سپردن هدف به خدا یا مصمم بودن در رسیدن بهش

خداوند هرگز چیزی رو برای ما صلاح نمیدونه، هیچوقت خداوند اینطور عمل نمیکنه که مثل بگه فلان رشته تحصیلی به صلاحت هست یا فلان همسر به صلاحت هست یا فلان شغل . خداوند تنها کاری که میکنه اینه که ما رو به خواسته هامون برسونه، ما در راستای رسیدن به هدفهامون از خداوند کمک میخوایم.
خداوند در صوره توحید یادمون داده که بخواهیم مارو هدایت کنه، به چی؟ به راه راست، راه راست چیه؟ اون راه راست رو هم ما باید در ادامه بهش بگیم و ازش بخوایم.
اگه فردی میخواد بزرگترین نوازنده موسیقی باشه خدا هدایتش میکنه، اگه بخواد فردی بزرگترین مرجع تقلید مسلمانان بشه اونم هدایت میکنه، اگه بخواد عالی ترین رقاص دنیا باشه اونم هدایت میکنه، اگه بخواد ثروتمندترین فرد جهان بشه اونم هدایت میکنه، هرگز خداوند چیزی رو برای ما صلاح نخواهد دونست، ولی وقتی در ادامه سوره توحید به راه رایت اینگونه اشاره میکنیم ، ” به راه کسانی که به آنها نعمت داده ایی” داریم راه راستی که در ذهنمون هست در خواسته خودمون بهش اشاره میکنیم، اگه بگین خدایا منو هدایت کن، به چی؟ به اینکه بهترین رتبه کنکور رو توی فلان درس داشته باشم خدا هدایت خواهد کرد.
ولی اینجا یک پلی به باریکی مو هست که میشه در خواسته هامون دست خدا رو بازتر کنیم تا خدا مارو راحت تر و بهتر هدایتمون بکنه، اینکه کلی تر بخواهیم نه جزعی، مثلا اگه هدف ما از تحصیلات هالی رسیدن به شغل بهتر و از شغل بهتر هدفمون رسیدن به پول بیشتر و از پول بیشتر هدفمون رسیدن به اعتبار بالاتر و از اعتبار بالاتر هدفمون رسیدن به زندگیه مرفه تر هستش، از همون اول بخواهیم که خدابا منو به داشتن زندگیه مرفه تر هدایتم کن، اونموقع چون هدف نهایی رو از خدا خواستیم شاید خداوند بجای تحصیلات عالی مارو به یک کارگاه سفالسازی هدایتمون کنه، از اونجا با فردی آشنامون کنه که به دبی صنایع دستی میفرسته، از اونجا هزارتا داستان جلو پامون بزاره تا ما بشیم یک فردی که زندگیه راحتی رو داره تجربه میکنه و از زندگیش لذت میبره.
به عنوان مثال من خودم قبلا محدودتر درخواست میکردم خدایا به من فلان میزان درآمد ماهانه بده، خدایا به من فلان ماشین سفید رنگ فلان مدل رو برسون، انگار در هر خواسته ایی خودم دارم دست خدا رو محدود میکنم و از اونجایی که خداوند کارش رسوندن من به خواسته هامه یا همونی رو که من میخوام رو میده و یا چون بعضی موانع از طرف من تو مسیره رسیدن هست هیچوقت به اون خواسته نمیرسم.
الان چیکار میکنم من خواسته نهایی رو از خدا میخوام، خدایا من میخوام با بهترین ماشین با خانواده ام برم مسافرت عشق و حال کنم منو به این خواسته برسون، شاید واسه اون خواسته هزارتا ماشین مناسب باشه پس هدایت میشم به بهترینش، اینجا صلاح دونستن و یا صلاح ندونستن نیست، اینجاهم خداوند منو به خواسته ام رسونده ولی با این تفاوت که من دست خدارو بازتر گذاشتم.

موفق و پیروز باشید

سلام.
فایل « موفقیت ، مسیر رسیدن به خواسته است نه مقصد آن »
را توصیه میکنم گوش دهید.

