زیبایی ها را ببینیم - صفحه 21

به نام رب العالمین

سلام.

زیبایی های 6 مرداد 1403، شنبه

1- باز کردن چشم هام به روی زیبایی های خدا.

2- کامنت زیبای اقای محسن نیکوکار تو همین صفحه به تاریخ 4 مرداد، که باعث شد با چشم بازتر به زیبایی ها نگاه کنم.

3- خنده ی قشنگ حافظ جان به من در طی شبانه روز، خنده ی قشنگش وقتی خوابه، صورتِ مثلِ ماهش.

الهی شکرت.

فَاللَّهُ خَیْرٌ حَافِظًا وَهُوَ أَرْحَمُ الرَّاحِمِینَ

4- یادآوری:

سپاس گزاریِ حقیقی، حسم رو خوب میکنه، حس خوب هم مساویه با اتفاقات خوب.

پس مهمه وقتی سپاس گزاری میکنم از چیزهایی بگم یا بنویسم که واقعا خوشحالم میکنن در اون لحظه نه سپاس گزاری های فرمالیته و بدونِ حسِ واقعی.

5- تک تک درس ها و یاداوری ها و ایده ها و هدایت ها برای من زیبایی به شمار میان.

6- صدای اواز پرندگان که هر بار میشنوم بازم خوشحال میشم، این صدا طراوت داره همیشه.

7- بادی که میوزه و درختها و شاخه هاشونو تکون میده.

8- مسواک و نخ دندانی که صبح ها میزنم.

9- یادآوری:

سپاس گزاری یعنی متوجه بشم چی دارم الان و ابراز خوشحالی با حس خوب براش.

10- شنیدن گفتگو با دوستان 20 و توانایی کنترل ذهن دیروز و پریروز بارها، با حضور حافظ، وقتی که بیدار بود، وقتی که خواب بود.

11- یادآوری:

همونجایی که هستی دنبال نکات مثبتش باش و سپاس گزاری کن و لذت ببر.

13- جمعه همسرم خونه بود، برامون مرغ و پلو پخت، در کنارش لذت بردیم.

14- خوابیدنِ حافظ جون تو بغلم.

15- باورهای توحیری:

خدا بزرگه

اگه از چیزی نگرانی، نترس خدا میگه بهت.

فَاللَّهُ خَیْرٌ حَافِظًا وَهُوَ أَرْحَمُ الرَّاحِمِینَ

خدایا، بارالها، سپاس گزارم که هستی.

به نام اللهِ یکتا

سلام

یه سوال خوب دیدم تو عقل از محبوبه جان قنواتی که با قلبم پاسخ نوشتم براش.

انقدر این سوال و جواب برای خودم لذت بخش و کاربردی بود و هست که میخوام یه نسخه شو اینجا به عنوان یه زیبایی یا نکنه مثبت برای امروزم ثبت کنم:

———————————————

1 مرداد اومدم برای سوال بسیار خوبت پاسخ بنویسم محبوبه جان، تا یه جایی هم نوشتم اما پرید…

این پریدن یعنی یا کلامم نیاز به تامل بیشتر داشته.

یا زمان خوبی برای ارسالش نبوده.

یا هر چیز دیگه ای.

الان هم از خود خدا کمک میگیرم که روی زبونم جاری شه به قول سعیده جان، تا بنویسم از چیزی که به من کمک کرد، شاید برای تو سایرین هم مثمر ثمر باشه.

سوال شما چالش شدید و سخت ذهنیِ دو الی 2/5 ماه اخیر من بود، الانم گاهی هست تا دوباره بهبودش بدم.

من به لطف الله صاحب یه پسرکوچولوی شیرین شدم و ذهنم بلدِ این ماجرا نبود.

چالش شدیدم این بود که چطور میشه به کارهای ریز و درشتِ رسیدگی به یه نوزاد رسید؟ در کنارش به کارهای خانه از جمله نظافتِ لباس ها، ظرفها، گردگیری، مخصوصا آشپزی و … هم رسید؟

در کنارش خودمم مهمم، چطوری به کارهای مورد علاقه و شخصیِ خودم از جمله پیاده روی، نوشتن تو دفترم، کامنت خوندن و نوشتن در سایت، گوش کردن به فایل های استاد، شنیدن موسیقی، دیدن برنامه های مورد علاقه ام، تمرین خط و … هم برسم.

