سریال سفر به دور آمریکا | قسمت 200

به نام خداوند بخشنده مهربان ️

سلام خدای مهربانی ها …

سلام خدای مهربونم …

سلام به همه . سلام به بچه های سریال زیبای سفر به دور آمریکا .

الله مهربون , دوباره منو هدایت کرد تا فایل شماره ی 200 از سریال زندگی در بهشت رو مشاهده کنم . دوباره منو هدایت کرد تا با زیبایی ها و نکات مثبت گنجانده شده در کشور آمریکا ، محشور بشم و از این زیبایی ها انس بگیرم .

دیالوگ های عارفانه و عاشقانه بین دو شخصیت اصلی داستان ، همیشه برای گوش هام و مغزم تداعی بخش بوده . رابطه ی رویایی میان استاد و مریم خانم ، تجلی گاه احترام متقابل و لذت از زندگی است .

الگوی مناسب رابطه ی رویایی برای تک تک بچه های سریال زیبای سفر به دور آمریکا .

پروردگارا ، خواسته ام ازت اینه :

منو هدایت کن ، دقیقاً به همین رابطه .

منو هدایت کن ، دقیقاً به همین جنس رابطه .

منو هدایت کن ، دقیقاً به همین نوع لذت و آرامش .

باریکلا

آفرین

ماشاالله

احسنت ، به این رابطه ی رویایی لذتبخش .

خدایا تو را هزاران بار شکرت …

شاهد خودنمایی Ford f1 50 قرمز ، همانند رنگ خون ، در جاده ای خاکی ، پر از سنگریزه و صعب‌العبور هستیم . اما سیستم 4 drive به ما آرامش رو خاطر نشان می‌کنه که بدون استرس و دغدغه به مقصد مورد نظر مون ، خواهیم رسید .

از داخل کابین ، از پشت شیشه های تمیز Ford f1 50 مون ، هم دارم درختان کاج سبز رنگ رو میبینم ، هم صحبت های دلنشین این دو شخصیت دوست داشتنی رو . درختان سرو و کاج بلند قامت که دو طرف جاده رو پوشوندن .

از اینجا دارم ، عظمت ، شکوه و جلال خداوند رو نظر میکنم . فراوانی درختان که تا دامنه های کوه های روبرو دیده میشه . کوه هائی که پوشش گیاهی شون همین درختان سبز رنگ هستند . خدایا این آمریکا ، چقدر فراوانی داره که هر چقدر ازش فیلم میبینم بازهم ، فراوانی رو شاهد هستم . خدایا شکرت … خدایا تو صد هزار بار شکرت … منو ببخش اگه فراوانی های جهانت رو باور نداشتم …

الله اکبر !

الله اکبر !

ایالات Colorado زیبائی لایتناهی . تلفیقی از کوههای سنگلاخ و درختان کاج . تو خیلی از کلیپ های یوتیوب در مورد فروش ویلا ، قشنگ دیدم که ، هر چی ویلا بود ، در مناطق کوهستانی ، پر از دار و درخت بود . هوا تقریباً رو به سردی ، این ایالت زیبا رو متفاوت میکرد با خیلی از ایالات های دیگه ی آمریکا .

همانند بهشتی گمشده در دامان طبیعت ، در دل جنگل . از بوی عطر گل‌های بنفش رنگ ، پیداست که قراره وارد منظره ای خارق‌العاده بشیم .

منظره ای که ساعت هاست ، پیاده روی رو بهمون هدیه داده . اون قدم نهادن در قلب طبیعت بکر . خدای من از جایی که ایستاده ایم ، اون دامنه ی کوه ، با نوری که خورشید ، بر روی سنگ های طبقه طبقه اش ، میتابه ، همچنین درختان خوش قد و قامت که در تمام این پستی و بلندی ها دیده میشه ، همه اش زیباست . خصوصاً اون زمانی که ابرهای خوشکل ، روی دامنه‌ها ، دیده میشه .

استاد عباس منش ، گوارای وجودت اون عطر ساطع شده ای که از اون گل های بنفش رنگ بین راه استشمام کردی . واقعاً که روح هر جنبنده ای رو جلا و صیقل میده .

نزدیکی آبشار مد نظر رسیدیم . ترس چیره شده بود در وجود آقا پسری که برای پریدن ، حدود ، 5 الی 6 متر ، پا برهنه ، خودش رو به ارتفاع رسونده بود . اما دقایقی حراسان و دو دل ، در همان ارتفاع ایستاده بود . اما آفرین به شجاعتش که در نهایت ، ترس و نجواهای شیطان رو کنار گذاشت و خودش رو پرت کرد تو آب . در حالی که دوست دخترش خیلی وقت پیش ، خودش رو انداخته بود و از لذت شیرجه زدن در آب آبشار ، لذت برده بود .

اما : احسنت و باریکلا که شجاعت خودش رو نشون داد و تونست بر ترسش غلبه کنه . ماشاالله ، آفرین ، که با رها کردن خودش از اون بالا ، آتش شعله ور نجواهای شیطان رو خاموش و همانند ، خاکستری بی درد سر کرد .

