زیبایی ها را ببینیم - صفحه 41

به نام خدا

سلام

الان داشتم با حافظ کوچولو بازی میکردم.

من قبلا سخت میگرفتم که چطوری میشه با یه کوچولو (زیر یه سال یا بچه ای که هنوز حرف نمیزنه) بازی کرد؟

اصلا چطوری میشه باهاش ارتباط برقرار کرد؟

چطوری میشه باهاش بازی کرد و سرگرمش کرد؟

من با بچه هایی که حرف میزنن میتونم خوب بازی کنم و مشغول باشم، ولی کوچکتر رو بلد نبودم اصلا.

خب به لطف خدا با بچه ی خودم این ترمز سرانجام برداشته شد.

توپ های ابری شو پرت کردم بالا، و حافظ خندید و خوشحال شد.

با همون توپ های مربعی ابری که روشون عکس حیواناته، براش سازه میچینم اون میریزه زمین…

برای خودمم بازی کردم.

سبد اسباب بازی هاشو گذاشتم جلو و اسباب بازی هاشو پرت میکردم داخل سبد.

و فاصله سبد رو بیشتر میکردم.

خودم خیلی این بازی رو دوست دارم.

خلاصه که بازی تو هر سنی، با هر اسباب بازی، با هر کسی، چه بچه چه بزرگسال، اول از همه حوصله و صبر میخواد، بعد خلاقیت.

بارها دیدم حافظ با یه جوراب، یا پیشبند غذاش، یا یه بطریِ سبز رنگ، مدت ها بازی میکنه.

خیلی متمرکز و جدی بازی میکنه با یه قطره چکانِ بسته که صورتی و آبی هست.

با کارت های تصاویر سیاه و سفید و رنگیش بازی میکنه.

خدایا شکرت برای قند عسلم.

خدایا شکرت که با دیدن حافظ و حرکاتش فکر میکنم…

فَاللَّهُ خَیْرٌ حَافِظًا وَهُوَ أَرْحَمُ الرَّاحِمِینَ

الهی شکرت

به نام خدا

سلام

– این روزها دقتم به نعمت ها و روزی ها و داشته هام موشکافانه تر شده.

یعنی متوجه میشم برای چیزهایی سپاس گزاری کنم که قبلا حتی متوجهشون هم نبودم، چون فکر میکردم عادی هستن.

هیچ چیز عادی نیست.

هر خیری از جانب خداست.

الهی شکر.

– الان توسط سایت سورپرایز شدم.

الان دیدم سایت برام هدیه ی ویژه گذاشته به عنوان دانشجوی فعال سایت.

بسیار خوشحال شدم.

اینکه من دارم از خوبی های فراوانِ این سایتِ بی نظیر استفاده میکنم، و تازه جایزه هم میگیرم.

استاد جان و تیمِ عزیزتون، ممنونم.

– قند عسلم خیلی زیبا غذاشو خورد امروز.

خودم کیف میکنم موقع غذا دادن بهش میگم بسم الله الرحمن الرحیم.

گاهی هم سوره حمد رو میخونم براش.

– فایل جدید بسیار عالی بود، کلید اجابت دعا انگار برای من اومده بود…

– دیروز برای مامانم چند تا کار بانکداری اینترنتی انجام دادم.

خودم کلی لذت بردم از مهارت وتوانایی ام.

الهی شکرت برای این توانمندی هام.

– کامنت خوندم و نوشتم.

تو دفترم هم نوشتم.

فایل گوش کردم.

الهی شکرت.

– خواب عصرگاهی در کنار قند عسلم.

شام رو هم عصر قبل خواب گذاشتم.

خدایا ازت ممنونم که کمکم میکنی تو مدیریت کارها آسان شم بر آسانی ها.

– خدایا بی نهایت بار ازت سپاس گزارم برای سلامتی حافظ جان پسرم.

برای سلامتی خودم و همسرم و مادرم و خانواده هامون.

برای سلامتیِ همه ی عزیزان و اشنایان و دوستانم.

– خدایا ازت ممنونم که من و عزیزانم رو در پناه خودت حفظ میکنی همیشه.

