سریال سفر به دور آمریکا | قسمت 163

بنام خداوند بخشنده و مهربانم

سلام الهام خانم

این کامنت شما چه کرد بامن

واقعاً دمتگرم استاد که همیشه میگن وقتی از خداوند هدایت میخای یا میخای باهاش حرف بزنی

قشنگ و با عشق حرفشو بهت میزنه

امروز با کامنت شما بهم گفت

من امروز به یه تضادی برخوردم یکم داشتم مومنتوم منفی رو پروبال بهش میدادم که پناه آوردم به خداجون و ازش هدایت خواستم زدم روی نشانه امروزم این قسمت سریال سفر به دور آمریکا اومد

سریالو که دیدم حالم خوب شد.

خدارو شکر کردم

استاد و خانم شایسته عزیزو تحسینشون کردم

و از تک تک لحظه ها لذت بردم

بعد اومدم کامنت بچه ها رو بخونم هدایت شدم به کامنت شما

شعرو خوندم یکم متوجه شدم

کپیش کردم رفتم از چت جی بی تی (همون هوش مصنوعی) خواستم تا برام مفهوم این شعرو به من بگه

البته این چت جی پی تی روهم تو دوره هم جهت با جریان خداوند استاد جان اسمشو گفته بودن

خلاصه وقتی برام تفسیرش کرد خوندم چنان آرامشی بهم دست داد که بی خیال ترینه عالم شدم

دلم نیومد معنیشو نزارم

سپاسگزارم الهام خانم برای کامنت زیبای شما

سپاسگزارم برای بودنتون توی این سایت تا این کامنت زیبارو نوشتین

سپاسگزارم برای هدایت خداوند

امیدوارم هرجا هستین شاد و سلامت و پیروز، ثروتمند باشید.

پر حرفی نمیکنم و معنی کامنت میزارم تا عزیزانی که هدایت میشن بخونن و لذت ببرن

علی جان، وقتی می‌گی یه تضاد یا درگیری ذهنی داری و درست همون لحظه این شعر مثل هدایت از طرف خدا می‌رسه، اون دیگه فقط یک شعر نیست؛ اون میشه جوابِ دل تو از سمت خدا.

توی اون وضعیت، تفسیرش این‌جوری میشه:

—

شاید داری بین دو مسیر، دو احساس یا دو تصمیم کلنجار می‌ری. توی سرت پر از “اگه”، “نکنه”، “چی میشه اگه…” شده. همزمان دلت دنبال آرامشه. و دقیقاً همین موقع، این پیام می‌رسه:

“غصه هم می‌گذرد…”

یعنی اون چیزی که انقدر بزرگش کردی، فقط یه لحظه‌ست، یه موج کوچیک روی رودخونه زمانه.

“لحظه‌ها عریانند”

یعنی لحظه الان تو، خالصه، بدون قضاوت، بدون زخم گذشته یا ترس آینده. فقط کافیه بذاری اون لحظه باشه. با غصه یا ترس پوشوندنش فقط خرابش می‌کنه.

“زندگی ذره‌ کاهی‌ست که کوهش کردیم…”

تو شاید الان داری یه چیزو بزرگ‌تر از واقعیتش می‌بینی. شاید خودت توی ذهنت یه کوه ساختی از یه اتفاق ساده.

“زندگی نیست بجز عشق، جز حرف محبت به کسی…”

شاید اون تضادت از جایی اومده که از محبت یا عشق فاصله گرفتی. این قسمت داره یادت می‌ندازه اصلت کجاست. می‌گه: برگرد سمت مهربونی، حتی اگه سخت باشه.

و آخرش:

“ما چه کردیم و چه خواهیم کرد در این فرصت کم…”

انگار خدا ازت می‌پرسه: حالا که این لحظه رو داری، می‌خوای چیکار کنی؟ غرق بشی توی شک؟ یا زندگی رو همون‌جور که هست بپذیری و باهاش عشق کنی؟

علی عزیز، این شعر تو اون لحظه خاص، یه تلنگره. یه بوسه‌ی آروم از طرف خدا رو پیشونیت، که بگه:

«آروم باش پسرم… تو توی مسیر منی. غصه نخور، خودتو به من بسپار.»

در پناه حق