بعد از دیدن شجاعت این پسر ، یک لحظه دیدم یه خانم مسنی ، چوب به دست داره اونجا قدم بر میداره . واقعاً که آدم غبطه میخوره به انگیزه ی قدرتمند این بشر . خدایا شکرت که همچین افرادی هم ، از زیبایی ها نمیگذرن و با هر حالی که دارن ، عشق دیدن زیبایی های دنیا رو با هیچ چیز عوض نمی‌کنند .

صدای شر شر آب آبشار رو می‌شنوم ، رنگ سبز لاجوردی آب رو میبینم ، اون عطری که تو این فضا هست رو دارم حس میکنم . گودالی پر از آب سالم که تصویر زیبای سبز درختان ، داخلش منعکس شده . صخره هائی که این گودال رو شکل دادن ، چقدر براق و تمیزن . از اون ارتفاع بالا ، آب با شدت می‌ریزه تو گودال و در طی این مسیر با صخره ها هم برخورد می‌کنه ، صدایی دلنشین ، که گوش فرا دادن بهش ، آرامشی نسبی به انسان میده .

اگه اونجا بودم یه دل سیر ، تو آب می‌موندم . پاها مو تو آب میذاشتم تا دمای پایین آب ، خستگی رو همانند نوشیدن چای از تنم بیرون میبرد .

لباس هام رو بیرون میاوردم ، با یک شورت ، میرفتم تو اون آب عمیق آبشار . ساعت ها تو آب می‌موندم . هم مواد معدنی بدنم تأمین می‌شد ، هم سیستم ایمنی بدنم ، قدرتمند تر میشد . از همه مهمتر ، رنگ لاجوردی آب ، چشمانم رو جلا میداد .

خانم شایسته عزیز رو ببین ، پاچه های شلوار شو تا زانو داده بالا . هی پاها شو تو آب میزنه تا دمای آب رو برای خودش ، عادی کنه . دمای آب سرد و خنک ، اونم زلال زلال مثل آینه . که واقعاً نمیتونم چشم ازش بردارم . سنگ های بزرگ و کوچک در زیر و روی آب . همگی شون هم کاملاً مثل سرسره ، لیز . ولی ، کاملاً صاف بدون کوچکترین چین و چروک که آب ، آرام از روشون میگذره .

آب آبشار از برف های دامنه های همین منطقه سرچشمه می‌گیره .

خدا جونم چه کردی با برف ؟

برف ها شروع می‌کنند به آب شدن و یواش یواش میان ، و این آبشار رو شکل میدن . یک مکانی که انسان ها از دور دست ها برای نگاه کردن بهش ، میان . کیلومتر ها میکوبند تا این عظمت رو شاهد باشند .

که اگر تمام انسان ها با هم میشدند ، نمیتونستند این پدیده رو شکل بدن و اینچنین سیستمی رو دقیق خلق کنند .

خدایا تو را هزاران مرتبه شاکرم !

خدایا تو را هزاران بار شکرت …

که اینقدر همه چیز رو دقیق و منظم آفریدی .

هیچ ، علم و پیشرفتی ، گویای این نظم و انضباط نخواهد بود .

هیچ فناوری قادر به درک این هماهنگی نیست .

شنا کردن اون خانم در همین آب سرد ، قابل تحسین و قابل تمجید هست ، که همچنان هم دلش میخواد دوباره با پای برهنه از صخره های سنگی ، بالا بره و از ارتفاعی بالاتر ، سقوطی تو آب آبشار داشته باشه . البته به همراه دوستش .

البته که همین کار رو هم انجام داد . با دوستش ، با پای برهنه ، آروم آروم رفتن از صخره ها بالا و از ارتفاعی حدوداً 3 متری ، شیرجه زدن تو آب . بازم تحسین شون میکنم . خصوصاً اون دختر خانم که واقعاً ، انسان شجاعی هست .

بازم پافشاری های این دختر ، باعث شد تا یک بار دیگه هم از صخره ها برن بالا . دختر خانم جلو به عنوان راه بلد و آقا پسر هم پشت سرش .

اما این دفعه برای من 3 نکته ی مثبت داشت :

1: پا برهنه از صخره بالا رفتن ، واقعاً شجاعت میخاد . واقعاً گذشت میخاد . همون جوری که استاد عباس منش می‌گفت : عین بز کوهی . واقعاً هم همین طور هست . کار هر انسانی نیست پا برهنه بره اون بال .

من خودم تو کوه و بیابان زیاد میرفتم . اما بدون کفش ، برهنه ، روی سنگ های مثل خرده شیشه ، راه بری ، خیلی خیلی شجاعت باید داشته باشی . کلی باید خطر کنی . از زخم شدن کف پا ، از پیچیدن مچ پا …

2: پریدن از ارتفاع حدود 6 الی 7 متری هم شجاعت ، شهامت و جسارت میخاد . خود من وقتی تو همچین ارتفاعی قرار می‌گیرم ، سرم گیج می‌ره . دست و پامو شروع می‌کنه به لرزیدن . البته این ترسیدن به دلیل اینه که ، خیلی کم تو ارتفاع قرار گرفتم . باید تکرار و تمرین بشه تا اون ترسه آروم آروم جاش رو بده به جسارت .