سلام دوست عزیزم
در واقع باید بگیم سپردن نتایج به الله و انجام دادن سهم خودمون
ما و خداوند یک سهمی داریم. سهم و وظیفه من عمل کردن به الهامات و کار کردن روی باورهامه و انجام تمام ایده هایی که خداوند بهم میگه و سهم و ظیفه خداوند به بار نشاندن اقدامات ذهنی و عملی ماست
مصداق این جمله که ما یک قدم بر میداریم و خداوند صد قدم

ما اقدام میکنیم و نگران نتایج نیستیم و خداوند بقیه کارهارو میکنه

سلام فائزه عزیز
چقدر خوبه که با این سنت تو این سایت فعالی و چقدر هم نکات خوبی با دقت یاد گرفتی.

کارها رو بسپار به خدا و روی هدفت متمرکزانه کار کن.

معنی سپردن یعنی رها کردن بطوریکه که انگار اون چیز رو داری

سپاسگزارم

سپردن کارها به خدا به معنی کنار نشستن نیست.

آنچه میتونی و سهم تو هست انجام بده.

سلام به فائزه‌ی عزیزم، دختر فوق العاده…
من هم کنکوری ام و درک میکنم احساساتی که داری رو. اینکه بعضی وقتا یه سری افکار مزاحم میان تو ذهن آدم و اون موقع آدم به خودش، مسیرش و همه‌ی ساعت هایی که تا الان براش خونده شک میکنه. اینکه : انتخابم درسته!؟ رشته‌م!؟ روش مطالعه‌م!؟ علاقه‌ی واقعیمه!؟
میخوام بهت بگم که عبارت « سپردن هدف به خدا یا مصمم بودن در رسیدن بهش » عبارت اشتباهیه. یایی وجود نداره. هر دوتای این ها یه چیزن. خداوند اون چیزی رو میخواد که « تو » میخوای. خداوند انرژیِ درونِ توعه. تو هرررر مسیری رو که انتخاب کنی، خداوند در مسیر رسیدن بهش بهت کمک میکنه.
یادمه یه فایلی گوش میدادم از استاد که میگفتن ما حتی توی دزدها هم ثروتمند و فقیر داریم. یعنی یه سری از دزدها خیلی موفق ترن. چرا!؟ چون باورهای مناسبی دارن و خداوند به هرکس متناسب با باورهاش کمک میکنه.
به هیچ عنوان فکر نکن که خواسته‌ی خداوند چیزی به غیر از خواسته‌ی توعه. اینها هیچ فرقی باهم ندارن. کاملا منطبقن برهم. اگر از خودت مطمئنِ مطمئن باشی و در مسیر ایمانت گام عملی برداری، چرا نشه!؟ چه دلیلی داره که نشه!؟
پس به نظرم اول تکلیفت رو با علاقه‌ت مشخص کن و توی مسیر عملت انقدر قدرتمند شو که درنهایت بتونی نتیجه رو رها کنی و اون موقع بگی الخیر فی ما وقع.
یعنی از الان نشین یه گوشه که : خب من هیچکاری نکنم ببینم خدا چی میخواد. همههههه‌ی تمرکز لیزریت رو بذار رو چیزی که وااااقعا بهش علاقه داری و خودت رو تو اون مسیر میبینی. و بعد خدای درونت بهت میگه که حالا باید چیکار کنی. گام به گام، قدم به قدم…
موفق باشی دختر گل…
میخوام بیای همینجا از نتایجت برامون بنویسی ❤️

