قلبی که به سوی خداوند باز می شود

بنام خدایی که همه چیز از اوست، خدایی که قلبها رو گشاده می کنه ظرفها رو بزرگ می کنه، نعمت و ثروت و رحمتش همیشه هست و هرچه بیشتر رو خودمون کار کنیم نعمتهای بیشتری در دسترسمون قرار می گیره.

سلام به دو استاد نازنین و دوست داشتنی. سلام به دوستان بی نظیرم تو این سایت رویایی. وای که چقد دلم تنگ شده بود برای مریم بانو، که آرامش و صلح از چهره ش می باره. استادم که هر روز خوش تیپ تر از دیروز (چشمای قلبی) خدایا شکرت که این فرصت فراهم شد بعد دوروز بیام و بنویسم از حسی که از این فایل گرفتم.

راستش چند روزی بود یه چیزی تو وجودم کم بود، منم مثل خیلی از بچه ها کشف قوانین رو شروع کرده بودم (از طریق پروفایل مامانم البته) و تمرین کد نویسی رو انجام می دادم. جلسه ی اول رو که گوش دادم اصلا غوغایی در من برپا بود. مثل حس عاشقی که برای بار اول تجربه می کنیم اون تازگی، اون شور، اون شوق، واقعا حال عجیبی داشتم.دلم همش می خواست پرواز کنه. بعد جلسه ی اول تمرین کد نویسی رو شروع کردم و می دونستم که ذهنم تو خیلی چیزا مقاومت داره ولی مهم حرکته. از خدا هدایت خواستم و شروع کردم. دو سه روز پیش روزای پایانی این تمرین سی روزه بودو من یه جورایی از نتیجه م یا بهتره بگم از عملکردم راضی نبودم. حس می کردم پیشرفت بخصوصی تو این سی روز نداشتم. از روز بیست و پنجم به بعد بود که مهم‌ترین خواسته م این بود خدایا نشونه هات رو بیشتر ببینم. می دیدم ولی تو دلم انگار مطمئن نبودم این پروانه ای که از کنارم رد شد نشونه هس یا نه یا مثلا ابرای خوشگل تو آسمون… خلاصه یکم درگیر این قضیه بودم که چطور باید نشونه ها رو بفهمم، همین که به دلم میفته عه این یه نشونه س، یا چیزیه که اون لحظه توقعش رو نداشتم ببینم همین کافیه یا فقط خودمو گول می زنم. دو سه روز آخر حال عجیبی داشتم تو این سی روز فقط دو جلسه از کشف قوانین رو گوش داده بودم و کار کرده بودم. همش می خواستم تموم تمریناش رو مو به مو انجام بدم بعد برم جلسه ی بعد و یکم مانع شده بود برای حرکتم از طرفی هم هروقت می رفتم سراغ تمریناش کلی باید فکر می کردم و وقت می ذاشتم و به آخرش نمی رسیدم. با خودم گفته بودم هیچ عجله ای ندارم، من می خوام این دوره رو با کیفیت برم جلو. نمی خوام فقط جلسه رو تموم کرده باشم می خوام بعد هر جلسه تغییر در خودم و باورها ببینم. خلاصه روز بیست و نهم شد شبش نشستم کدهام رو بررسی کنم، مثل هرشب اول کلی شکرگزاریم رو نوشتم با حس خوب ، و بعدم یه نگاهی به کدهای روزم داشتم خیلیاش رو تیک زدم و خدا رو براش شکر کردم. هنوزم ذهنم به نعمت بغیر حساب مقاومت داره هنوزم میگه «هر روز که نعمت بغیر حساب نمیاد! از کجا بیاد آخه» و بعد یکم فکر کردم به کد نویسی این روزام. به این نتیجه رسیدم که من درسته هر صبح و هر شب شکرگزاری با حس خوب نوشتم ولی همونطور که استاد تو جلسه ی سه کشف قوانین گفتن (که دیروز داشتم گوش می دادم) یه باور فقط با تکرار یه سری حرف شکل نمی گیره. باید اول پایه های محکم درست کنیم براش باید برا ذهن منطقیش کنیم با منطق براش حرف بزنیم تا باور پذیر بشه و بشه یه باور