فَاللَّهُ خَیْرٌ حَافِظًا وَهُوَ أَرْحَمُ الرَّاحِمِینَ

الهی شکرت

به نام خدا، سلام

– تو ستاره قطبیم نوشته بودم یه خبر خوب بشنوم، سورپرایز شم.

اتفاق افتاد.

– خوابِ خوبمون.

خدایا شکرت که خوابمون منظم تر و راحت تر شده.

خدایا شکرت که قند عسلم روز به روز بزرگتر و شیرین تر میشه.

الهی شکرت.

– مامانم امروز برای انجام دادن کاری میاد خونه مون.

الهی شکر.

– تونستم یه مسیله ی بانکی رو اینترنتی و با سرچ مدیریت و حل کنم به لطف خدا.

الهی شکر برای توانمندی هام.

فَاللَّهُ خَیْرٌ حَافِظًا وَهُوَ أَرْحَمُ الرَّاحِمِینَ

الهی شکرت

یا لطیف

سلام.

میخوام از لحظات قشنگم بنویسم با عشق.

●امشب خیلی یهویی و بدون برنامه ریزی قبلی، هدایت شدیم به مهمانیِ تولدِ شوهر خواهرم.

من قصد نداشتم برم، ولی وقتی دیدم خواهر و شوهر خواهر و خواهر زاده ام خودشون دعوت کردن چندین بار، پذیرفتم و رفتیم.

خیلی عالی بود.

حافظ جون هم سرگرم شد اونجا.

همسرم هم بعد از کارش اومد.

تو دل این ماجرا من خودمو تحسین کردم.

چرا که طی تجربه ای که از قبل داشتم با عزت نفس بیشتری رفتار کردم.

چه اولش برای نپذیرفتن مهمانی، چه بعدش تو پذیرفتنِ مهمانی.

اینکه یه جایی باید بگی نه.

یه جایی باید منعطف باشی و بله بگی.

و این مرز ظریفی هست که باید درست رعایت شه، که الحمدالله من از عملکرد امشبم بسیار راضی هستم.

حسم عالی بود و هست از تصمیمم.

الهی شکر.

●امروز ایده اومد نوت موبایلمو مرتب و سازماندهی کنم.

من یادداشت هام خیلی زیاده.

و از اونجا که عاشق مرتب و دسته بندی کردن هستم، هر موضوعی رو با یه رنگ مشخص کردم و دسته بندی کردم کل یادداشت های نوت موبایلمو.

مثلا یادداشت های مرتبط با باور رنگ نارنجی داره، زیرش هم عنوانش اومده که باز هم عالی تره.

یعنی کار من اسانتره، دسترسیم به یادداشتهام بهتر شده.

هم یادداشتهای آرشیو و یادداشت های صفحه اصلیم مرتب و گروه بندی با رنگ شدن، یادداشت های به درد نخور هم حذف شدن.

خیلی کیف داد این دسته بندی کردن ها.

مثلا یادداشت های مربوط به ایه های قران و ترجمه شون زرد هست.

سپاس گزاری هام، طوسی هستن.

بهبود هام قرمز.

مالی ها آبیِ تیره…

انقدر همه چیز شفاف و اشکار شده که خودم لذت میبرم.

بهبود دادم نوت موبایلمو با دسترسیِ عالی بهشون.

انقدر بهم حس خوب داد اینکار که حتما و باید اینجا مینوشتم تا ثبت شه تو رد پای امروزم.

مگه حس خوب و شادی چیه؟

خیلی عجیب غریبه؟

نه.

انجامِ همین کارهای در ظاهر ساده و کوچولو هست که بی نهایت انرژیِ عالی از خودشون آزاد میکنن.

●یه تجربه ی باحال داشتم:

موقع انجامِ کارهای حافظ وقتی اونطور که من میخوام جلو نمیره، هدایت شدم که اروم باش و بسم الله الرحمن الرحیم بگو، با ارامش صلوات بفرست…

چرا؟

به معنایِ ثواب که قدیم بهم یاد دادن؟

نه.

حس خودم میگه وقتی اینا رو میگی آروم میشی.