بنام خداوند بخشنده مهربان
سلام به فائزه جان و دوستان عزیزم
امید که حال همگی خوب و رو به عالی باشه
با درک الان من وقتی یه خواسته ای داری یعنی بهش علاقه داری و قطعاً لازمه اش اینه که احساست خوب باشه خوشحال باشی
اونوقت دیگه تردید جایی و معنایی نداره
با عشق و پر انگیزه شروع می کنی و براش قدم برمیداری، هر چیزی که به قلبت الهام بشه!
و این که بسپریم به خدا معنیش این نیست که هیچ کاری نکنی، منظور اینه که کار سمت خودتو انجام بدی و در مورد نتیجه رها باشی! خوشحالیتو به حصول نتیجه گره نزنی ! و به خدا واگذار کنی
خواهی دید که خدا سمت خودشو عالی انجام میده و شاهکار می کنه برات!
و علاوه بر اون پاداش اکسترا بهت میده
و با حالت نگرانی فکر نکن که اگه نشه چی
با خودت بگو اگه بشه چه شود! چقدر خوب میشه!!
اگه رسیدی به خواسته ات که چه بهتر
اگر هم نرسیدی درسهای جدیدی یاد میگیری و بار بعدی یا بارهای بعدی به نتیجه میرسی!
و در هر کدوم از این مراحل ضمن تلاش با حال خوب و شور و شوق از مسیر زندگیت لذت میبری!
و حتی اگر هم نرسیدی بنظرم بازم خیلی مهم نیست!
به خودت بگو حتما خدا چیز بهتری برام در نظر گرفته
هزاران راه دیگه برای پیشرفت و موفقیت وجود داره
مهم اینه که از مسیر لذت ببریم
اصلاً خواسته رو برای چی میخوای؟!
مگه غیر از اینه که برسی بهش و خوشحال بشی و لذت ببری؟!
خب همین حالا هم که تو مسیرش هستی داری لذت میبری دیگه، یعنی قبل از رسیدن به هدف اون منظور اصل کاری همین حالا حاصل شده!!
و استاد تو یکی از فایلها میگه تو به خواسته ات برس اگه دیدی خوشت نمیاد اونوقت بزارش کنار و برو سراغ یه خواسته دیگه که به نظرت بهتره
یکی از زیباترین مواردی که جدیداً تجربه کردم، یه فیلم از خودم گرفته بودم که توش 16دقیقه صحبت کرده بودم و می خواستم برای چندتا از دوستام که یه ویدئو برام فرستاده بودن و تولدمو
تبریک گفته بودن توی تلگرام بفرستم، و چون حجمش و رزولوشنش زیاد بود ارسال نمیشد، و علاوه بر اون اینترنت هم دچار قطعی و وصلی میشد، و حدود سه روز باش کلنجار داشتم و نزاشتم مومنتوم منفی بوجود بیاد، با حال خوب قدمی که بهم گفته میشد رو برمی داشتم، و وقتی که پیشرفتی نداشت می گفتم خدایا من تلاشمو کردم بقیه اش با خودت، و میرفتم سراغ کارهای دیگرم و مشتاقانه و امیدوارانه منتظر درست شدنش بودم! و ناگهان هدایتی و ایده ای از راههای مختلف به من می رسید و فوری انجامش میدادم…و بالاخره درست شد یعنی دو قسمتش کردم و رزولوشنش رو کم کردم، و فرستادمش
ولی باز هم ارسال نمیشد، فکر کنم بخاطر ضعیفی اینترنت بود
خلاصه وقت زیادی ازم گرفت
وااای وقتی که صدای تق ارسالشو شنیدم انگار زیباترین نغمه ها بگوشم رسید،گریه گرفت از خوشخالی و همونجا سجده ی شکر کردم، هی میگفتم خدایا می دونستم که تلاشهامو بی نتیجه نمیزاری! خدایا شکرت هزاران بار شکرت
امیدوارم که این کامنتم برای دوستانم مفید باشه

