شناسایی «ترمزهای مخفی ذهن» درباره ثروت

با سلام و عرض ادب و صبح به خیر به استاد بزرگوار و همه همراهان عزیز

اینکه چرا ما خیلی مواقع با انجام این چنین تعهداتی با خداوند عهد می بندیم که بر من ارزانی دار تا به بندگانت ببخشم، به نظر من می تواند از این عوامل و باورهای ذهنی منشا بگیرد:

1- این باور در لایه های عمیق درونی مان وجود دارد که ثروت زیاد معنوی نیست و مارا از خداوند متعال دور می کند و به این بهانه می خواهیم ذهن منطقی خود را توجیه کنیم و به نوعی احساس عذاب وجدان در برابر داشتن ثروت زیاد را با این نذر و درخواست فروکش کنیم

2- در خود آنچنان که باید احساس ارزشمندی نمی کنیم و با جلو انداختن دیگران برای درخواست پول می خواهیم آنها را واسطه دریافت نعمات الهی قرار دهیم. اینکه در پیشگاه خداوند دیگران را بهانه قرار می دهیم و از خداوند می خواهیم خدایا به خاطر دیگر بندگانت هم که شده ثروت فراوان به من عطا کن می تواند از احساس عدم اعتماد به نفس برای داشتن استقلال مالی نشات گرفته باشد حال آنکه خداوند از دل های بندگان خود آگاه است و می داند که انسان به واقع چه می خواهد

3- به طور مستقل خود را لایق داشتن ثروت فراوان نمی دانیم و می خواهیم حتی در صورت داشتن نعمت زیاد آنها را به سرعت در اختیار دیگران بگذاریم. این باور با باور “ثروت زیاد انسان را از معنویت دور می کند” در ارتباط بسیار نزدیک هستند

4- عدم اعتقاد یا اعتقاد کم به فراوانی مطلق در جهان؛ چراکه طوری دعا می کنیم که انگار پول و ثروت به اندازه کافی وجود ندارد و اگر هم عطا شود ما باید میان خود و دیگران، دیگران را در اولویت قرار دهیم

5- عدم آگاهی از این حقیقت که خداوند بیشتر از ما می خواهد که ثروتمند و توانا باشیم این عدم آگاهی از باوری نشات می گیرد که خداوند متعال را در ذهن خود محدود می کنیم و منابع الهی را اندک می بینیم

6- اعتقاد به ناعادلانه بودن تقسیم ثروت در جهان

7- توجه به کمبود ها، فقر و نابرابری در جهان

نیت دستگیری و خیر خواه بودن انسان نسبت به هم نوعان خود از بالاترین فضیلت های انسانی است و نباید روح این نیت را با مسائلی مانند اعتقاد به کمبود، احساس عدم عدالت درجهان، محدود کردن منابع الهی و عدم برخورداری خود از نعمت پروردگار مخدوش کرد.

در مورد سایر فضیلت های اخلاقی هم همین حالت می تواند باشد مثلا این روزها بسیار می شنویم که شکر گزاری کنید تا به شما بیشتر داده شود در حالیکه نیت شکرگزاری تشکر قلبی از خالق است به خاطر نعماتش ، فزونی و برکت نتیجه شکرگزاری است و نتیجه را نباید با نیت و خواست قلبی در هم بیامیزیم تو شاکر واقعی باش نتیجه این سطح از فرکانس بالا خودش زندگی سراسر برکت و نعمت و فراوانی است. در سوال مطرح شده هم نیت اصلی درخواست قلبی و احساس نیازمندی واقعی به ذات یکتا و بی نیاز خداوند است که از نعمات و ثروت و فراوانی ها ما را بهره مند گرداند اینکه ما بخواهیم تمام یا قسمتی از این نعمت های عطا شده را بعد از آن در جهت دستگیری و کمک به دیگران استفاده کنیم یا نه یک تصمیم و انتخاب آگاهانه ای است که نتیجه این درخواست می باشد و نه نیت آن

این باورها و احتمالا بسیاری باورهای مخفی دیگر در لایه های نهفته درونمان باعث می شوند که این چنین با شرط و شروط دعا کنیم ..

خداوندا از تو درخواست می کنم از هر انچه خیر و برکت و رحمت و سلامت و ثروت الهی که در نزد توست برای ما و همه بندگانت…

خداوندا به هر خیری که در نزد توست سخت نیازمندیم