سریال سفر به دور آمریکا | قسمت 218

به نام خداوند وهاب و شنوام

سلام به اساتید عزیز و بینظیرم و دوستان ارزشمندم .

شکر به خاطر دیدن و تجربه کردن اینهمه زیبایی .

واقعا بهشت همین جاست . و هرجایی که در اون حالمون خوب باشه ‌

استاد عزیزم . وقتی که دوربینتونو بردین روی آبی که از روی سنگ جاری بود در اون چشمه ی دل‌انگیز یاد این افتادم که توجه کردن مارو متصل میکنه به حال خوب یا بد ‌. مارو دقیقا ازون جایی که هستیم برمیداره و میذارتمون همون جایی که داریم با دقت بهش نگاه میکنیم .

همین که این فکر از سرم گذشت یاد تجربه خودم افتادم ‌

من یبار تصمیم گرفتم که مهاجرت کنم و تنها و دور از خونواده زندگی کردن رو تجربه کنم . هرچند رفتم خونه خاله م و تنها زندگی کردن رو تجربه نکردم اما بازم تنهایی بود یه جورایی. چون باید حواسم به دخل و خرجم میبود. خودم میرفتم محل کارم و در واقع دیگه یه فرد مستقل بودم . یه سری مسیرهارو یاد گرفته بودم . حالا اینجاش مهم نیست .قسمت قشنگ و جذابش اینه که من واقعا عاشق میوه درخت کاج و انار بودم و وقتی این دو میوه رو میدیدم قشنگ قند تو دلم اب میشد .. هرجا میدیدم جمع میکردم . هربار فصل انار که میشد به خاله م میگفتم انارای کوچولورو برام جمع کنه و وقتی همو دیدم بهم بده . وقتی در کمدم رو باز میکردی عین کمد آقای وُپی هرچی جمع کرده بودم میریخت بیرون . مامانم هربار که میخواست خونه تکونی کنه همه چیزایی که جمع کرده بودمو میریخت بیرون ، من دوباره میرفتم از تو آشغالا جمعشون میکردم میاوردم باخودم :))

تا اینکه هدایت شدم به شهر انار . ساوه !

وقتی توی خیابون راه میرفتم هم چون کلییی درخت کاج داشت هرجا که میایستادم چندین و چند میوه کاج زیر پام میدیدم .

یه جایی از دیدن این قسمت شگفت انگیز ، به خودم اومدم و دیدم لبام خندونن .

مریم جانمو خیلی تحسین میکنم به خاطر این که انقدر زیبا و با سلیقه ایستاده بودن و داشتن موهاشونو کوتاه و مرتب میکردن . منم دلم نمیخواد برم آرایشگاه . همیشه دوست دارم خودم موهامو کوتاه کنم . یا از همون اولم هروقت میخواستیم بریم عروسی یا مهمونی موهامو شونه میزدم و سشوار میکشیدم و خیلی شیک و ساده میرفتم . چند وقت پیش توی یه مهمونی ای بودم ‌. یکی از دوستام به خاطر اون مهمونی ساده که تولد پسر دوستمون بود از ساعت دوازده ظهر رفته بود آرایشگاه.

مهمونی ساعت 5 شروع میشد دوستم ساعت هفت اومد. بعد حرف آرایشگاه و این داستانا شد . من گفتم من خیلی خیلی کمممم میرم ارایشگاه . شاید تا حالا به اندازه انگشتای یک دست بوده تجربه آرایشگاه رفتم . همه کارای لازم رو خودم انجام میدم . بعد یه نگاه عاقل اندرصفیح زیبا انداخت و در حالی که شوک شده بود گفت آها خیلی کار خوبی میکنی :))

حالا که مریم جانمو دیدم ، فهمیدم طبیعی و قشنگش همینه ؛)

در حالی این کامنتو مینویسم که یه شلوار بافت ضخیم و یه لباس بافتنی و یه پلیور بافتنی روی لباسم پوشیدم . جورابم پام کردم اما هنوز سرمارو احساس میکنم . وقتی استاد جانم گفتن آبش یخ یخ یخه و وقتی دیدم لباس تنشون نیست تنم لرزید :)))

درحالی که دوره احساس لیاقت رو میگذرونم ، خیلی هم توجه میکنم به اینکه باید چه نگاهی به خودم داشته باشم و باید چه گفت و گوهای ذهنی ای داشته باشم امروز داشتم با همسرم صحبت میکردم و دقیقا زمانی بود که ایشون با یکی از دوستانش که در المان زندگی میکنه صحبت کرده بود و قاطی حرفاش داشت به اون دوستش میگفت حالا تو جا بیفت ، من از خدامه که بیام و تصمیمشم دارم. یکم هنوز توی زبان اعتماد بنفس ندارم و …

بعد قطع کردن تماسش منی که همیشه با خودم میگم اگر من برم تو کشور غریب هم تنها میشم و هم کاری از دستم برنمیاد ، نمیدونم دقیقا ازش چی پرسیدم ، گفت من ازین کشور برم بیرون همه دنیا منو میخوان .

