سریال سفر به دور آمریکا | قسمت 147

سلام

من بعد مدت‌های مدید دوباره تصمیم گرفتم که نوشتن رو شروع کنم هر چند اندک

امروز که داشتم این قسمت از ب دور آمریکا رونگاه کنم دیدم چقدر استاد و مریم جان توی عزت نفسشون رشد کردن چقدر راحت فیلم برداری میکنند بدون هیچ قضاوتی و بدون هیچ ترس از قضاوت شدن

کلی صحنه ها رو تحسین کردم و خودم توی اونجا می‌دیدم اما خیلی ام سخت نبود تصور اینکه اگر من جای استاد و مریم جان بودم چی میشد ؟

آیا من هم می‌تونستم برم تو دل ترسهام آیا من هم میتونستم برم و فیلم بگیرم ؟ ایا میتونستم نترسم از برخورد با آدمهایی که اصلا نمی شناسمشون ؟ایا میتونستم برم کنار اون آدمها ؟ایا میتونستم حتی قدم بزارم تو این مسیر ؟ میدونید فهمیدم که فقط داشتن پول تو زندگی مهم نیست بقول استاد عزت نفس همه چیزه وقتی عزت نفس داشته باشی میتونی با ترس از ناشناخته ها روبرو بشی و دیدم که استاد چقدر راحت با ناشناخته ها روبرو می‌شد امروز که داشتم قسمت ۴از عزت نفس کار میکردم فهمیدم که عزت نفس همه چیزه و من اگر بتونم برترسهام غلبه کنم میتونم به ثروت هم برسم. وای خدای من کمکم کن

چقدر تحسین برانگیز بود مقابله با ترسها .چقدر تحسین برانگیز بودند مردمی که بشدت شاد بودند .راحت می‌رقصیدند راحت راه می‌رفتند میگفتن و می‌خندیدم

راستی چرا مردمی که هیچ فرقی با ما ندارن !!!چرا ی فرقایی داشتن اون هم در نوع تفکر،اره همین نوع نگرش بود که من رو از اونها متمایز میکرد هم چنین استاد رو از خیلی از مردمی که برای داشتن آزادی که دارن ولی نمی‌بینند و اون آزادییه که هیچ کس نمیتونه در نابودیش دخل و تصرفی داشته باشه و شاید کسی بتونه جسممون به بند بکشه اما کسی نمیتونه فکر مون و نگرشمون به تسخیر خودش در بیاره

و این یعنی آزادی

بعد از دیدن سفر به دور آمریکا،با همسرم به باغ کوچیک و قشنگمون هدایت شدیم تصمیم گرفتم کمی آتیش درست کنم اما شدیداً باد میومد گ،خیلی تلاش کردم اما نشد نجواها ب من امید میدادند و گاهی من ناامید میکردن اما من تلاش میکردم تا اینکه دست از تلاش برداشتم و ویکی خسته و کوفته از پیاده روی سلانه سلانه از راه رسید و رفت ی گوشه نشست چند تکه استخون انداختم و شروع کرد به خوردنشون منم ب کلاغهایی که تو آسمون پرواز میکردن نگاه میکردم و بجای اونها پرواز تجربه میکردم یهو متوجه دودی شدم که از سمت اجاق چوبی بیرون میزد بازهم غرق در تجربه پروازم شدم که یهو صدای گر گرفتن آتیشی شدم که نیم ساعت قبل آرزوی شعله ور شدنش داشتم

کم کم با گره زدن نشانه های کوچیک داشتم روند یادگیریمو تکمیل میکردم

روند یادگیری و مسیر آموزش بقول استاد یک رونده و بقول خودم گره زدن نشانه ها مثل بافتن قالی ،کم کم یاد میگیرم بافتن قالیچه زندگی دلخواهم رو ،

اما از یافتنش خسته نمیشم ،

نمی‌ترسم پیش میرم و بازوی تصمیم گیریم و قوی قویتر میکنم تا جاییکه مرگ فراخوان بده و اونموقع هم با قلبی مطمئن با بالهای گشوده ب سمتش روانه خواهم شد