سفر به دور آمریکا | قسمت ۴۰

به نام خداوند مهربان و هدایتگرم

سلام به استاد قشنگم  و همسفر نازنینش .

این سفربه لطف خدای هادی  برام تلنگر داشت ، قبلا هم این قسمت و دیده بودمااااا ، ولی این بار با چاشنی فهم همراه بود .

*الهی چطور بگم که دوستت دارم ؟

میدونم که میدونی*.

وقتی شما دیزاین غذا رو و نقاشی های هنرمندانه صاحبخانه رو تحسین میکردید یهو برق منو گرفت .

*نه برق باطری

بلکه برق 220 ولت فرکانسی*

حالا چرا ؟

سه قلوها رو از پنج سالگی فرستادم مهدکودک چون خودم شاغل بودم و مامانم نمیتونست از هر سه نگهداری کنه .

یک روز صبح که ظرف غذاهاشون و گذاشتم کنار هم و خوراکی ها رو درون ظرفها قرار دادم یک ندایی توی قلبم شنیدم که گفت :

زهره از امروز از صبحانه ی بچه ها عکس بگیر و همه رو نگهدار . چون تو سلیقه ی خیلی عالی داری پس حیفه که این زیبایی ها محو بشه و حتی برای بچه ها هم یک رزومه ازت میمونه که اگر بابا نبود اما خدای اونها جبران همه چیز رو کرد و حتی هزاران بار بهتر و کاملتر .

خلاصه من از پنج سالگی تا پایان کلاس سوم از تمام صبحانه ها و نهار و عصرانه عکس گرفتم ( پنج سال )

الان میدونم هدایتی بینظیر  بوداز خداوندی که به وقتش خوب بلده چکار کنه و هیچوقت دیر نمیکنه .

اوایل بچه ها که میدیدن من از غذاهاشون ،عکس میگیرم براشون جای سوال بود ولی بعد خودشون پایه شدن ، سه تا همراه خفن .

و خیلی حواسشون بود که مبادا من یک صبح فراموش کنم .

و این باعث شد که تمرکزمون در یک روند تکاملی بیاد روی زیبایی ها و توانایی های من !!!

و من بیشتر و بیشتر خودم و باور کردم که میشود ، زندگی رو از نو ساخت و مهمتر اینکه باعث شد در کنار این رشد عزت نفس ، ته مانده های وابستگی به پدر بچه ها که ترکمون کرده بود از بین بره .

وقتی از مهد و یا مدرسه میومدند خونه با اینجور حرفها و سوالات  مواجه میشدم :

مامان : دوباره همه بچه ها تعجب کردند .

مامان : چه حوصله ای داری ؟

مامان : خسته نمیشی ؟

مامان : همه ی مامانها اینجورین ؟

مامان : این کارها رو کی بهت یاد داده ؟

مامان : میدونی امروز توی مدرسه حرف از صبحانه های ما بود ؟

مامان : خانم مدیر گفته مامان شما مگه کار دیگه ای نداره ؟

مامان : سه قلو داشتن خستت نمیکنه ؟

مامان : چرا خاله و زن دایی ها واسه بچه هاشون این کارها رو نمیکنن ؟

مامان : تو خیلی هنرمندی

مامان : تو خیلی خوبی

مامان : دوستت داریم

مامان………

حالا چرا دیدن این فایل به یادم آورد گذشته رو ؟؟؟؟

استاد ما هم زیبایی ها رو میدیدیم ولی مثل شما تحسین نمیکردیم و ذوق زده نمیشدیم .

و این تفاوت در زاویه ی دید ، نتایج متفاوت رو رقم میزنه .

از این به بعد بعد از تمام شدن این کامنتم تلاش میکنم که ذره ذره ذوق و شوق رو هم در دیدن زیبایی ها دخیل کنم تا تحسین کردن های واقعی به مرور به جانم بنشینه و به عادت تبدیل بشه و نتایج عالی تر رقم بخوره و به نظرم اولین نتیجه اون حس خوب و عالیه و شکر نعمتی که بر قلب جاری میشه .

الهی به امیییید تو .