روزشمارِ تحول زندگی من | فصل 1 - صفحه 41

سلام استادم

من رو یادتونه استاد؟ همون تازه واردی که تازه خدا رو باور کرده بود و به الهامش گوش داده بود.

استاد خدا به من گفت پاشو برو تهران چشماتو عمل کن، گفتم پول ندارم گفت پااااشو برو عمل کن. منم بلیط گرفتم رفتم تهران. چقدر دوست داشتم بیام بنویسم که همه چی خوب پیش رفت اما نرفت میدونی چرا؟!

من با حرف اون غفور، اون سریع الحساب، اون غنی، اون مهربان، اون بینا، اون رفیق رفتم اما فراموشش کردم خیلی راحت فراموشش کردم چسبیدم به دستش اونم دستی که بیشتر از یک سال بود ازش خبر نداشتم اون رو سر راه من قرار داد اما من چسبیدم به اون دست و خدا رو فراموش کردم. عوض تشکر از اون خدا، حرص این رو خوردم که چیکار کنم که این دست خدا، دلش نرم شه کارم راه بیفته، چیکار‌ کنم تو نظرش محبوب باشم چیکار کنم …. استاد، دیدی چقدر راحت اون محبوب رو یادم رفت؟ من دستم رو طرف همه دراز کردم جز خدا …. اون لحظه که با خدا عهد بستم که دیگه فراموشش نمیکنم دیگه فقط اونو میپرستم و فقط از اون کمک میخوام، دیدی چقدر راحت یادم رفت …. حالا که برگشتم و با گلایه بهش گفتم خب مگه خودت نگفتی، پس چرا اینطوری شد؟؟؟ یاد یه حرفش افتادم که قسم داده تو کتابش، هر کس ایمان بیاره من راحتش نمیزارم حتما امتحانش میکنم … استاد دیدی چقدر راحت امتحان خدا رو باختم؟ من رو همه حساب کردم جز خودش، اونم ول کردم دستمو … بخدا حتی میدونم کی دستمو ول کرد، همون لحظه ترسیدم همون لحظه نگران شدم استاد، دقیقا همون لحظه گفتم اگه نشه چی ….

استاد میدونی چیه؟ نمیدونم چرا دلم گرمه هنوز. کار دارم هنوز باهاش کار دارم. من این خدا رو نمیخوام ولش کنم‌. اصلا کدوم پدری بچش موقع راه رفتن میخوره زمین میگه دیگه این نمیتونه راه بره؟؟ خب منم خوردم زمین، پدر آسمانی منم داره بهم میگه پاشو دوباره قدم بردار. میخوام این سری دستمو بدم بهش پاشم. میخوام این سری ازش بخوام اون دست منو بگیره که اگه من دستم ول کردم اون میدونم ولم‌ نمیکنه … اگه کدوم پدری دست بچش رو تو خیابون شلوغ ول میکنه؟

پدر آسمانی من، محبوب من، من رو ببخش اگه فراموشت کردم من رو ببخش دستت رو دیدم فک کردم اون تویی، به هر کی رسیدم به هر کی زنگ زدم فک کردم اون تویی، من رو ببخش که دستتو ول کردم گم شدم سرد شدم ترسیدم. خدای مهربانم، خوب بهم نشون دادی که بدون تو، هیچی خوب نیست. من رو ببخش من رو ببخش.

آرامشی که الان گرفتم سند محکمیه برای پذیرای دوباره من، چون من بچه توام من خلیفه توام من خود توام.