این سوال‌ها کوهِ بلندی بودن جلوی دیدم که تا مدتها آزارم دادن حسابی.

چرا؟

چون ذهنم کمال گرایی داشت و میگفت همه کار باید بکنی، همه شو با هم، کامل و خوب، بی خطا…

تا راهکار رو خدا داد بهم:

بهبودگرایی

و این باورهایی که بولد میکنم کمکم کردن و میکنن:

قرار نیست کامل باشم، قراره هر قدر تونستم انجام بدم، قراره همون موقع هر چقدر تونستم انجام بدم.

اگه یادم رفت چی؟

خدا یادم میندازه.

اگه دلم میخواد فلان کار رو انجام بدم و تو ذهنم میگم الان وقت کافی نیست صبر کنم تا یه وقت بهتر و کافی تر چی؟

الان هر چقدر میتونی انجام بده باقیش برای بعد.

و معجزه ی موازی کاری که تو سریالِ زندگی در بهشت مریم جانِ جانانِ شایسته به عالی ترین شکل یادم دادن.

پیشنهاد میدم این کلاس درس رو ببینین.

و صبر و ارامش.

الان میگم چون فهمیدم گاهی گذر کردن هم میتونه کمک باشه.

اگه مشغول کاری بودم ولی دلم خواست یه کار دیگه ای بکنم ولی شرایطش نبود چی؟

ناراحت و عصبی شم؟

نه.

میگم:

اشکال نداره کار فعلی رو به اتمام برسون با ارامش و لذت، صبر کن، کاری که تو ذهنته رو 10 دقیقه بعد انجام میدی، یا چند ساعت بعد، یا حتی فردا.

حقیقتا هم همین شده قفل و شتابِ ذهنیمو که برداشتم، اتفاقا کار جدید بعدش به راحتی انجام شده.

مهم انجام کار بعدی نبود، مهم این بود که من اروم شده بودم و نمیدویدم تو ذهنم دنبال انجام کار بعدی.

کشف کردم این تله ی ذهنیه.

هر چی شتاب کنم بیشتر این تله ی شتاب رو تغذیه میکنم و اعصابم خرد میشه.

چطوری با این حجم کارهای روزانه فایل گوش بدم؟ یا برنامه مورد علاقه مو ببینم، یا موسیقی بشنوم، یا تو دفتر یا تو سایت بنویسم؟ یا کامنت بخونم؟

راهش باز شد برام وقتی اروم شدم و سخت گرفتن هامو کم کردم و با نگاه بهبودگرا دنبال حل مسئله رفتم:

وقتی بچه رو شیر میدم و شرایط خوبه کامنت مینویسم و میخونم‌.

وقتی بچه بغلمه یه سری کارها رو میتونم مدیریت کنم.

مهم اینه بیشتر از ظرفیتم نخوام که کار کنم، اروم که جلو میرم اتفاقا تو یه روز یه عالمه کار انجام میدم.

الان بهتر شدم اما معنیش این نیست دیگه تمومه، باید کار کنم هنوز.

معجزه ی تلفیق کارها با هم

یعنی دو کار رو که میشه، با هم انجام دادن:

این تلفیق رو هر کسی تو زندگیش میتونه شناسایی کنه.

مثلا من وقتی شیر میدم، یا اشپزی میکنم گاهی فایل هم گوش میدم.

گاهی وقتی پسرم خوابه پا میشم به کارها میرسم.

گاهی باهاش میخوابم که خستگیم برطرف شه و فِرِش برسم به بچه و زندگی.

همسرم که میاد از سر کار بعدش من میرم پیاده روی.

وقتی پسرم رو راه میبرم، همونطوری که تو بغلمه کتاب میخونم.

مثل الان، وقتی بچه شیر میخوره و در حال خوابه یا روی پام در حال خوابه مینویسم، چه تو سایت چه توی دفترم.

در حقیقت زمان طلایی وجود نداره، خودم میسازمش.

از خدا خواستم در مرحله اول به زمان و انرژیم فراوانی و برکت بده، اجابت شد کم کم وضعیتم هر روز بهتر میشه به فضل خدا.

وقتی کسی پیشمه میرم لباس های بچه رو میشورم یا جمعشون میکنم جدا از لباس های خودمون میریزم ماشین بشوره.