چون یاد خدایی.

و کارت اسان جلو میره.

همینم شد.

من با این کد راحت تر غذا دادم حافظ جون.

تازه وقتی صلوات میفرستادم حافظ به دهان و صدای من گوش میداد و خوشش میومد و توجه نشون میداد.

و وقتی که دیدم اسان شدم تو غذا دادن به حافظ چندین بار گفتم:

وَ مَا رَمَیْتَ إِذْ رَمَیْتَ وَلَٰکِنَّ ٱللَّهَ رَمَىٰ

(به راحتی این آیه رو از نوت موبایلم پیدا کردم و اینجا آوردم، این دفتر یادداشت برای من گنجینه است.)

●امروز همسرم قطره جدید مولتی ویتامینِ حافظ جون رو گرفت، آورد.

●بسته ی جدید مای بیبی حافظ رنگِ بنفش داره، همونی که من عاشقشم.

●مدلِ ماشین مورد علاقه ی من، جلوی در خونه مون پارک بود، بیرون رفتنی دیدمش.

برگشتنی هم یکی دیگه دیدم.

من عاشق دیدن نشانه هام هستم.

یادش خوش.

پارسال بهار بود اگه اشتباه نکنم، تو پیاده روی های روزانه ام، دایما نشانه مو میدیدم.

پروانه ی سفید.

الان که فکر میکنم معنیش اشکارتره برام.

الان که مدتها ازش گذشته…

اینکه من در بهترین مدار و فرکانس بودم اون روزها و نشانه ها خبر از عالی بودن شرایط میدادن.

الان برام واضح تره چون ازش گذشته.

تو دوره سلامتی بودم، کاهش وزن عالی داشتم، بسیار خوش هیکل و خوش تیپ بودم.

بسیار شجاعت داشتم و هر صبح زود میرفتم پیاده روی تنهایی اونم زمانی بود که خیابان ها واقعا خلوت بودن.

تازه منم هدایتی میرفتم، از کوچه و پس کوچه…

بدون ترس از مزاحمت یا هر چیزی، واقعا تو مدار امنیت الله بودم و باور محکم داشتم.

کلی زیبایی میدیدم هر روز.

کلی صحبت با خودم و خدا داشتم.

کلی ایده و هدایت میومد.

کلی انرژی داشتم.

کلی ارتباط های خوب داشتم.

حالا الانم دست کمی نداره ها.

من روزانه کلی نشانه میبینم.

بیرون که میرم مدل ماشین نشونه مو میبینم.

از تو خونه شاهدِ اومدنِ کبوتر پشت پنجره آشپزخونه هستم، که ذوق میکنم و سریع میخندم بهشون.

همه میگن که الانم شرایط خوبه.

شاید خودم متوجه نباشم عمیق ولی نشانه ها دقیقا میگن لذت ببر تو توی شرایط خوبی هستی…

خدایا چشمِ قلبمو گشاده تر کن.

●اینکه الان بیدارم و مینویسم روزی و نعمت من هست.

پسرم در ارامش لالاست و من فرصت و مهم تر از اون، ذوقِ نوشتن دارم.

الحمدالله.

●امشب خواهرها، شوهر خواهرم، خواهرزاده ها و مادر قشنگمو دیدم.

خدایا شکرت برای خانواده ی نازنینم.

من اعتقاد دارم بچه ها فرکانسِ آدم ها رو خوب حس میکنن.

حافظ تو بغلِ شوهر خواهرم و خواهرزاده ام به شدت اروم و راحت بود.

با اینکه زیاد نمی بینتشون ولی انگار بسیار با هم اُخت بودن.

من واقعا خانواده مو تحسین میکنم به خاطر فرکانسِ خوب و ارامش بخشی که از خودشون ساطع میکنن.

بچه ها تشخیص میدن چه ادمی آرومه، چه آدمی آرامش نداره و کاملا واکنش نشون میدن…

منظورم آرامش درونی و حقیقی هست.

اینکه اگه یه نفر به بچه حس خوب بده، بچه سریع میخنده‌.

بچه به زور نمیخنده به هیچکس.

