سفر به دور آمریکا | قسمت ۱۷

امروز قسمت نشانه ی من قسمت 17 سفر به آمریکا بود که هر چی از نکات آموزنده و قابل تامل این فایل بگم کمه. اول از همه، درسای خیلی خوبی به من در زمینه ی روابط یاد داد. این که تمام تمرکزمون به خوبی ها و ویژگی های مثبت اطرافیانمون باشه و این ویژگی های خوب خیلی خیلی تو ذهنمون بزرگ کنیم و تمام توجهمون به اونا بدیم و به طرف مقابلمونم بگیم حالا یا دوستمون،خانوادمون، عشقمون بهشون بگیم که چه ویژگی ها ی مثبت و توانایی هایی دارن و تحسینشون کنیم.دومین درسی که یاد گرفتم و خیلی خیلی خوشم اومد اون احترامی بود که بین اعضای خانواده ی استاد عباش منش در عین صمیمیت برقرار بود.مدتیه که به این نتیجه رسیدم که وقتی میتونیم ادعا کنیم که اطرافیانمونو دوسداریم که بهشون احترام بذاریم به عنوان یه انسان خارق العاده و قسمتی از خدا نعمتی از طرف خداوند که به ما هدیه داده شده و چقدر این احترام گذاشتن بزرگ شمردن به نوعی شکر گزاری از خداوندم هست و حتی به نوعی احترام به خودمونم محسوب میشه.واقعا اون حس محترم شمردن هم دیگه رو بین خانم شایسته و استاد عزیز لمس کردم و چقدر دلم میخواد که من هم این احترام در روابطم تجربه کنم بیشتر و بیشتر.خانواده ی استاد عباس منش خیلی با خودشون و بعد با هم دیگه راحتن در صلح کاملا هر کسی خودشه نقش بازی نمیکنه یا سعی نمیکنه خودشو تغییر بده که مورد پذیرش قرار بگیره و هر عضو از خانوادم واقعا همدیگرو در اون جایگاه با همون ویژگی ها و علایق پذیرفتن.یه نکته ی خیلی جالب و دوسداشتنی که دیدم این بود که چقدر اعضای خانواده ی عباس منش به راحتی از خودشون تعریف میکنن از توانایی هاشون و فروتن بودن در این نمیبینن که انکار کنن ویژگی ها و توانایی هاشون.یا مثلا چقدر باحال مایک عزیز گفتن که این لباس خیلی بهم میاد چقدر خوبه که یادبگیریم راجع به خودمون حرفای خوبی بزنیم.من طوری تربیت شدم که اینطور باور کرده بودم اگه خودت کوچیک کنی بی ارزش کنی پایین بیاری مردم دوست دارن و میگن چقدر خوبه اما الان به لطف آموزش های استاد یاد گرفتم اولا که اصلا برام مهم نباشه که دیگران راجع بهم چه فکری می کنن و چه نظری میدن ثانیا هرگز خودمو خار نکنم اخه خدا با این همه خلاقیت و ذوق و هنر منو و میلییاردها انسان دیگرو با عشق آفریده کوچک کردن خودم توهین به خلقت خداونده.ناشکریه و خدارو شاکرم که نمردم و این درس مهم یاد گرفتم و میتونم به نسل بعد از خودمم یاد بدم.فراوانی در جای جای این فایل زیبا داشت فریاد میزد.از اون درختای سر به فلک کشیده در جاده از اون همه گل های زیبا از اون فروشگاه ها با خودم فک کردم دیدم ذات خدای من با فراوانی عجین شده اصلا یکی از صفات خداوند فراوانیه .قربونش برم دستش به کم نرفته اخه غنیه اخه خود فراوانیه بخشیده آفریده این گلای زیبارو با چه سلیقه ای با چه خلاقیتی.چقدر دلم میخواد ویژگی های بالقوه ی وجودمو که میدونم خدا اونارو در وجودم گذاشته بالفعل کنم چقدر دلم میخواد من هم مانند خدای مهربون و بخشندم اینقدر غنی بشم از درون و بعد نمودش در بیرون در روابطم در ثروتم در اخلاق خوبم در زندگی خوبم که الگو بشم واسه بقیه و ببخشم از ان چه که دارم.خدای قدرتمندم دست تو بالای همه ی دست هاست. نیرویی بمبی در وجود من هست یه چیزی که لحظه ای آرومم نمیذاره میگه تو باید موفق بشی تو باید خوشبخت بشی تو باید به تمام ارزوهات برسی تو باید خدای درونت متجلی کنی.