سلام و درود
با توجه به نظرات ارزشمند دوستان بیایم از 1 زاویه دیگه ای موضوع شما ((کنکور)) یا هر هدف دیگه ای رو در زندگی بررسی کنیم.
البته که این نظر شخصی منه
به نظر من اولین سوال و اصلی ترین اینه که هدف از رسیدن به اون هدف چیه؟؟ وقتی که این سوال رو از خودتون میپرسین و از 1 زاویه دیگه ای نگاه میکنید، جوابهایی رو بهش میرسید که احتمالا تابه اعلان بهش توجه نداشتین
به نظر من هدف از هر آرزو یا خواسته ای رسیدن به احساس خوب و احساس ارامشه
در اینجا با هدف شما که کنکور هستش مثال هارو بررسی میکنیم: در کنار احساس خوب بعد از رسیدن به اون هدف، رسیدن به ثروت و رابطه خوب و سلامتیه…
احتمالا شما مثلا میگید که من کنکور بدم دانشگاه خوب قبول شم بعد درس بخونم بعد مدرک بگیرم و بعد از مدرک پول در بیارم در خلالش به روابط خوب و سلامتی دست پیدا کنم.
سوال من اینه که شما هدف رومشخص کردین اما طبق اموزههای استاد راه رسیدن به هدف رو هم مشخص کردین که این کاملا با اموزه ها مغایرت داره
بزرگترین عامل رسیدن به هدف اینه که شما مسیر رسیدن رو مشخص نکنید.
شاید تو خودتون درونتون کاری که عاشقش هستین و بهش عشق دارید و زمانی که اون کارو میکنید نه گرسنه اتون میشه نه خستگی میفهمید رو از طریق مسیر دیگه ای خدا هداییتون کنه نه با دانشگاه رفتن.
چون من خودم همین مورد رو دارم—- خنده داره ولی قشنگه: لیسناس کامپیوتر دارم- حیطه اصلی ام آَشپزی رستورانه و اموزش اشپزی، اما الان شغل اصلی که کسب و کار دارم تولید لباس فرم کافی شاپ و رستوران هستش(پیش بند).
میخوام بگم که اگه هدف از زندگی رو باور داشته باشید که رسیدن به احساس خوبه و تجربه ثروت و سلامتی و شناخت خدا، شاید از راه درس خوندن نباشه و در کل اهداف دیگه شاید اون مسیری که ذهن شما بهش فک میکنه مسیر اصلی رسیدن به خواسته تو نباشه
میتونید بررسی کنید ببینید هدف اصلی شما در نهایت بعد از دانشگاه چیه وشاید بتونید کلا از بیخ هدف رو اصلاح کنید.
البته که خیلی ها در دوران دانشگاه همسر خوبی پیدا کردن و به ثروت خوبی یا ایده خوبی جهت ساخت ثروت هدایت شدن، سلامت تر شدن، اما تحصیلات دانشگاهی دلیل بر ثروت مند شدن یا موفقیت هر فرد نیست.
مواردی قابل تامل برای فکرکردن
۱. آیا باید به هر قیمتی به هدفم برسم؟
تلاش کردن با تمام توان برای رسیدن به هدف، نشونه‌ی تعهد، امید و عزمه. اما باید یک نکته‌ی مهم رو همیشه به خاطر بسپری:
تو فقط مسئول تلاشی، نه نتیجه.
گاهی هدفی که امروز برات بزرگ و مهمه، در آینده ممکنه شکل دیگه‌ای به خودش بگیره یا حتی جای خودش رو به چیزی بهتر بده. مهم اینه که این مسیر، تو رو قوی‌تر و پخته‌تر کنه. اینجاست که می‌فهمیم:
گاهی رسیدن مهم نیست، شدن مهمه.
۲. پس نقش خدا چیه در مسیر اهداف؟
توکل به خدا یعنی این:
با تمام وجودت تلاش کنی.
اما دلتو نبندی به نتیجه‌ای خاص.
بدونی اگر نرسیدی، حکمت و خیری در کاره که شاید بعدها بفهمی.
دعای معروفه:
“خدایا اگر در این کار خیری هست، آن را برایم آسان کن، و اگر نیست، بهترش را نصیبم کن.”
این یعنی تو تمام مسیر رو میری، اما نتیجه رو می‌سپری به کسی که از تو آگاه‌تره.
۳. اما اگه بهش نرسم چی؟ شکست خوردم؟
نه. تو فقط به اون هدف خاص نرسیدی. اما:
قوی‌تر شدی.
تجربه‌هات بیشتر شد.
انعطاف‌پذیرتر شدی.
آدم‌هایی رو شناختی.
و از همه مهم‌تر: یاد گرفتی که تو کی هستی.
گاهی خدا از طریق مسیرِ نرسیدن، ما رو می‌رسونه به چیزهایی که حتی تو خواب هم نمی‌دیدیم.
۴. تجربه واقعی:
خیلیا که پزشکی، حقوق، یا مهندسی قبول شدن بعداً گفتن:
“اون چیزی که فکر می‌کردم نیست.”
“فقط بخاطر حرف مردم رفتم، الان پشیمونم.”
یا برعکس: “نتونستم قبول شم، اما راه خودمو پیدا کردم و الان راضی‌ام.”
یه نکته مهم:
گاهی خدا اجازه می‌ده به خواستمون برسیم، تا خودمون بفهمیم چی برامون خوبه و چی نه.
۵. حالا باید چی کار کنی؟
با تمام قدرت برای هدفت تلاش کن.
اما ته قلبت این باور باشه:
“اگه این راه برای من باشه، خدا خودش راهشو باز می‌کنه. اگه نه، بهترشو سر راهم می‌ذاره.”
هر بار که تردید سراغت میاد، بدون طبیعیه. همه دارن تجربه‌اش می‌کنن.
سعی کن به جای چسبیدن به یه تصویر خاص از موفقیت، تمرکزتو بذاری روی رشد شخصی، بهتر شدن، و یاد گرفتن در هر شرایطی.
نتیجه نهایی:
تردید نشونه‌ی ضعف نیست، نشونه‌ی رشد و عمقه.ایمان واقعی یعنی تلاش و توکل همزمان.تو مسئول رسیدن نیستی، مسئول رفتنی
مثل سوال استاد در فایل توحید عملی 11
سوال چیه؟البته که سوال هوشمندانه ایه: خدایا اگه دانشگاه و درس برام خوبه خودت یه جوری منو هدایت کن که کنکور قبول بشم اگه خوب نیست کنکور قبول نشم– چقدر فرق میکنه با سوالهای دیگه
و بعد ازر فتن دانشگاه، استاد اصلا زندگیش عوض شد. البته که داشنگاه مسیری بود برای رشد و درک قوانین و در نهایت استاد منهدس کامپیوتر یا برنامه نویس نشد در صورتی که رشته اش کامپیوتر بود.
امیدوارم کمکی کرده باشم- بدرود.