و برام خیلی جذابه.

امروز با مامانم صحبت های مفصلی داشتیم در رابطه با خودشناسی و بهبود و …

مامانم گفت بچه ها و به نمایندگیشون حافظ جانم تو خونه و خانواده ما، معجزه های خدا هستن.

انقدر انرژیشون خالص و پاک و قوی هست، فضا رو پاکسازی میکنن…

من قبول دارم.

بچه ها، نورِ خونه هستن.

یه نگاه قشنگشون، یه لبخندشون هر چی اصطراب و سیاهی هست رو میشوره میبره…

امروز برای موضوعی کلافه شدم برای دقایقی بعد به خودم گفتم هیچی ارزش اون رو نداره که الان که با حافظم و وجود نازنینش رو دارم، حالم بد باشه و کلافه بمونم.

و به زیبایی و انرژی مثبت قند عسل، سریع تر از قبل، برگشتم به حس بهتر داشتن.

و یادم اومد به قول استاد:

مهم نیست به چه دلیلی حالت بده، حست بده، حس بد مساویست با اتفاقات بد.

حس بد یعنی انگار دست به آتیش زدی.

فَاللَّهُ خَیْرٌ حَافِظًا وَهُوَ أَرْحَمُ الرَّاحِمِینَ

الهی شکرت

به نام خالق زیبایی ها

سلام

الان داشتم کامنتهای سایت رو میخوندم و برای خودم کپی میکردم.

خیلی لذت میبرم از کامنتهای هر کدوم از اعضای سایت که درک خودشون رو مینویسن و یادآوری های خوبی برای بقیه دارن.

مثلِ این قسمت از کامنتِ اقای حمید نارنجی ثانی:

باورهای تو مثل دم بهت چسبیدن

برام جالب بود و قابلِ تامل.

باورهام همه جا باهام هستن.

خونه خودمون یا اقوام، تو پارک و کافه و رستوران، یه شهر دیگه، یه کشور دیگه.

اصولا من هر جایی باشم، باورامم باهام هستن.

راه فراری نیست.

اینکه بخوام دورشون بزنم و گول بزنم خودمو هم نیست.

که صرفِ گفتن یه چیز نمیتونه منو عوض کنه.

یا حتی اگه یه بار دو بار رفتارم عوض شه هم باز معنیِ تغییر نمیده.

انقدر باید تمرین و تمرین و تکرار کنم تا بره تو شخصیتم.

یعنی ناخوداگاهم بهبود پیدا کنه.

و این در صورت تکاملی بودن انجام میشه، نه با عجله و شتاب و بدبینی.

من جملاتِ خوب هر کامنت رو میارم تو زندگی شخصی خودم بررسی میکنم.

دارم تلاش و تمرین میکنم کاری به زندگی بقیه نداشته باشم که چکار میکنن یا نمیکنن، به من ربطی نداره، مسیولیت هر رفتاری با خود اون فرد هست.

یکی از باگ های عظیم من دلسوزی کردن برای بقیه بود و هست.

تازگی ها برام اشکارتر شده.

بعد از فایلهایی که شنیدم، تازگی ها متوجهِ دلسوزی هام شدم، دلسوزی هام برای خانواده و …

و اینکه این دلسوزی چقدر به خودم و فرد اسیب زده.

طاهر دلسوزی اینه که تو به فکر بقیه هستی، یعنی چقدر ادم خوبی هستی.

ولی حقیقت این نیست.

دلسوزی باعث میشه فرد مقابل تغییر نکنه، چون همیشه یکی هست ازش مراقبت کنه، هواشو داشته باشه و حمایت و پشتیبانی کنه ازش.

و البته متوجه شدم خودمم گاهی رفتم تو لایه ی ضعف و دیگران برام دلسوزی کردن.

خودمم اجازه دادم برام دلسوزی کنن.

اینکه این نکات رو متوجه میشم، واقعا مثبت و خوبه برام.

امروز با همسرم طبق قانون مرور کردیم که:

سپاس گزار داشته هامون باشیم.

هم بزرگ ها هم کوچک ها.