من یه لحظه موندم با این عزت نفس و حس لیاقتی که داره . یعنی انقدر با اعتماد بنفس همچین جمله ای رو گفت که من یه لحظه خشکم زد . چون هیچ اعتقادی هم به قانون نداره و به این شکل که من اجرا میکنمم اجرا نمیکنه هیج جوره ‌

خیلی خداروشکر میکنم که علاوه بر شرکت در دوره بینظیر احساس لیاقت و دیدن این سفرنامه که مکمل دوره ست فرصت دیدن و زندگی کردن در کنار یه آدم با عزت نفس و با اعتماد بنفس و با ایمان و با لیاقت بهم داده شده . واقعا دیدن رفتارهاش و تحلیل و الگو برداری ازش یک دوره عملی دیگه ست و من با لطف خدا و گوش دادن به صحبتهای استاد به این مدار رسیدم‌ .بنابراین خییلی زیااد ممنون و سپاسگزارم.

وقتی همسرم داشت با دوستش صحبت میکرد به خاطر اون باگهای ذهنی که اون بالا گفتم حسم یکم متشنج شد . میخواستم دیدم رو تغییر بدم. خدام کمکم کرد. در حال استفاده از دوتا محصول انگلیسی اصل بودم که به این فکر کردم که ببین واقعا مهاجرت چقدر میتونه به خانواده آدم هم کمک کنه. مثلا الان که خواهر همسرم انگلیسه تو همون یباری که اومده کلی دارو و تقویت کننده باخودش آورده که باعث شده سطح سلامتی و آرامش خانواده ش بالاتر بره و حتی پدر و مادرش جوونتر بشن. چون دارن از محصولات عالی درمانی استفاده میکنن‌. حالا این محصولات درمانی جدای همه ی خدماتیه که به خاطر زندگی در یک کشور پیشرفته به خانواده ش میکنه‌.

یادمه استاد در یکی از قدمها داشتن درباره مریم جان میگفتن که برای تولد پدرشون یک سانتافه خریده بودن . یا یبار استاد میگفتن که برای اینکه مادرشون مستقل شن و ثروت خلق کنن چندتا خونه براشون خریدن و مدیریت اجاره دادن اون خونه هارو به ایشون محول کردن .

واقعا وقتی که آدم رشد میکنه و میره به مدارهای بالاتر و باکیفیت تر چقدر زیاااد میتونه به خانواده و عزیزانش خدمت کنه. درعین حال خودش هم خیلی لذت میبره و استفاده میکنه.

اساتید جذابم و دوستای ارزشمندم نمیدونم که چرا همه افکارمو اینجا نوشتم فکر کنم این کامنتو باید توی دوره احساس لیاقت مینوشتم اما با دیدن این قسمت از سفر نامه تو ذهنم مرور شد و گفتم این قسمت خالی از عریضه نمونه .

من بعد از تضاد ریزی که باعث شد یکم ذهنم درگیر بشه و بهم یکم بربخوره و فکر کنم ، دوتا اقدام جدید انجام دادم که احساس میکنم به خاطر بهبود احساس لیاقتمه ..

اول اینکه فردا برای اولین بار میخوام برم کلاس یوگا.

اینم خدایی شد. من وقتی پیاده روی میرفتم از خدا خواستم که خدایا من دلم میخواد برم شهرو بگردم . تاحالا بدون ماشین و تنهایی نرفتم داخل شهر. میخوام تجربه کنم اما راستش جرات یا شهامت تجربه جدیدو ندارم. ده پونزده روز پیش دوستمو دیدم که گفت غزل من میرم یوگا اگر میخوای توام بیا باهم بریم. ما میخواستیم بریم شهرخانوادگیمون و گفتم هفته دیگه باهات هماهنگ میکنم.

امشب همه نجواها اومدن که بگن بابا بیخیال یه باشگاه همین نزدیکیا هست برو همینجا ولی برخلاف میلم و به زور :) به دوستم که باهاشم رودربایستی دارم پیام دادم و گفتم منم فردا باهات میام باشگاه .

حالا اگر نرم برام بد میشه خداروشکر :)

پس مجبورم برم. باشگاهشم مرکز شهره . یبار که باهم بریم من ترسم میریزه و ازینبعد خودم تنهایی میتونم برم.