سلام به توی پرتلاش و عزیز دل خدا
اول از همه خدا رو شکر که این سؤال مهم از دل صداقتت بیرون اومده؛ چون همین لحظه‌ای که از ته دل دنبال پاسخ واقعی هستی، نشونه هدایت الهیه.

سؤالت رو از دو بُعد بررسی می‌کنم، هم از نگاه آموزه‌های استاد عباسمنش و هم از دل تجربه و ایمان:

۱. آیا باید بچسبم به هدفم یا بسپرم به خدا؟

استاد می‌فرمایند:
«هدفت رو با تمام وجود بخواه، اما نتیجه رو بسپار به خدا.»

این یعنی چی؟ یعنی:

تو موظفی هدفت رو با عشق، باور و احساس خوب دنبال کنی.

ولی اجباری نداری که بگی فقط همین مسیر، فقط همین رشته، فقط همین جور باید بشه.

وقتی می‌گی: “باید هرجوری شده بهش برسم”، یه جور مقاومت ایجاد می‌کنی.
اما وقتی می‌گی: “من می‌خوامش، دارم بهاشو می‌دم، اما اطمینان دارم خدا بهترشو اگه صلاح باشه می‌ده”، اون‌وقت مسیرت پر از آرامش و برکته.

۲. تردید یعنی چی؟ مانع رسیدنه؟

تردید وقتی بده که تبدیل به ترس، ناامیدی یا دودلی همیشگی بشه.
اما تردیدی که از روی آگاهی بیاد (یعنی مثل تو که می‌پرسی واقعاً خوبه برام یا نه؟) خودش یه نشونهٔ هدایت الهیه.

استاد می‌گن:
“بهش برس، تجربه کن، بعد از دل تجربه معلوم می‌شه که مال تو هست یا نه.”
پس قرار نیست از قبل مطمئن باشی. فقط کافیه در دل مسیر، حس خوب بسازی، قدم‌به‌قدم بری جلو، و بگی:
“خدایا، من دارم با تمام وجودم تلاش می‌کنم، اگر این برای من خوبه، راهو باز کن. اگر نیست، بهترشو بیار.”

۳. یعنی بی‌خیال هدف بشم؟

اصلاً!
تو باید ادامه بدی، با شوق، با ایمان، با دل خوش. ولی نه با فشار و ترس و نگرانی.
بلکه با این باور:
“من در حال رشد و تجربه‌ام، و خدا همیشه بهترین سناریو رو برام داره. یا به این هدف می‌رسم، یا به چیزی خیلی بهتر.”

