درک قوانین جهان در قرآن کریم | قسمت 2

به نام خدایی که مرا انسان آفرید سلام بر استاد عباسمنش عزیز،

اگر نفْسی نداشته باشی مهم نیست که کسی به تو بگوید احمق و یا بگوید نابغه. مطلقاً اهمیتی نخواهد داشت… زیرا این انتخاب دیگران است. اما تو می‌دانی که کیستی و متکی به نظرات دیگران نیستی.

نفس، وابسته به دیگران است.

نفس، تو را برده‌‌ی جامعه‌ای می‌کند که در آن زندگی می‌کنی.

معمولاً مردم فکر می‌کنند که نفس‌شان چیزی بسیار با ارزش است. ولی نفس چیزی جز بردگی آنان نیست.

انسان فقط وقتی موجودی مستقل، آزاد و فردیت‌یافته می‌شود که نفس را رها کرده باشد، زمانی که فقط یک موجود ساکت باشد، بدون فکری از “من” ــ فقط یک سکوت خالص……

و اگر در این سکوت به درون نگاه کنی، هیچ “من” در آن نخواهی یافت، بدون منیت، بدون خود… فقط یک فضای خالص.

این فضای خالص، بُعد روحانی شماست.

این فضای خالص، اشراق شماست.

این فضای خالص، شعفِ غایی شماست.

و نفس از تمام این چیزها جلوگیری می‌کند.

نفس، شما را یک گدا می‌سازد، در حالی که شما امپراطورِ یک امپراطوری عظیم هستید. البته این امپراطوری به بیرون تعلق ندارد، در درون وجود شماست، ولی گستره‌ی آن همچون خود کائنات وسیع و پهناور است.

نفس، شما را محبوس و زندانی می‌کند. آن را تغذیه نکن… و این را بیان می کنم زیرا می‌دانم که این امکان برای همه هست که نفس را تغذیه نکنند و وارد آسمان باز شوند.

به ذهن انسان نگاه کن.

بدبختی ها را جمع می کند.

درد و رنج ها را جمع می کند.

هرگز لحظه های شادی را جمع نمی کند.

بدبختی روی بدبختی جمع می کند.

آنگاه زندگی جهنم میشود.

این اندوخته بشر است.

این شیوه نگرش انسان به چیزهاست.

به گفتن این جمله ادامه می دهد که شادی لحظه ای است. اما هیچکس نمی گوید که رنج لحظه ای است.

هیچکس نمی گوید که اضطراب لحظه ای است.

احساس می کنی که اضطراب دائمی است.

رنج دائمی است و خوشحالی لحظه ای است.

این اشتباه است. هر دو مثل هم هستند.

هر دو لحظه ای اند … و در واقع برعکسش درست است.

رنج لحظه ای است و سرور ابدی است.

اما هم اینک با این ذهن همه چیز لحظه ای است.

رنج می آید و می رود، سرور نیز می آید و می رود

اما این تویی که رنج را جمع می کنی.

بنابراین دائمی به نظر می رسد.

و هیچگاه شادی و خوشحالی را جمع نمی کنی!

گرامی و عزیز نمی داری.

به همین دلیل لحظه ای به نظر می رسند.

این انتخاب تو است.

این انتخاب را تغییر بده.

زیرا با اندوختن رنج بسیار، رنج بیشتری جمع خواهی کرد.

رنج زیاد می شود؛ تو به ازدیاد آن کمک می کنی.

آنگاه ممکن است لحظه ای بیاید که در چنان مه غلیظی باشی که نتوانی هیچ امکان سروری را ببینی.

آنگاه کاملاً منفی نگر می شوی.

کاملاً برعکس باش:

وقتی رنج می آید، جمعش نکن.

اجازه بده بیاید، اما تغذیه اش نکن.

چرا درباره اش حرف می زنی؟

همه درباره ی درد و رنجشان حرف می زنند.

چه اصراری است!؟ چرا این قدر نسبت به آن توجه وجود دارند!؟ به یاد بسپار: هر آن چه که به آن توجه زیادی نشان دهی رشد می کند.

توجه عنصر یاری دهنده ی رشد است.

اگر به چیزی توجه نشان دهی،

بیشتر رشد خواهد کرد.