سریال سفر به دور آمریکا | قسمت 221

سلام سلام

بعد مدتها اومدم کامنت بزارم.

خیلی دلم تنگ شده بود برا کامنت گذاشتن.

اول فیلم با خودم میگفتم خدایا چقدر این جاده ها مرتب تمیز و چه اسفالت صافی دارن.از اونور گفتم ببین من وقتی میرم شمال یا جای زیبا از جاده کوه درخت خلاصه هر چیز فیلم میگیرم ولی اگه تو یه روز دوتا جایی برم که شبیه هم باشن برا دومی زیاد فیلم نمیگیرم میگم خوب اینم شبیه اون یکیه.مثلا اگه دفعه اول برم گردنه های حیران و همون روز برم جاده جواهرده دیگه از جواهرده فیلم نمیگیرم میگم خوب اینا که طبیعی شده دیگه شمال جاده هاش همین شکلیه.ولی وقتی داشتم این فیلم رو میدیدم گفتم ببین استاد جوری هر دفعه از جاده ها فیلم میگیرن و تدوین میکنن که انگار بار اوله وارد این جاده شدن.نمیگن خوب فایلای قبلی هم همینا بوده دیگه چون برا خودشون جذابه احساس میکنن برا همه ما هم همینقدر جذابه و الحق که نمیدونم چرا با دوربین استاد واقعا جذابه در صورتیکه همین فیلمو تو اینستا تو یه پیج اگر ببینیم بار دوم نگاه نمیکنیم و رد میشیم.

خدایا شکرت به خاطر وجود استاد عزیزم و مریم جانم.

نکته بعد اون قسمتی بود که مریم جان جورابا رو از پلاستیک در میاورد.یکی اولی بعد دومی بعد سومی چهارمی و…خدا وکیلی از چهارمی به بعد انتظار نداشتم از داخل نایلون همینجور جوراب در بیاد اونم رنگ و وارنگ.همین طور که مریم جان جورابارو در میاردن داشتم فکر میکردم چرا من فکر میکنم نهایت خرید جوراب 3 تاست.

و در عرضچند ثانیه این نکات برام مرور شد که اولا باور کمبود باعث شده گه هضم نکنم میشه در آن واحد 10 یا 20 جفت جوراب خرید و باز که خوب فکر کردم یاد بچه گیام افتادم که در سال شاید 3 یا 4 جفت جوراب برامون میخریدن و همیشه میگفتن پول نیست چه خبره اینقدر جوراب پاره میکنی و اگر جوراب پاره میشد میدوختن و میپوشیدن تااااااا خوب برات کوچیک بشه.و وای به حالت اگه لنگ جورابی رو گم میکردی.

فهمیدم باید هنوز که هنوزه رو باور فراوانیم کار کنم.

خلاصه

یکی دو روز بود یه چالش کوچیک تو کارم داشتم امروز صبح که از خاب پاشدم گفتم خدایا من پول میخام میخام که کارم درست بشه.میخام که حقوقم ثابت بشه.بهم بگو چیکار کنم.از طرفی هم با دخترم دچار مشکل شده بودم چون بدون اینکه به من بگه رفته بینی شو رینگ انداخته.و بعد که انداخته بود به من گفت و من کلی عصبی شدم و بهش گفتم تو همینجوری قشنگی چرا فکر میکنی با یه وسیله دیگه باید زیباتر بشی ولی اون اصرار داشت که من خودمو این شکلی دوست دارم و این حرفش حال منو بدتر کرد.که چرا دختر من که اصلا ادمی نیستم به خاطر نگاه بقیه بخام یه تغییری تو ظاهرم بدم این فکر رو با خودش میکنه و باز ترسهام اومد که نکنه وارد دانشگاه بشه را6 خلاف پیش بگیره و….

و بدتر از اون اینکه مجبورم این موضوع رو از پدرش قایم کنم بیشتر ناراحتم میکنه.چون اون رینگ طوریه که میتونه هر چا بخاد بده تو بینی ش و دیده نشه.فکر اینکه تو خیابون با اون رینگ که از سر بینیش اویزونه داره راه میره یا تو مترو نشسته و ملت نگاهش میکنن واقعا ناراحتم میکرد.خلاصه تو این کش و قوس بودم از خدا خاستم ارومم کنه.

شب اخر شب تو رختخواب همسرم مدام پرسید چته چرا ناراحتی گفتم ناراحت نیستم ذهنم درگیره گفت درگیر چی گفتم درگیر کار به خاطر فلان موضوع.(و دیگه موضوع دخترمو نگفتم)

کلی باهام صحبت کرد.و من هاج و واج به حرفاش گوش میدادم.

میدونین همسر من اصلا علاقه ای به موضوعات قانون جذب نداره.منظورم اینکه میگه استادهاییکه این حرفارو میزنن برا خودشون میگن در اصل قانون اینه اونه.و جالبه دقیقا وقتی حرف میزنه حرفای استاد رو تکرار میکنه.چیزی که در طی تجربه 20 سل زندگی مشترکمون و 40 سال عمر خودش یاد گرفته.