۴. اگر کسی رفته و رسیده؟

خیلی‌ها بودن که با همین جنس ایمان، تلاش، و سپردن به خدا به هدفشون رسیدن.
بعضی‌ها به همون رشته‌ای که می‌خواستن، بعضی‌ها به رشته‌ای که بعدها فهمیدن بهتر بوده.
اما همشون یه نقطهٔ مشترک داشتن:
“در دل مسیر رشد کردن، نه فقط در مقصد.”

جمع‌بندی حرفم اینه:

هدفت رو بخواه، تلاش کن، بها بده، ولی اجازه بده خدا انتخاب کنه چه زمانی، چه جور، و با چه شکلی بهش برسی.

این نگاه، هم ایمان داره، هم آرامش. نه تردید مضر داره، نه فشار و ترس.

دوست عزیزم، سوالتو که خوندم، از ته قلب لبخند زدم…
لبخند از جنس درک. چون منم این مسیر رو رفتم. طعم شک و تردید رو چشیدم.
اما یه روز تصمیم گرفتم که دیگه وسط راه نمونم. یا برم، یا برگردم، اما نه بین زمین و آسمون.
و اون روز، یه چیزی تو دلم روشن شد:
من خالقم. من در جایگاهی هستم که خدا بهم “اراده” داده، و اراده یعنی امضای خدا پای آرزوهای من.

ببین قشنگم، ما تا وقتی دنبال نشونه‌ها و تأیید بیرون باشیم، همیشه تردید داریم.
ولی وقتی به درونمون اعتماد می‌کنیم، وقتی باور می‌کنیم اون چیزی که باهاش می‌جنگیم، همون چیزیه که قراره نجاتمون بده،
اون موقعه که زندگی تغییر می‌کنه.

تردید چیز بدی نیست، تردید نشونه‌ی آگاهی و حرکت رو به جلوئه.
ولی توی این دنیا فقط آدم‌هایی به خواسته‌هاشون می‌رسن که حتی وسط شک، باز هم ادامه میدن.
آدم‌هایی که میگن: «من نمی‌دونم ته این مسیر چیه، ولی می‌دونم قلبم داره صدام میزنه… و من میرم!»
حتی اگه صدبار بیافتم، باز میرم.
چون باورم اینه:
خواستنی که از ته دل باشه، یعنی پیام رسیده. و وقتی پیام رسیده، راه هم باز میشه… فقط باید بری.

در مورد اینکه آیا این هدف به صلاحته یا نه؟ بذار خیلی ساده بگم
خدا مارو بیکار خلق نکرده که بذاره بیخود و بی‌هدف بجنگیم.
اگر یک چیزی “تو رو صدا می‌زنه”، اگر تو هر روز بلند می‌شی و باز به اون فکر می‌کنی،
یعنی اون خواسته سهم توئه. فقط باید ثابت کنی لیاقتشو داری.
یعنی باید بری و بری و بری…
و حتی اگه بعدش فهمیدی که نمی‌خوایش، باز هم برد کردی.
چون تو در مسیر رشد و عزت و قدرت بودی، نه ترس و شک و عقب‌نشینی.

تو خالقی، نه قربانی.
و خالق‌ها همیشه تا لحظه‌ی آخر می‌رن.
تو قرار نیست به مقصد بچسبی، تو قراره با شکوه بری… و مقصد خودش میاد.

و باور من اینه:
تو هیچ‌وقت به‌خاطر تلاش برای چیزی که عاشقشی، “مجازات” نمی‌شی. برعکس… “متبرک” می‌شی.
تو به خدا اعتماد کن، اما یادت نره: خدا با کسانی هم‌راستا میشه که خودشون حرکت می‌کنن.
پس حرکت کن، ادامه بده، و نترس.
چون توی مسیر صدات رو می‌شنون، دعات رو می‌گیرن، و جایزه‌ات رو می‌ذارن درست همون‌جا که باید…

تو بُردی حتی قبل از رسیدن، چون جرئت کردی راه بیفتی

یا حق .