دومین اقدامم که دیگه واقعا مربوط میشه به احساس لیاقت و غرش رو توی جلسه دوم تکمیلی زده بودم اینه که تصمیم گرفتم یه تغییراتی توی کسب و کارم بدم و ببرمش به سمتی که خیلی بیشتر باهاش لذت میبرم‌ . من واقعا عاشق هنر و روانشناسیم اما انگار از تجربه مسیر تازه میترسیدم. میترسیدم که این دوتا رو باهم تلفیق کنم. اونروز که اون تضاد ریز پیش اومد و منو به فکر فرو برد گفتم چرا که نه . بذار ببینم چیکار از دستم برمیاد

من که توی هردو مسیر تخصص دارم و هم تجربه های زیادی دارم و هم میفهممش و هم هردومسیرو میتونم به خوبی تحلیل کنم .پس ترس واسه چیه ؟

بذار برم درباره Art therapy یا هنردرمانی تحقیق کنم و کسب و کارمو ببرم به سمت تخصصیتر شدن.

خداروشکر منابع فارسی خیلی کمی وجود داشت :) و من مجبور شدم توی سایتهای خارجی بگردم و همینم لطف خداست چون با یه تیر دو نشون میزنم. هم مجبورم زبان بخونمو ذهنمو تمرین بدم و سریعتر یاد میگیرم ، هم در حیطه تخصصیم پیش برم و مطالعه کنم.

وقتی به همسرمم گفتم گفت بذار برات مقاله های معتبر و به روز و مجلات آرت تراپی رو پیدا کنم و تو وقت بذار تا تخصصی تر به این حوزه بپردازی و یاد بگیری‌.

خلاصه ‌که دیروز و امروز کلی وقت گذاشتم و مطالعه کردم و کلی دیدم باز شد و کلی تمرین پیدا کردم که فوق العاده فووق العاده ست .

اینکه میگن اگر قدم برداری درها به روت باز میشن واقعا درسته ‌ چون همزمانم دارم یه کتابیو برای بار دوم میخونم که پر از تمرینِ. اولین بار که خوندم وسطاش باخودم گفتم چقدر احمقانه ست . تمریناشو ادامه ندادم‌.

اما اینبار که دارم میخونم میبینم هرفهمی که امروز درباره تمرینات آرت تراپی به دست آوردم و هر منطقی که بهش رسیدم تو این کتاب هم درباره ش به زبان خودش گفته و حالا میتونم در کنار خوندن منابع دست اول ، برای فهم و یادگیری بهتر این کتابو هم بخونم و ازش یاد بگیرم.

یکی از تمرینات این کتاب اینه که هرروز سه صفحه بنویسید (حالا یه سری توضیحاتم داره که طولانی میشه اگر بخوام بگم) داشتم فکر میکردم نوشتن توی سایت هم مثل همین تمرینه . همین که ثبت میشه . همین که هرچی به ذهنت میرسه مینویسی خیلی خوبه و واقعا راهگشاست‌ و باعث بازیابی خلاقیت میشه‌.

فکر کنم برا همین تصمیم گرفتم امشب در این قسمت بنویسم‌

در آخرین دقایق این قسمت از سفرنامه که مریم جانم زحمت کشیده بودن و از اون مسیر زیبا فیلم گرفته بودن ، من یاد یه سفر جاده ای افتادم که خداوند به اجبار مارو واردش کرده بود .

اونموقع من تازه با قانون آشنا شده بودم. داشتیم از یه جا برمیگشتیم و قرار بود سه ساعته برسیم اما هفت ساعته رسیدیم.

رنگ و لعاب مناظرش دقیقا مثل همین جاده بود. 7 اردیبهشت بود و بارون زده بود و گیاها خوشرنگ بودن و ما در یک مسیر کوهستانی بودیم.

انقدر زیبا بود اون مسیر که در وصف نمیگنجه و چثدر زیبا بود یادآوری اون روز با دیدن طبیعت زیبایی که باهامون به اشتراک گذاشتین.

مریم نازنینم. استاد عزیزم. دوستان ارزشمندم. من بینهایت ازتون ممنونم به خاطر تمام آگاهیها و زیباییهای نابی که به اشتراک میذارید

واقعا بودن در این فضا برای همه سوده و سوده و سووود .

الهی شکر

سلام علی آقا

چقدر الهام بخش بود نوشته تون

من خیلی خیلی ازتون ممنونم . به خاطر این همه زیبا نوشتنتون تحسینتون میکنم .

چقدر درس داشت برام .

چقدر عمیق بود . قشنگ ادم باید روی تک تک جملاتش بمونه و عمیق بشه و فکر کنه و بعد اجراش کنه .

ازتون خیلی ممنونم که وقت گذاشتین و برامون نوشتین‌

براتون تجربه ی زیباییهارو آرزو میکنم .