سریال سفر به دور آمریکا | قسمت 148

سلام به همسفرای عزیزم . واقعا این کشور ، کشور خداس. آهنگ گادز کانتری واقعا درسته . هر کدوم از این پنجاه ایالت یه زیبایی خاص و رویایی دارن .

چقدر معماری کمپر عالیه . یه لحظه وقتی تصور میکنم که روی تخت کمپر میخوابم و از اون پنجره اون همه ستاره زیبا توی شب رو میبینم اصن کیفم کوک میشه .

نکته جالب دیگه اینکه همه سیستم ها روز به روز ساده میشن . قبلا اصلا ماشین برقش به این صورت نبود که بشه به راحتی مثلا قهوه ساز وصل کنی ولی الان میشه .

چقدر این مغازه های امریکا مرتب هستن! از والمارت به اون بزرگی گرفته تا این برند هاکس ، همه مرتب و منظم . چقدر نظم و تمیزی برقراره و همه چی در جای خودش هست . خیلی خوبه که چنین مکان های مرتب و تمیزی هست اونم نه تنها در برند های بزرگ بلکه در برند ها و فضا های کوچیکتر هم این تمیزی هست .

اونجایی که استاد داشت راجب قیمت بنزین توی ایالت ها حرف میزد ، من گفتم خب از سیری بپرسید که کدوم ایالت هستید . خودم همون موقع تست کردم و آدرس دقیقم رو گفت . اینک از خوبی های اپل و هوش مصنوعی هست (:

نکنه بعدی که واسم جالب و مورد تحسین بود ، اینه که مردم امریکا چقدر باهم هستن و خانواده های محکمی دارن . یعنی کم کم دو تا بچه رو دارن و جالب تر از همه اینکه خودشون رو‌محدود نمیکنن بخاطر بچه ها . با دو تا بچه کوچولو ، یکی رو پدره میگیره و یکی دیگه رو‌مادره ، پا میشن می‌رن ورزشگاه ! دمشون گرم که انقدر خانواده های محکم و آسان گیری رو شکل دادن .

چقدر تحسین میکنم کنجکاوی های خانوم شایسته رو . به یه نکته هایی دقت میکنین که خیلی از ماها راحت رد میشیم و برامون عادیه . یکی از بزرگ‌ترین درس ها توی این سفر برای من اینه که کنجکاو باشم و رها باشم و شاد باشم میدونین چه حسی رو میگم ؟ اینکه از اون چیزی که همون لحظه همونجاست من بتونم لذت ببرم درست عین بچه ها . یه موقع پا میکوبن و اشک میریزن ، یه موقع جیغ میزنن ولی تا یک چیز زیبا و شادی اور میبینن ، سریع میخندن و دوباره شروع میکنن به ماجراجویی و حال بهتر . خوشحالم که می‌شود این حال رو‌ در بزرگسالی هم تجربه کرد .

این سریال داره مفهوم شادی رو به من یاد میده . یسری حدس ها دارم که این مفهوم اشتباه در ذهن من چجوری شکل گرفته ولی خب در ذهن من شادی اینجوریه که تو همش بخندی و همش بپری این ور اونور و هیچوقت حالت بد نشه و هیچ اتفاق بدی برات نیفته میدونین چی میگم ؟ کمالگرایی هست که اینو به من میگه . ولی من الان دارم صورت استاد رو میبینم که یه جاهایی صورتش معمولیه ولی داره تحسین میکنه زیبایی ها رو. یعنی میخوام بگم شادی یه چیز درونیه . یه موقع ها آدم غم داره ولی باز دلش شاد هست و زیبایی ها رو‌میتونه ببینه .

صفر و صدی نگاه کردن در هر موضوعی باعث میشه شادی از ما گرفته بشه .

اکثر نشنال پارک هایی که تا الان باهم رفتیم ، خیلی فضای باز و کلا راحتی بودن به قول خودمون ولی اینجا یکم رسمی تر و شیک تره ولی باز هم مردم راحتن ! استاد رو‌تحسین میکنم که با دمپایی و شلوارم که راحته توش همه جا میره . چقدر این آزادی خوبه . طبق تجربه من ، اون آزادی که میگه نظر دیگران برای تو نباید خیلی اهمیت داشته باشه ، باید برای خود خود خودمون باشه . یه موقع ها هست ما مثلا میخوایم آزاد رفتار کنیم که بقیه بگن چقدر آزادی تو یا خدا نگاه کنه میدونین چی میگم ؟ آزادی واقعی وقتیه که با خدای درونت راحت باشی و فقط بخاطر آزادی اون روح درونت و خودت کاری رو بکنی که دوست داری نه اینکه مثلا ادا دربیاری که من نظر بقیه برام مهم نیست . کاره همونه ولی با دوتا نیت متفاوت.

دراخر یه حرفی برای خودم دارم :ماهان واقعا میشه بری کل امریکا رو بگردی . استاد رو ببین ، خانوم شایسته رو ببین . میشه انقدر آزادی زمانی و مالی و مکانی داشته باشی که به هر شهری بخوای سفر کنی و هرچقدر خواستی بمونی و تا هرکجا خواستی با هر وسیله ای چه اسکوتر ‌وجه تراک‌کمپر بری ! ولی یادت باشه که مهم اینه که لذت ببری . استاد اینا خودشون در دل پارادایس هستن و این همه سفر رفتن ولی باز دارن لذت میبرن ! پس اصل اینه نه اینکه حتما من اونجا باید برم‌ تا لذت ببرم . از همین غذا و فضایی که امشب تو لذت ببر تا حد توانت ، همین یعنی سپاسگزاری ! اگه تو همین نعمتی که داری برات لذتبخش نباشه یه جوک‌هست اینکه من به اون برسم تازه لذت میتونم ببرم .

براتون بهترینا رو میخوام .من خیلی خوشبختم که در زمان و مکان مناسب ، دارم این سریال رو‌میبینم