سفر به دور آمریکا | قسمت ۳۲

با سلام خدمت استاد عزیز و خانم شایسته مهربان و تمامی اعضای سایت فوق العاده و شگفت انگیز عباس منش دات کام.

من تا الان با اکانت همسرم توی سایت فعالیت داشتم و فکر میکردم ساختن ایمیل و عضویت در سایت سخت هست . الان که مدت یک سال هست با سایت و استاد همراه هستیم شاید بگم پنج یا شش ماه هست که میخواستم خودم بیام عضو بشم و نظر بذارم و فکر می کردم نمیشه. امروز اومدم نشستم پای سیستم و تصمیم گرفتم هرطور شده عضو سایت بشم و با اکانت خودم نظر بذارم و خدا هم کمک کرد و کلا ده دقیقه زمان برد و من عضو سایت شدم و صفحه خوش آمدگویی رو که دیدم خیلی تعجب کردم باورم نمی شد که تونستم این کار رو بکنم. این همون خودباوری هست که استاد همیشه درباره اش صحبت می کنند که ما همه هر کاری رو میتونیم انجام بدیم اگر باور داشته باشیم که میتونیم.و خدا رو شکر کردم والان امدم توی مسابقه شرکت کنم.

این مقدمه رو نوشتم چون دوست داشتم بچه ها جسارت به خرج بدن و برن سراغ کارهایی که فکر میکنن نمی تونن انجام بدن.

من قسمت 28 رو انتخاب کردم به عنوان تاثیرگذرترین قسمت برای خودم و دلایلش رو هم براتون می نویسم:

اول اینکه همه قسمت ها عالی بود و حتما قسمت های بعدی هم عالی تر هستند و انتخاب یک قسمت کمی سخته ولی حالا من از دیدن قسمت 28 لذت بیشتری بردم

مهمترین پیام این فایل های سفر به دور امریکا و تمام فایل هایی که زیبایی ها رو به نمایش میذاره این هست که ما ببینیم چه چیزهایی هست در دنیا و بعد اونها رو بخوایم و بعد به سمتش هدایت بشیم.

من فایل های سفرنامه رو از ابتدا هر کدوم رو چند بار دیدم و اتفاقا یه سفر به شمال هم داشتیم که مدتی بود میخواستیم بریم و شرایطش پیش نیومده بودکه حدودا قسمتای هفت و هشت بودم که ما رفتیم سفر و این رو من یک نشونه دیدم که قانون تمرکز بر نکات مثبت کار میکنه و از توضیح اتفاقای جادویی که توی سفر برامون افتاد که سفر لذت بخش تر شد دیگه صرف نظر می کنم.و این رو فقط بگم که من خیلی درس گرفتم از این سفر شما چون من به شدت آدم بد مسافرتی بودم و اینقدر این فایل ها روی من تاثیر گذاشته بود که همسرم واقعا تعجب میکرد من چه قدر تغییر کردم و من خوشحالم از این تغییر.

من تا الان حتی عکسی هم از آباشار نیاگارا ندیده بودم فقط اسمش رو شنیده بودم و اصلا نمی دونستم کدوم کشور هست.و تشکر می کنم که ما رو همراه خودتون کردید و ما هم از دیدن آن لذت بردیم.آبشار بسیار فوق العاده بود و دلم خواست یک روز خودم برم زیر ابشار.

خانم شایسته عزیز هم که اونقدر با احساس این فیلم ها رو تهیه می کنند که من خودم رو واقعا همسفر شما می دونم. دیدن زیبایی بی نظیر ابشار و دیدن ادمایی که چه قدر از اون فضا لذت می بردن احساس شادی زیادی رو به من هدیه کرد. انگار که اون ابهای ابشار می ریخت روی صورتم.اون قایقی هم که سوار شدید خیلی تصاویر متفاوتی رو از یک زاویه دیگه به نمایش می گذاشت.فیلمبرداری خانم شایسته که انگار با یک دوربین و پایه فیلم می گرفتن من باورم نمیشد که به دوربین موبایل بوده فکر میکردم فیلمبرداری ها با یک دوربین حرفه ای و کلی هماهنگی از قبل انجام میشده. و این همون هدایتی هست که خود خانم شایسته درباره اون حرف زدن.