به نام‌ خداوند مهربانم سلام به دوست عزیزم
دوست خوبم یه مثال از پدر و مادرهامون بگم میگفتن از تو حرکت از خدا برکت
تو طرفه خودتو انجام بده هدفتو تعیین کن و براش هر روز یه قدم بردار
قدمها اینکه احساستو خوب نگه داری فرکانس خوب و مناسب بفرستی لذت ببری از زندگیت و تلاشتو بکنی تمرکزتو بذاری رو کنکورت
و مطمئن باش خداوند هم طرفه خودشو انجام میده
اینکه میگن به صلاحته اشتباهه یه باور اشتباهه
طبق قانون قدم بردار بعد خداوند برات معجزه میکنه

سلام دوست عزیزم
اینکه بگی ما همه چیزو ب خدا بسپاریم درست نیست. خدا چی میگه؟ میگه هرآنچه که تو بخواهی. پس در نتیجه ما راجب هرچیزی ک فکر کنیم ک سیگنالشو بفرستیم خداهمونو وارد زندگی ما میکنه. خدا نه دایه مهربانه، نه جلاد بی رحم. پس این توقع ک حالا بسپارم ب خدا ببینم چیکار میکنه برام نگاه درستی نیست. اینکه شما تکلیفت با خودت مشخص نیست، اول باید ببینی تکلیفت چیه، حست ب این رشته ک میخوای چیه و چطوریه، اصن مال تو هست و برای تو ساخته شده یا ن، بعد ک ب تصمیم درستی رسیدی، به حال درونیت نگاه کن ببین حس و حالت بعد از انتخاب یا رد اون رشته خوبه یا ن، اگر خوب ک استاد همیشه میگه، میخوای بفهمی تو مسیر درست هستی یا نه، ب احساست نگاه کن. اگر حس خوبی داشتی بدون تو مسیر درستی، اما اگر حست بد بود بدون یجای کار میلنگه و باید بگردی ببینی کجاس. اگر تصمیم قطعیتو گرفتی
بشین باور سازی درست بکن براش هدفتو مشخص کن، بعد از خدا انتظار داشته باش ک ب واسطه افراد، موقعیت ها و شرایط و بی نهایت دستانش تو این مسیر بهت کمک کنه. اما این نگاه ک خدا بیاد برات انتخاب رشته کنه، نگاه درستی ب خدا و قوانینش نیست.

فائزه جان سلام،
سؤالت خیلی مهمه، چون خیلی از ماها همین جا گیر میکنیم:
بین “اصرار روی خواسته” و “سپردن به خدا”.
بذار ساده و ریشه‌ای برات باز کنم، با الهام از آموزه‌های استاد و قوانین کائنات:
۱. خواستن تو از خودت نیست، از روحه
اگه خواسته‌ای داری که چند ساله تو دلت مونده، بدون این خواسته بی‌دلیل نیومده.
خدا خودش اون خواسته رو تو دلت گذاشته، چون می‌دونه تو توانش رو داری.
مثل یه پیام رمزگذاری‌شده‌ست که میگه:
“تو قراره با رسیدن به این خواسته، بُعد جدیدی از خودت رو کشف کنی.”
۲. تردید، دروازه‌ی شیطونه نه عقل
تردید، اون لحظه‌ایه که فرکانس تو از “ایمان و اشتیاق” میره سمت “شک و ترس”.
تو فایل استاد درست شنیدی: شک، تو رو از خواسته‌ات عقب نگه میداره.
کار شیطونه اینه که تو رو با “منطق ظاهری” از مسیر جدا کنه.
ولی تو باید بگی:
“من به دلم اعتماد می‌کنم، حتی اگه همه چی برعکس به نظر بیاد.”
۳. ولی اگه هدفم برام خوب نباشه چی؟
اینجاست که قانون “تسلیم آگاهانه” وارد میشه:
نه اینکه بگی «هرچی شد شد»
بلکه بگی:
“من با تمام وجودم تلاش می‌کنم، ولی نتایج رو می‌سپارم به خدایی که منو بهتر از خودم میشناسه.”
و مطمئن باش:
یا همون خواسته رو می‌گیری، یا چیزی بهتر از اون.
۴. این یعنی چی در عمل؟ دو مرحله داره:
الف. تمرکز صد درصدی روی خواسته
هر روز تصور کن رسیدی بهش
ازش لذت ببر، شکرگزاری کن، باهاش زندگی کن
ب. رها کردن نتایج به خدا
هیچ وقت با خودت نگو: اگه نشه چی؟
بگو:
“اگه نشه، یعنی یه چیزی بهتر در راهه.”
۵. تجربه‌ی خودم از این مسیر:
من هم یه زمانی خواسته‌ای داشتم که خیلی برام مهم بود (دقیقا قبول شدن تو یه رشته خاص).
باور نمی‌کنی، هرچقدر زور زدم، بیشتر عقب افتادم.
تا اینکه یه روز گفتم:
“خدایا من تمام توانمو گذاشتم، بقیه‌ش با خودت.”
و درست یه هفته بعد، اتفاقی افتاد که من رو برد تو یه مسیر خیلی بهتر از چیزی که می‌خواستم.
الان که برمی‌گردم، می‌بینم خدا واقعا منو از چیزی نجات داد که به ظاهر خوب بود، اما برام مناسب نبود.
جمع‌بندی :
۱. خواسته‌ات رو با تمام وجودت بخواه
۲. شک نکن، ولی اصرار هم با ترس قاطی نکن
۳. تلاش کن، خیال‌ت راحت، خدا می‌بینه
4. به نتایج بچسب نکن، رها کن، بگو: «اگه این نشد، بهترش میاد»
5. این یعنی با ایمان جلو رفتن، نه با اجبار
تو کنکوری هستی، ولی در اصل یه “خالق زندگی” هستی.
موفقیت تو نه تو یه رشته، بلکه تو ایمان به خودته.
خدا خودش داره قدم‌به‌قدم هدایتت می‌کنه… فقط باور کن.