من تو تمرینهام شاکر خیلی چیزها هستم.

از خونه ی گرم و نرم و امن بگیر تا خواب خوب حافظ و …

واسه تک تک کارهایی که واسه خودم و خونه و زندگی و حافظ انجام میدم خوشحالم و می نویسمشون.

ذهن سمانه نیاز داره که بدونه.

تا با دلیل ذهنش رو رام کنه که اشتباه میکنه.

با مثال ذهنم رو رام میکنم چون گاهی خیلی سرکشی میکنه و به نجواها دامن میزنه.

الهی شکرت.

یه جمله هم از پاکیزه جان خوندم در مورد خواسته ها که به وجد اومدم:

فقط باید احساس داشتنش را داشته باشم

همون لحظه تجسم کردم یکی از خواسته هامو…

هر چی بدیهی تر، دریافت شدنی تر.

الهی شکرت.

کامنتهای زیادی خوندم تو سایت که برام الهام بخش بودن.

همینجا ممنونم از تک تک اعضای سایت که مینویسن.

و تشکر بسیار بسیار ویژه دارم از کسانیکه با مثال و کاربردی مینویسن.

کسانی که املای صحیحی دارن.

کسانیکه نقطه و ویرگول رو رعایت میکنن تو نوشتن.

کسانیکه با فاصله مینویسن و بینِ پاراگراف ها فاصله میندازن تا خواندن اسان تر و شیرین تر شه.

کسانیکه با قلبشون مینویسن.

کسانیکه با عشق مینویسن.

کسانیکه با شجاعت مینویسن از تجربه های شخصی شون.

یه ایده ی باحالی دیروز اومد و انجامش دادم.

من بی نهایت شوق دارم نسبت به نوشتن تو دفترم.

این شوق رو گاهی به دلیلِ نداشتن شرایط، مدیریتش میکنم و تو سایت بیشتر کامنت مینویسم.

یعنی اینکه دسترسیم به موبایلم راحت تره تا به دفترم.

لبریز از حسِ نوشتن سپاس گزاری بودم تو دفترم که ایده اومد تو نوت موبایل بنویس.

الان میتونی تو موبایل بنویسی.

سخت نگیر که حتما تو دفترت باید بنویسی تا پر نشاط شی.

مهم نوشتنه و حس خوبِ نوشتن.

نوشتم تو موبایلم و تاریخ هم زدم، خیلی کیف داد.

حالا یه چیزی به نظرم رسید برای همین مثال.

اینکه گاهی برای درکِ هدف و نقشِ اصلیِ انجام تکلیف سپاس گزاری دچار وسواس میشم.

دچار کج فهمی میشم.

تمام وجودم میگه باید تو دفترت بنویسی تا تکلیفت رو درست انجام داده باشی.

خب گاهی شرایطش هست، گاهی نیست.

با داشتنِ یه قند نباتِ کوچولو مثل گذشته دسترسیم به دفترم آزادانه و رها نیست.

باید این چارچوب های خشک رو در ذهنم بشکنم.

هدف سپاس گزاری چیه؟

حس خوب و ذوق برای داشته ها و نعمت ها.

گاهی با این سخت گیری هام قفلی میزنم روی اجرای خشک و متعصبانه و بدون انعطاف تکالیفم.

و این بهم فشار میاره و حسم رو بد میکنه.

اینارو میدونما.

هم مینویسم تو دفتر، هم تو سایت، هم کلامی میگم، بازم چشمم میمونه دنبال نوشتن تو دفترهام…

من از نوجوانی مینوشتم تو دفتر و اُنسِ زیادی دارم با نوشتن.

به گونه ای که روشِ فکر کردن و تحلیل هام هم موقع نوشتن تو دفتره.

کلا آدمِ مکتوبی هستم.

ولی این نباید باعث شه منعطف نباشم و خشک رفتار کنم.

گاهی لازمه از دایره امنم خارج شم و به روش های دیگه هم فرصتِ بروز بدم.

فَاللَّهُ خَیْرٌ حَافِظًا وَهُوَ أَرْحَمُ الرَّاحِمِینَ

الهی شکرت