جدید. اون روز صبحش از خدا خواسته بودم کمک کن توحیدی تر باشم، فکر می کردم توحیدم کمه که البته درسته و باید مفهوم توحید رو عمیق تر درک کنم خلاصه یه حس ناراضی بودن داشتم از خودم، که هر روز یه سری خواسته های شبیه بهم رو نوشتم و شبش خیلیا رو چک زدم ولی جسارت تو خواسته هام نداشتم و این یعنی ایمانم قوی نبوده که قوی نخواستم… بعد از نوشتن که رفتم تو تخت بخوابم یه حسی بم گفت سایت رو چک کنم شاید فایل اومده باشه، و دیدم بله “”قلبی که به سوی خداوند باز می شود”” تو ذهنم اومد که فک کنم این همونیه که دنبالش بودم . از طرفی تصمیمم این بود بعد از چند شب امشب رو تا دیروقت مشغول کامنت خوندن نمونم و یکم زودتر بخوابم از طرفی دیدم نمی شه باید فایل رو ببینم و شروع کردم به دیدن… خدایا شکرت برای این هدایت های فوق العاده ت. “”الم نشرح لک صدرک”” گفتم وااای خدای من آره من دقیقا اینو می خوام ازت. می خوام قلبم رو بازتر کنی برای دریافت هدایت هات…. این بود خواسته ای که دنبالش بودم. من قلبی گشاده می خوام می خوام شاخکام تیز باشن و بگیرن تا هدایت یا نشانه ای میاد… و غرق خوشحالی و اشک شدم از این همزمانی… چقدر زیباست این آیات بعد از حرفای استاد و مریم جان با خودم گفتم این آیات به جورایی در مورد همه ی ما که داریم کار می کنیم رو باورهامون، صادقه… که الم نشرح لک صدرک… یادت نیست بنده ی من که تو چه شرایطی بودی تو در و دیوار؟؟ و اولین روزنه های هدایت و امید رو به دلت انداختم قلبت رو باز کردم تا بیدار شی و بگی از بنده ی خدا نباید بخوام از خود خودش باید بخوام… خدایا به هر خیری از جانب تو فقرم… و وضعنا عنک وزرک… و بار گران، اون گاری زوار در رفته که به خودت بسته بودی و داشتی از مسیر اشتباه سربالایی می رفتی بالا با اون مشقت، اون بار رو برنداشتم از دوشت؟ باری که زندگیت رو زهر کرده بود… روز خوش نداشتی… و زمین و زمان رو براش مقصر می دونستی… و رفعنا ذکرک… و نامت رو اسمت رو بلندآوازه کردیم. دیگه همه به خوشی ازت یاد می کنن میگن چقدر سمیه حالش خوبه چقدر شانس داره چقدر کاراش رو روال افتاده… فانّ مع العسر یسری… انّ مع العسر یسری…. پس با هر سختیی آسانی هست… پس تو دل هر مشکلی راه حلش هست «اگر» دنبال راه حل باشی، اگر توحید داشته باشی… اون دو آیه ی آخر هم خیلی حس خوبی داشت و مهم بود. چقدر استاد خوب بیان کردن که از هر کاری فارغ میشی برو برای هدف بعد و عشق خدا رو اگر چاشنیش کنی اون وقته که مسیر لذت بخشه و به هدف هم می رسیم…

خلاصه که کلی از دو روز پیش حالم خوبه همینکه فهمیدم کجای کارم، همینکه این درخواست رو کدش رو فرستادم، یعنی شروع یه مسیر تازه. دیشب که شب سی ام بود نشست و برای خودم نوشتم که تو تمرین سی روز دوم می خوام متفاوت عمل کنم، می خوام ترمزها رو بکشم بیرون و برای ذهنم جواب منطقی بدم و با منطق قانعش کنم که چرا این باور اشتباهه…

خداجونم مهربونم عاشقتم که انقدر قوانین فوق العاده ای داری و در عین حال ساده… ازت هدایت می خوام و مدد که بتونم سی روز متفاوت رو رقم بزنم…

همه تون رو به خدای ارحم الراحمین می سپارم و ازش شادی و سلامتی و ثروت برای هممون می خوام.