود را می تکانند تا گرد و غبار غم روزگار را از سر و رویشان و از تنشان بزدایند .

با برق نگاهشان جرقه خوشبختی زده می شود و جریان انرژی خالص زندگی رها می شود.

انرژی پاک و زلال عشق را که از منبع الهی دریافت نموده اند به تک تک سلول های شنوندگان انتقال می دهند .

شور و هیجانشان زندگی را برایمان معنا می کند

و معنای زندگی را به زیبایی تفسیر می کند

و مثل قلب تپنده ای نشاط و زندگی را پمپاژ می کند.

وکم سن و سال بودنشان به ما می آموزد که سن فقط یک سری اعداد بی خاصیتی است و بس .

سن معیار خوبی برای سنجش استعداد و قدرت و شادی نیست .

سن فقط یک دروغ بزرگی است که افراد ساده دل باور می کنند.

ای انسان تو یک روح زوال ناپذیری!

روح تو نه کم سن و سال است و نه پیر می شود .

زمان نمی تواند در روح تو نفوذ کند .

آموختم که تنوع همه چیز را زیبا می کند :

بلندی ، پایینی ، زیر ، بم ، مکث ، شروع ، آرامش ، هیجان از ارکان زیبایی آهنگ اند

گیتار و ویلون و ساز دستی و دهنی و چوپ و تار و تنبک ، همه باید نقش ایفا کنند.

آموختم که نظم زیبایی می آفریند :

هر سازی اگر در جای خودش باشد خیلی زیباست و اگر در جایش نباشد همه را خراب می کند.

جهان چون خط وخال و چشم و ابروست.

که هرچیزی بجای خویش نیکوست.

آموختم که کار تیمی همیشه جواب می دهد .

استعداد های هر یکی از ماها شبیه قطعه پازلی است که تصویر مورد نظر را کامل می کند .

ساز های موسیقی هم وقتی کنارهم قرار می گیرند زیبایی خلق می کنند .

آموختم که در کارهایم خلاق باشم و اسیر عادت و روش قدیمی نباشم.

موزه rock & roll به من یاد داد که می توانی متفات فکر کنی و متفاوت باشی .

آموختم که به دنبال تجربه های جدید باشم و لذت ببرم .

حسرت تجربه ای را در کنج دلم نگذارم خاک بخورد :

تجربه ای که عاشقشم و درونم برایش می تپد ولی یک پا پیش می کشم و یک پا عقب هم اکنون با جرئت به دنبالش می روم..