من به طرز وحشتناکی اهل فیلم و تلوزیون و پیگیر اخبار بودم ولی بعد اشنایی با استاد همه رو گذاشتم کنار و الان بعضی وقتها تکرار فیلم هایی که قبل می دیدم رو حتی چند دقیقه می بینم حالم بد میشه سریع خاموش می کنم و به خودم میگم چه طوری اینا رو نگاه میکردم. بی خودی نبود که مشکلات از در و دیوار روی سرت آوار میشد. والان مدتی بود که دنبال فایل های زیبایی های طبیعت بودم چون من اهل ماهواره نیستم وتلوزیون ایران هم مستندهای زیادی درباره زیبایی ها نداره و بیشتر فیلم های زیبایی طبیعت رو باید از سایت ها بخری و خدا رو شکر این فایل ها جایگزین برنامه های تلوزیون شده که ما خانوادگی از دیدن اونها لذت می بریم.

من تا الان فکر می کردم که اصلا خارجی ها یعنی غیرمسلمان ها آدم های بدی هستند و اصل به خانواده پابند نیستند و بعد با دیدن این فیلم ها متوجه شدم که آنها هم به کانون خانواده اهمیت میدن و من اشتباه فکر می کردم من ادم زن و شوهرهای سالمندی رو می دیدم که خیلی خوشحال با هم سفر می کردن. زن و شوهرهای جوانی که با بچه ها شون بودن و از مناظر ابشار لذت می بردن و کلا طرز فکر من نسبت به خارجی ها عوض شد و فهمیدم خانوده براشون خیلی مهم هست و اونطوری نیست که به ما گفتن خیلی ازاد هستند و روابط ازاد دارن و اصلا خانواده در کشورهای دیگه از هم پاشیده هست و ذهنیت من توی این موضوع خیلی تغییر کرد.

و بعد اینکه من خودم اصلا سفرهای خارجی نرفتم البته غیر از سفرهای زیارتی به خاطر همین اصلا تا قبل از اشنایی با استاد نمی دونستم خارجی ها چطور زندگی می کنند و چه شرایط و موقعیت هایی رو دارند. من بعد از اشنای با استاد تازه فهمیدم که زندگی اون قفسی نبود که من ساخته بودم و من هم اون پرنده پر و بال شکسته نبودم. اصلا به سفر خارجی فکر هم نمی کردم. اصلا تا حالا عکس یک اتوبوس مسافرتی رو هم ندیده بودم از آبشار نیاگارا هم فقط اسمش رو شنیده بودم. ذهن من خیلی محدود بود. من فکر می کردم امدیم به این دنیا که فقط رنج بکشیم و هر روز ازمایش بشیم و ان دنیا هم مورد خشم خدا هستیم و هرکار هم که بکنیم ته جهنم جایگاهامون هست .فکر میکردم همین که یه سقفی بالای سرمون باشه و یک ماشین معمولی و یک حقوق ناچیز برای زندگی این ته خوشبختی است و ماشین خارجی و خانه بزرگ و باغ و ویلا و سفرهای خارجی اصلا برای ما نیست و اصلا از خدا هم نخواسته بودم و فکر میکردم دیگه خیلی بده ادم همش از خدا چیزی بخواد.ولی الان که یک سال هست همراه سایت هستم این محدودیت ها کنار زده شد و من دارم به داشتن چیزهایی توی زندگیم فکر میکنم و خوشبختی رو در زندگی تجربه می کنم که تا الان بهش فکر هم نکرده بودم.

با دیدن این صحنه ها برای من و همه اعضای سایت خواسته هایی به وجود میاد که تا الان اصلا نمی دونستیم که هستن که بخوایم داشته باشیم. شاید خودتون ندونید که وقتی یک ادم واقعا حالش خوب نیست دیدن این فایل ها جدا زنده می کنه اون ادم رو.من که خودم هر موقع یکم احساسم بد میشه میام این فایل ها رو میبینم چون الان دیگه یاد گرفتم که اگر همون لحظه اون احساس بدرو از خودم دور نکنم چه بلاهایی سرم میاد.

ممنون از استاد و خانم شایسته عزیز که ما رو به یک سفری بردن که برای من کشف ناشناخته های جهان اطرافم هست.از دیدن تک تک فایل های شما لذت می برم و منتظر فایل های بعدی شما هستم.

من روابط خوب /زندگی کردن در لحظه /لذت بردن از سفر/پشتکار داشتن/ ادامه دادن و خسته نشدن/ حرکت کردن و در جا نزدن/ دیدن زیبایی ها به جای زشتی ها/ و خیلی چیزها رو از شما یاد گرفتم. من ادم خشک و غیر قابل انعطافی بودم که الان تغییر کردن رو یاد گرفتم و این مهمترین درس زندگی من بود.

یکم توضیحاتم طولانی شد چون خواستم روند تغییرات یک فرد رو دوستانی که این کامنت رو میخونند حس کنند.

ممنون که وقت گذاشتید و کامنت رو مطالعه کردید.

روز وروزگارتون پر از رد پای خدا ان شاالله.