سریال سفر به دور آمریکا | قسمت 210

سلام به آقا رضای عزیز و در حالِ رشد و پیشرفت، و اهل پرسش‌گری و تحقیق.

خیلی دلم میخواست الان کامنت بنویسم، یهو یاد کامنت شما افتادم که دیشب خوندم و دیدم اینجا حرف برای زدن دارم و مشتاقانه اومدم تا براتون پاسخ بنویسم.

همیت اولِ کار از خدا هدایت و کمک میخوام تا راهنمایی ام کنه چی بنویسم که توحیدی باشه، میخوام خوب بنویسم.

الهی به امید تو.

فکر میکنم بافت های مذهبی، خانواده های به اصطلاحِ رایج مذهبی، تربیتِ یکسانی دارن چون الگوهاشون مشترکه، ممکنه تو بعضی چیزا کمی شدید یا ضعیفتر عمل کنن، ولی پایه شون یکسانه.

کامنت شما احساسِ اشتراکِ زیادی رو در من بیدار کرد در رابطه با نگاهِ گذشته ام.

از زنجیرِ استاد گفتین.

قبلا برای من اقایی که زنجیر مینداخت موجه نبود، نمیدونم ریشه اش چی بوده اما حتما از یه باور مذهبی اومده.

اینکه یه اقای مذهبی که زنجیر نمی‌اندازه…

گذشت و گذشت تا گردنِ استاد زنجیر دیدم…

البته که باورهای متعصب مذهبیِ سلیقه ای، از مدتها قبل در من شروع به شکستن و فرو ریختن بود، به دلیلِ پوچی شون نه صرفا تقلید و الگوبرداری، و وقتی زنجیر گردن استاد دیدم، یهو متوجه شدم من سمانه قبلی نیستم، خیلی راحت دیدم و پذیرفتم، اینکه بده یا خوبه رنگ باخت، این انتخاب و سلیقه ی استاده، به من ربطی نداره.

همونطور که خودم قبلا مقاومت به شدت بالایی به لاک زدن داشتم و بعد دیدم منم لاک میزنم…

به همین سادگی…

دوری از تعصباتِ سلیقه ای و خودخواهانه کمک میکنه آدم نفس تازه کنه تو زندگی.

در مورد رقص دو نفره تانگو در عروسیتون…

من کاملا درک میکنم شما چقدر جسور و شجاع و با اعتماد به نفس شدین که این تجربه رو انجام دادین و لذت بردین.

من قبلا خودم تعصبات مذهبی داشتم، تازه بهش افتخار هم میکردم و یادمه چطوری زندگیم بسته و بسته تر میشد…

از وقتی با استاد آشنا شدم متوجه شدم گره های کورِ ذهنم رو کم کم باز کنم یه کم بهتر بفهمم خدا کیه؟ خدا چیه؟ چی اصله؟ چی فرعه؟

چرا میگن فلان کار رو انجام بده؟

چرا انجام نده؟

پشتش چه دلیلی وجود داره؟

آیا اصلی وجود داره یا فقط پایِ یه سلیقه و نظر و باورِ شخصی وسطه؟

اِ

من بیام زندگیمو بر اساسِ یه باور شخصیِ یه بنده خدا بچینم؟

که بهم حس خوب هم نمیده؟

نه دیگه.

اینجاست که تاکیید استاد مبنی بر اینکه کورکورانه تقلید نکنین مشخص میشه.

اینکه میگن خودتون تحقیق کنین، درک کنین، بفهمین، بعد انجام بدین…

خدا همه جا هست، خدا تو کلامِ استاد نازنینِ ما تو فلوریدای آمریکا هست.

خدا تو غرفه ی آزاده جانِ کاکاوندیِ نازنینم برای فروشِ محصولاتِ زیبایِ رزین اش هست.

خدا تو حرم امام رضا (ع) هست.

خدا تو پیاده رویی که یه خانم سوسیس اش رو میبره و باز میکنه بده یه گربه بخوره هست.

خدا وقتی یه خواننده یه آهنگِ دلی و قلبی میخونه هست.

خدا تو آیه های قرآن هست.

خدا تو مکه هست.

خدا تو مغازه ی آقا سیدِ رضوی، وقتی اولِ صبح گوشت هدیه میده به بندگان خدا هست.

خدا تو مغازه ای که شاگردش با مهربونی خریدهای یه مادرِ سالخورده رو میاره هست.

خدا همه جا هست…

خدا فقط تو مسجد نیست.

خدا تو مسجد هم هست.

خدا هر جایی که آدم ها به یاد خدا باشن هست….

اصلا محدودیتی نیست که خدا کجا میتونه باشه.

خدا همه جا هست.

خدا تو باغچه ای که یه گربه کمین کرده تا یه گنجشک رو بگیره هست.

خدا وقتی باد میخوره به درختان و شاخه و برگهاشونو تکون میخوره هست.

