گفتگو با دوستان 54 | کینه و نفرت = تولید بیماری

سلام به فاطمه بانو، مادر مقتدر سایت

ممنونم از محبت و لطف بی بدیل شما. این مهربانی ، تازگی ندارد. خیلی خوشحال شدم که این کامنت را دیدم. شما بینهایت بزرگوارید.

میدونید، من شانزده سالم بود که دکتر مغز و اعصاب که آن موقع یک چالش سلامتی من رو درمان می‌کرد بهم گفت: پسر، اگه میخوای زنده بمونی، باید از خونه ی پدرت بری بیرون! مادرت، تو رو میکشه!

خب، مادر من از گل نازک‌تر به من نمی‌گفت و بسیار ما فرزندانش رو لوس و همه جانبه تحت حمایت بار آورده بود.

نکته اینجا بود که این داستان با فشار و استرس خیلی زیاد برای شاگرد اول شدن همراه بود، چون من از کودکی توی مدارس نمونه دولتی درس می‌خواندم و شاکرد نمونه بودم.

این فشار و استرس بالاخره در سوم راهنمایی به صورت یک معضل خیلی جدی خودش رو نشون داد و نزدیک بود کارم به جاهای بدی بکشه.

اون دکتر هم که بسیار حاذق و کاربلد بود، اینطوری به من فهموند که موندن در کنار مادر و لوس شدن با آن شرایط، برای ادامه زندگی من سمه.

چون این مطلب را دور از چشم پدر و مادرم به من گفت، من شروع کردم به کناره گیری از خانواده. دور و دورتر شدم و بعد از چند سال فقط شبحی بودم که شبها توی خانه می‌خوابید.

اینم بگم که نتیجه کار ، عالی بود و تونستم اون چالش رو بعد از چند سال، کامل کنترل کنم و با کمک ورزش، معجزه آسا خوب بشوم.

بعدها ازدواج کردم و از خانه رفتم، مثل بقیه زندگیم، پدر و مادرم در انتخاب من، کمترین سهم را داشتند. بعدها توی بقیه زندگیم هم ، به همین صورت! من یاغی خانه بودم!ولی هنوز بعد از سی سال، مادرم نفهمیده این سردی روزافزون من، دلیلش چه بوده.

مادرم هم روز به روز بیشتر تلافی کم محلی های من را سر خانمم و بعدا بچه هایم در میاورد…. و این دیگر برای من زیادی بود! هرچه هم خواستم آن داستان را توضیح بدهم، کسی باور نکرد. مادرم اصلا ذهنش چنین فاجعه ای را در زندگیش باور نمیکند، ولی متاسفانه حقیقت دارد:)))

خب، من همیشه سعی کرده ام ببخشم. کار دیگری ازم ساخته نیست، وگرنه آنقدرها هم آدم شریفی نیستم!:)) به هر حال این چالش را هم رد خواهم کرد.

فقط حالا که اینها را به شما گفتم، از ته دل تقاضا میکنم فشار و استرس را به هر طریق از روی فرزندانتان بر دارید. بگذارید خانه شما، جایی باشد که مامن بچه ها باشد. اولین و آخرین جایی که دوست دارند آنجا پناهگاهشان باشد. این مهم تر از تامین مالی فراوان و… است که من ، داشتم. آرامش روان نداشتم!

وقتی استاد عباسمنش تعریف کرد که در 15 سالگی از خانه پدریش بیرون آمد و توی خیابان خوابید، این خاطره، مهمترین چیزی شد که باعث شد استاد و زندگیش الگوی من شود! ولی خدا شاهد است که از این مساله لذت نمی‌برم!

خوشبخت وخوش شانس و پولدار باشید.

سلام به فاطمه بانوی مهربان

خیلی از شما ممنونم

یادآوری قانون، برای من خیلی ارزش داشت.

و این جمله طلایی شما که: ما خودمون هستیم که به خودمون ظلم میکنیم.

متوجه شده ام که: یادآوری لحظه به لحظه قانون و عمل درست به آن است که میان شاگردان خوب و خیلی خوب در این محفل، تمایز ایجاد می‌کند.

و افتخار میکنم که شما که یک شاگرد خیلی خوب هستید، به بنده لطف و محبت داشتید و کمکم کردید.

راستی فاطمه جان، دیشب یک اتفاق جالب برای من افتاد. من برای بچه هایم یک فیلم 20 دقیقه ای کوتاه لورل و هاردی را از اینترنت دانلود کردم و قبل از خواب با هم دیدیم.

آنقدر با هم خندیدیم که باورم نشد این فیلم‌های ساده قدیمی چقدر می‌تواند در تلطیف فضای خانواده اثر داشته باشند.

بچه هایم مدتی بود که به خاطر تعطیلات تابستان ساعت خواب‌شان به هم ریخته بود و خوب نمیخوابیدند. خلاصه تا نصف شب با خواهش و التماس و بعضی وقتها اخم وتخم مجبور بودم بخوابانمشان…اصلا هم خستگی من و مادرشان، حالیشان نیست و ماشالله انرژی زیادی دارند که خب، در زندگی آپارتمانی، خوب تخلیه نمی‌شود.

ولی دیشب با حال خوش و خندان به راحتی به رختخواب رفتند و تا یک ساعت بعد، صدای خنده ریزشان از اتاقشان میامد.

یاد تمرین ستاره قطبی افتادم. خیلی مهم است که با حال خوب به خواب برویم و با حال خوب از خواب بیدار بشویم. حالا هر جوری که باشد، فرقی نمی‌کند! من، یک کامنت از سایت می‌خوانم و اینها هم با یک فیلم ساده سیاه و سفید، حالشان خوب می‌شود! حال خودم هم خوب شد!

واقعا دم استاد گرم. رعایت همین نکته کوچک و بدیهی خیلی ما را در فرزندپروری و زندگی راحت می‌کند.

امیدوارم لحظه به لحظه با خانواده قشنگتان بخندید و اتفاقات خوب و عالی برایتان بیفتد.

خوشبخت و خوش شانس و پولدار باشید.