3: نکته مهم تو این صحنه این بود اون آقا پسر این دفعه اصلا ترسی نداشت و بدون فکر کردن پرید . در حالی که در مرتبه اول کلی ترس داشت . کلی ایستادگی کرد و با ترس و لرز خودش رو پرت کرد . این نشون میده که اون نجواهای شیطان همون دفعه اول نابود شدند . در حالی که اگر اون سقوط رو انجام نمی‌داد ، تا پایان عمر اون نجواهای شیطان ، تو وجودش میموند و از همه مهمتر اینکه ، هر روز اون ترس ، قوی تر و گسترده تر میشد .

در نهایت وقتی تو آب پریدند ، آروم آروم شنا کردن ، اومدن لب خشکی ، خیلی محترمانه با استاد عباس منش و خانم مریم شایسته خوش و بش کردند . البته هر دو تا شون زمانی که تو اون ارتفاع بودن ، به دوربین ، دست تکون دادند . در صلح بودن با خودشون این رفتار رو ایجاد کرد . بدون نگران بودن از اینکه ازشون تصویری منتشر بشه ، رضایت شون رو اعلام کردند . اونم در حالی که با لباس راحتی و تفریح شخصی بودند .

در مسیر برگشت ، گام برداشتن ، در تریلی خاکی ، دور و اطراف پر از درختان زیبا ، دور تا دور پر از بوته های سبز ، که سربالایی سخت و نفس گیر این تریل رو به زیبایی و قشنگی تغییر میده . هر چند که سربالایی طولانی کلی سجایا به همراه داره برای عضلات پای انسان .

بنده خودم تجربه ی زیادی دارم در این زمینه .

دقیقه ی 07 : 14 رو stop زدم . آسمان آبی و پهناور با ابرهای سفید از میان درختان سبز و تنومند رو میبینم . تصویری که شیب تند تریل رو در دامنه نشون میده . واقعاً این تصویر زیباست ️ . و همین جا ، عشق ورزیدن دو شخصیت دوست داشتنی سریال زیبای سفر به دور آمریکا رو می‌شنوم . احترام متقابل رو در خودش گونجونده این رابطه ی رویایی . لذت ، آرامش و خوشبختی تو این رابطه حرف اول رو میزنه . پروردگارا برای استاد عباس منش و خانم مریم شایسته عزیز که الگوی مناسب برای زندگی من هستند ، آرزوی خوشبختی دارم .

براشون آرزوی موفقیت دارم .

براشون آرزوی لذت و آرامش دارم .

براشون آرزوی سلامتی دارم .

براشون آرزوی طول عمر با کیفیت دارم .

براشون آرزوی آزادی دارم . آزادی مالی ، آزادی زمانی ، آزادی مکانی .

در باقی مانده ی فایل صحبت های استاد عباس منش رو گوش میدادم .

صحبت ها و آگاهی های استاد عباس منش روی این تصویر داشت پخش میشد …

ابرهای سفید و پراکنده ، در رنگ آبی آسمانی عظیم ، داشت خودنمایی می‌کرد . تمام پستی و بلندی ها پوشیده شده بود با رنگ سبز درختان و بوته ها . دامنه ها ، کوه و تپه ها ، زمین های هموار هم به همین شکل .

میان این رنگ سبز پهناور ، جاده‌ای رو ساخته اند به رنگ مشکی با خط زرد در وسط . رانندگی در جاده ی آسفالته و گذر کردن از میان زیبایی های ذکر شده ، تمام حواس و تمرکز مغز رو به خودش معطوف و جلب خواهد کرد . آهسته و آرام پا تو روی پدال گاز می‌ذاری و متر به متر این بهشت رو نظاره‌گر خواهی بود .

یه ایالت زیبا با نام Colorado با حیاتی وحشی . از همون صحنه های داخل این فایل میشه فهمید که چقدر زیباست ️ .

من خودم همچین مکانی رو میپسندم . چون ، جون میده بری تو دل طبیعت و حسابی عکاسی کنی . بری تو دل طبیعت و حسابی ، حیات وحش رو ببینی . واقعاً زیباست ️ . آب و هوای کوهستانی و خنک ، عالیه برای کمپ زدن . شب که میشه ، آتش عظیمی براه بندازی و از شعله های رنگارنگش عکس بگیری . از ذغال هایی که درست میشه ، یه کباب بپزی . بری بین درختان و اون بوی تنه شون رو استشمام کنی و لذت ببری . رایحه ای که مختص همین سرزمین هست .

پروردگارا بازم ممنون از اینکه دوباره منو هدایت کردی تا زیبایی های ایالات Colorado در کشور آمریکا رو ببینم .

خیلی خیلی لذت بردم .

خدایا تو را هزاران بار شکرت …

خدایا تو را هزاران بار شکرت …