آیا جایی هست که ما بگیم و ادعا کنیم خدا اونجا نیست؟

من با قلبم دارم تمرین میکنم فقط روی خدا حساب کنم، نه روی خودم، نه دیگران

امروز یهو کاشف به عمل اومد برام دختر خوب آیا میدونی همین تمرینت هم روند تکاملی داره.

یادت باشه شتاب نکنی.

یادته قبلا اصلا یه همچین چیزی رو متوجه هم نبودی چه برسه به تمرین؟

آخه دیشب نجوا آزارم داد، به اندازه توان و درکم تلاش کردم کنترلش کنم.

صبح سوال پیش اومد اصلا چرا اومد این نجوا و چالش؟

فهمیدم اومده تا بگه روی چی باید کار کنی سمانه خانم.

متوجه شدم صلحِ درونم باید کار کنم تا برگردم روی ریل.

در مورد کنترل ذهن هم متوجه شدم آروم باش دختر.

نمیشه توقع کنی دکمه کنترل ذهنت رو بزنی و یهو آرامِ 100 درصدی شه که…

روند تکاملی داره.

یادته قبلا اصلا نمیدونستی چیزی به اسم کنترل ذهن وجود داره.

از وقتی فهمیدی داری بهتر میشی.

آفرین بهت.

یهو یه جرقه روشن شد که مای گاد شیطان داره از طریقِ شتاب و عجله بهم حمله میکنه تا حسم رو بد کنه.

کور خونده.

خدا هست.

خدا منبعِ نور و قدرته.

خودش حواسش بهم هست.

یاداوریم میکنه اوضاع از چه قراره.

خدا رو شکر که تا زنده ام و فرصتِ حیات دارم تونستم کمی وارد مسیر بشم و کم کم بفهمم چی به چیه تو این جهان، کی به کیه.

ادعایی ندارم الان، اینکه تو مسیرم و کم کم داره دوزاریم میوفته خیلی خوشحالم.

سپاس گزارم از خدا و دست های شایسته اش، استاد جان و مریم جان، و تک تک دوستانی که در این مسیر آگاهی ها رو به من یادآوری میکنن.

خدایا شکرت برای بهبودِ تفکر هر کدوم مون که باعثِ بهبودِ کیفیتِ زندگی هامون و ارامشمون میشه، الهی شکرت.

سلام به عصمتِ نازنین و مهربان.

چند وقتی هست خیلی سختم شده پاسخ بنویسم، نمیدونم چرا؟

حس میکنم چیزی از درونم نمیجوشه که واسه سپاس گزاری از دوستام که منو با هدیه شون (پاسخ) خوشحال کردن بنویسم.

من وقتی نقطه آبی رو میبینم ذوق میکنم، میگم الهی شکر، پیام ها رو میخونم و خوشحال میشم اما دستم نمیره که بنویسم…

لابد اینم جزئی از مسیرِ رشدمه تا خودمو بهتر پیدا کنم.

الان حس کردم باید بیام و برات بنویسم.

ازت تشکر میکنم که برام نوشتی، اینکه نکات جالب برای خودت، رو مجدد یادآوری کردی اینجا.

از روی خدا حساب کردن نوشتی، یادِ دیروز افتادم…

دیروز مسئله ای برای خونه پیش اومد (خدماتی، تعمیراتی) که داشت حسم رو بد می‌کرد…

سریع به خودم اومدم نوشتم اگه رفتارت عوض نشه پس معلومه تغییر نکردی سمانه…

اونم در چه شرایطی:

هم همسرم خونه نبود.

هم مدیر ساختمان که باید مسئله رو پیگیری می‌کرد نبود.

هم مدیر ساختمان قبلی که ازش مشورت گرفتم تو مجتمع نبود.

خب اولش کمی پریشان شدم.

بعد مسلط شدم به خودم.

گفتم سمانه خدا داره ایمانت رو محک میزنه، میخواد قشنگ متوجه کنه که سمانه روی هیچکسی حساب نکن، حتی خودت، چه برسه به دیگران.

فقط روی من حساب کن….

چند دقیقه نگذشته بود که با تماس‌ها و پیگیری هام مسئله رو به حل رفت و در ادامه مدیر ساختمان اومد و عالی پیگیری کرد و همه چیز عینِ هلو حل شد…

قبلش به خدا گفتم من میدونم تو حلش میکنی، مثل دفعه قبل، مثل هر بار…

آخرش دیدم پاداش این مسئله برای من این بود که بزرگتر شم.

الهی شکرت برای معجزه ای به اسمِ کنترل ذهن که معجزه وار، ورق رو بر میگردونه به سمتِ خیر و راحتی.

عصمت عزیزم، مرسی که سخاوتمندانه برام نوشتی و از مهر درونیت هدیه دادی بهم.

سربلند و باعزت و ثروتمند باشی عزیزم.

خدایا شکرت که رفتم تو مدارِ پاسخ نوشتن برای دوستِ نازنینم.