بسم الله الرحمان الرحیم

سلام دوست خوبم
دوست عزیز من خودم، اینجور مواقع همیشه سعی میکنم به احساسم رجوع کنم
اگر احساسم راجب یک موضوعی، ایده ای هرچیزی خوب باشه، ادامه میدمش
و از خداوند میخوام من رو هدایت کنه و راه رو برای من هموار کنه
اگر شما به اون رشته یا مسئله علاقه داری، و احساس خوبی بهش داری ادامه بده
با قدرت
شک و تردید نداشته باش، به قول استاد بهش برس سیر شو ازش
گوش کن به ندای قلبت، اون بهت میگه مسیر درست کدومه
موفق باشی

سلام فائزه جان امیدوارم که حالت خوب باشه. چیزی که باید خیلی در موردش روی خودت کار کنی و اونو به خوبی یاد بگیری «قانون رهایی» هست. توی این قانون ما می‌پذیریم که یک خواسته‌ای رو داریم، در جهت رسیدن بهش تلاش خودمون رو می‌کنیم و سهم خودمون رو انجام می‌دیم، و نتیجه رو به خداوند واگذار می‌کنیم و منتظر می‌مونیم تا خداوند هم سهم خودش را انجام بده. نکته مهم اینه که این منتظر موندن باید با حال خوب همراه باشه. یعنی شما حال خوب خودت رو گره نزنی به نتیجه. و اینطور نباشه که بگی اگه من به خواستم نرسم خیلی بد میشه و بدبخت می‌شم و فلان. بلکه باید با حال خوب منتظر حصول نتیجه باشی. در مورد کنکور هم همینه. یعنی شما همه تلاشت رو می‌کنی و درستو می‌خونی و کنکورت رو میدی و منتظر می‌مونی تا نتیجه‌ای که انتظارش رو داری به دست بیاد. اصلاً نباید حال خودت رو بد کنی و ذهن خودت رو شرطی کنی که اگه خدایی نکرده توی کنکور اون رشته دلخواه رو قبول نشم اتفاق خیلی بدی می‌افته. نه عزیزم ارزشمندی و حال خوب تو نباید گره بخوره به قبول شدن توی رشته و دانشگاه خاصی.
امیدوارم که متوجه منظورم شده باشی، ما منتظریم تا هرچه سریع‌تر از نتایج فوق العاده‌ات برامون بگی.
در پناه الله باشی دوست ارزشمندم.