امشب به زبون خودش از قانون تکامل برام گفت.گقت که به زندگی بقیه نگاه نکن.گفت که همه چیز در زمان خودش اتفاق میفته باید اون وقتش برسه که فلان اتفاق بیفته.گفت میخام تجارتم رو سر و سامون بدم درست کنم.و خیلی حرفا و اتفاقای قشنگ رو برام توضیح داد.

اخر سر بهش گفتم تو خیلی خوب خیلی چیزا رو بلدی همون چیزایی که من دارم تمرین میکنم که یاد بگیرم تو رفتار تو هستن.و من چقدر گاهی غافلم.

امشب نشست با حوصله تمام اتفاقات خوب یک سال گذشته رو برام مرور کرد از خونه خریدن از خرید ماشین از خرید ی‌ ملک پیش فروش دیگه تا وجود من تو زندگیش.و بهم گفت تو گاهی یادت میشه ‌ه شکرگذاری کنی به خاطر همین چیزای بزرگ که به چشم تو به خاطر مقایسه کردن خودت با دیگران به چشمت کوچیک میاد.دیدم راس میگه.من هر چیزی که تو زندگیم راحت و ساده بهش رسیدم به خاطر سپاسگذاریم بوده.

امشب تمام حرفاش حرفای استاد بود انگار استاد داشت باهام حرف میزد میگفت از همین لحظه لذت ببر خوش باش بقیش با خدا.گفت من تمام تلاشمو میکنم فقط 5 سال دیگه باید بهم فرصت بدی.

همیشه ارزو داشتم اخر شب دو نفری شکر گذاری کنیم بعد بخابیم امشب بهش گفتم 10 تا مورد از چیزهاییکه اولویت دارن تو شکر گذاریت رو بگو و اونم گفت و منم گفتم و من امشب من به این ارزوم رسیدم که باهم شکر گذاری کنیم و بخابیم.

وقتی این فایل رو دیدم و دیدم مریم جون تو این سفر فقط یک دفتر پر کردن با خودم گفتم ایشون اونم تو سفر که معمولا هیچ وقتی برات نمیمونه یک دفتر پر کرده در صورتیکه منی که تو خونه ام تو یک ماه چقد برگه پر میکنم ؟

تو یک ماه چیه تو یک روز چند خط شکرگذاری مینویسم.اصلا هر روز مینویسم؟

و باید بگم الحق که تازگیا کمتر نوشتم.

یا ننوشتم.

واقعا اصلا اگه جای مریم جون بودم تو اون همه نعمت ایا بازم مینوشتم؟

اینه فرق کسیکه میره تو بهشت با یه ادم بهشتی زندگی میکنه و ماییکه اندر خم یک کوچه ایم.

مریم جانم واقفا تحسینتون میکنم با وجود این همه نعمت و خوشبختی هنوز تشنه سپاسگذاری و تشنه خدا هستی.هر انچه از خوشبختی تجربه میکنی حلالت.خداوند به زندگیت خیر و برکت بیشتر بده که امشب نشونه ای بودی از سمت خدا که بهم بفهمونه فقط باید شکر گذاری کنی شکر شکر و شکر.

در پناه خدای مهربان شاد و سلامت باشید.

سلام سارای عزیزم.

چقدررر تمرینت به دلم نشست.

مدت هااست دنبال یه تمرین جدید بودم.اخه من خیلی تنوع طلبم.دوس دارم تمرینات شکرگذاریمم تنوع بدم.هیچ وقت به ذهنم نرسیده بود صبحا با اهنگ شکرگذاری کنم.

یا تو تمرین ستاره قطبیم احساس میکردم همه چیزایی که میخام تکراری شدن. زندگی تکراری حرفای تکراری رو دوست ندارم تو هر چیزی نو اوری دوست دارم.تمرین شما خیلی به دلم نشست.قطعا حکمتی بوده که شما کامنت بزاری من بخونم و بعد ازت درخاست کنم تمرینتو برام توضیح بدی.فقط فکر میکنم یک نکته به سناریوت اضافه کنی خوب باشه که البته اینم از یکی از دوستان یاد گرفتم.اونم اینکه هر سوالی که اول صبح برامت پیش میاد یا از خدا درخاست داری بری تو گروه تلگرام که خودت تنها عضوش هستی برای خدا بنویسی.من خودم این کارو میکنم و شب اون گروه رو چک میکنم و میخونم ببینم خدا چه جوابی در طول روز بهم داده.حالا در طول روز و یا تا دو سه روز بعد منتظر جوابش بمونم.

خیلی ممنون و یک دنیا سپاس برای وجود نازنینت عزیز دلم.

راستی خوشحالم که اسمم به دلت نشست.همه این اتفاقات قطعا راه هاییکه خدا پیش قدممون میزاره برای رسیدن به خاسته هامون.

در پناه خدای مهربون شاد باشی عزیز دلم.