سفر به دور آمریکا | قسمت ۴۰

درود بر استاد بزرگوارم جناب عباس‌منش گرامی و بانو شایسته‌ی عزیز و یکایک شما هم‌فرکانسی‌های گلم

واقعا که عجب دوست هنرمندی دارید. از هر انگشتش هزارتا هنر می‌باره.

– تابلوهای بسیار زیبا، جذاب و دیدنی که هر کدوم اونا هزار دلار و یا شاید، نه بابا حتما بیشتر هم می‌ارزن.

– طراحی و دکوراسیون عالی خونه.

– دست‌پخت عالی: چه شیرینی‌ها و کیک‌های زیبایی که حتما بسیار هم خوشمزه هستن، چه غذاهایی به‌به، چه ماست و خیار زیبایی، چه باقله‌پولویی! بوش تا این‌جا اومد، چه سالاد شیرازی اوه اوه ترشی آب لیموش دهنمو آب انداخت، چه سوپی، چه پسرهایی ای که جای من خالی بود که با سر برم تو غذاها!!!

واقعا خدایا تو بهترین رزاقی، این‌قدر سر سفره‌ات غذاهای خوشمزه خوردیم که نگو.

راستی غذاهای همسر من رو نخوردین! لامصب، یه پا سرآشپزه! یه تنه برای یه ایل بهترین غذاها را تو یه نصفه روز آماده می‌کنه. من همیشه انگشتام بعد از خوردن غذاهاش کوتاه و بلند میشه!

خلاصه عجب کیفی داد نگاه کردن به اون همه سلیقه و اشتهای شما استاد گلم و بانو شایسته‌ی عزیز. نوش جونتون!!!

ولی عجب آتیش‌بازی بود، چه رنگ‌هایی. ولی از شما چه پنهون، این ذهن نجواگر نادان من، داشت تو اون همه زیبایی آتیش‌بازی ناز، بهم می‌گفت که ببین دارن کلی آلودگی را وارد جو می‌کنم. من هم بهش گفتم: برو پی کارت بابا! فردا همشو جمع می‌کنن. امشب شب عشقه و بیا با دیدن این آتیش‌بازی ناز، کیف کن، حال کن. ای جونم عجب آتیش‌بازی خوبی، نازی!!!

من هم به عزیز دلم می‌گم که ما هم به همین زودی‌ها می‌ریم جاهای خوبی تو این دنیا که همیشه کیف کنیم و لذت ببریم. البته الان هم داریم همین کار را می‌کنیم.

حالا، … بیاین از یه تجربه خودم بگم که همین امروز صبح برام اتفاق افتاد. همسرم و مادر خانمم را بردم فرودگاه که برن تهران که پلیس پس از پیاده شدن اونا از ماشین گفت باید بریم درب ورودی دژبانی؟!

منم عزیز دلم و مادرشون را راهی ترمینال کردم و خودم با پلیس رفتم پاسگاه پلیس فرودگاه. خوب فهمیدم که یه شکایت ثبتی از من شده و ماشینم باید بره پارکینگ و توقیف بشه. منم ازشون اجازه خواستم که برم و همسر گلم و مادر خانمم را راهی کنم. رفتم داخل سالن و اونا را راهی سالن انتظار پرواز کردم و خودم رفتم پاسگاه. هرچه هم که عزیز دلم پرسید که چی شده، گفتم هر چی بود حل شد.

ولی، رفتیم پارکینگ و ماشین من توقیف شد. بعدش رفتم ثبت اسناد و دلیل مسئله را جویا شدم. خوب حل میشه انشاالله!!! هر چه هم که همسرم می‌پرسید، گفتم بابا چیزی نیست. تو راحت باش و تلاش کن که بهتون خوش بگذره.

تو راه پارکینگ که یک افسر پلیس همراه من بود، من به تنها چیزی که فکر نکردم، توقیف ماشینم بود و همش تلاش آگاهانه کردم که به زیبایی‌های اطرافم توجه کنم و کلی با اون افسر پلیس گفتیم و خندیدیم، همش هم به یاد شما بودم که اگه استاد بود چه کار می‌کرد و منم شبیه‌سازی می‌کردم. الان هم شبه، ماشین هنوز تو پارکینگ توقیفه و ما( من و پسرانم) می‌خواهیم شام بخوریم( جاتون خالی). فردا هم امید به خدا میرم و کار را تمام می‌کنم.

الهی شکرت، خدایا سپاسگزارم، ای تنها دارنده قدرت هستی سپاسگزارم.

ارادتمند شما