در حقیقت تلاش میکنم آسان ببینم تا آسان بتونم انجامش بدم.

وقتی سخت میشه یعنی ذهنم داره سختش میکنه.

وگرنه همیشه راه اسان تر، شیرین تر، لذت بخش تر هم وجود داره به قول استاد.

اوایل سختم بود چرا نمیتونم مثل قبل راحت بنویسم هر وقت دلم میخواد و فکر کردم محدود شدم و این بهم فشار اورد.

بعد به خودم گفتم نه، میتونی انجام بدی، هر وقت نی نی خوابیده بود یا کسی پیشت بود بنویس و نوشتم، تک تک کارهایی که دلم میخواست رو کم کم انجام دادم حتی اگه زمانش کم بود و به خودم ثابت کردم ذهنم گولم میزنه میگه نمیشه، میبینی که میشه.

شاید هر وقت دلم بخواد نتونم کار مورد نظرمو انجام بدم اما در بهترین زمان با نگاهی بهبود گرا و آسان گیر میتونم کارهای مورد علاقه مو انجام بدم.

اگه یه روز نشد اشکال نداره.

وقتی میگم فردا یا بهترین فرصت با حال خوب و بدون ناراحتی و با آرامش، در حقیقت فرصت برام خلق میشه.

اما اگه قفلی بزنم نه همین الان، نه تنها فرصت جور نمیشه، بلکه اعصابم هم خرد میشه و هیچی به هیچی، ناامیدی هم یقه مو میگیره.

امیدوارم با مثال هام تونسته باشم مفهوم پیامم رو بهت منتقل کنم.

حقیقتا طرز فکر و باور من هست که باعث میشه خوب و اروم و امن و لذت بخش زندگی کنم، یا برعکسش.

شاد و پیروز باشی عزیزم.

همگی در پناه الله مهربان باشیم.

فَاللَّهُ خَیْرٌ حَافِظًا وَهُوَ أَرْحَمُ الرَّاحِمِینَ

خدایا شکرت برای این پرسش و پاسخ که مسیرم رو بهم یادآوری کرد، مسیری که لازمه اش تلاشی آرام همراه با صبر و توکله.

———————————————

پی نوشت:

اکثر عمرم فکر میکردم همه چی باید طبق روالِ ذهنی من جلو بره…

با بچه و سورپرایزها و تغییرات زندگیم، تازه کم کم دوزاریم میوفته همیشه اونجور که تو میخوای یا فکر میکنی درسته، جلو نمیره…

از کجا معلوم همیشه درستِ توی ذهن تو واقعا بهترین باشه؟

بگو خیره و ادامه بده حتی اگه چیزی که میخوای و ایده آل ات هست نشه.

شد چه عالی، نشد هم فدای سرت.

مهم اینه به قول محیا که من تلاشمو کردم.

تلاشت رو بکن، اما سخت نگیر، گیر نده، قفلی هم نزن. فقط برو جلو، همینه که ارزشمنده.

آفرین سمانه جانم برای رشدِ مخصوصاً این 3 ماه اخیرت با بچه.

با بچه هر روز یه رشد به رشدهای قبلیم اضافه میشه.

حُسنِ بچه اینه که پدر و مادرشو با خودش بزرگ میکنه.

نظم خوبه، هر وقت تونستی اجراش کن، چه 100 چه 50 چه 10 چه هر چی، اندازه ی توان اون لحظه ات اجراش کن.

نظم ویژگیِ خوب تو هست، افرین.

ولی به ذهنت فشار نیار برای اجراش.

در لحظه جاری شو فقط.

من دوست دارم رخت ها رو منظم پهن کنم روی رخت اویز تا خشک شن.

امروز حافظ رو با یه دستم گرفته بودم تا اروم شه، با دست دیگه ام لباسها رو پهن کردم.

درسته خیلی منظم نشد ولی به خودم گفتم افرین بهت همینکه با بچه به این کار داری میرسی تحسین برانگیزی جانِ من.

آفرین به سمانه جانم برای این تمرین های بهبودگرایی و اسان گیری، که در عمل دارم انجامشون میدم.

مسیر اگاهی، یه بخشش گوش دادن و درک و فهمشه، یه بخش دیگه اش هم عمل بهشه.

خدایا شکرت.

همش از لطف خودته.

الهی شکرت.

به نام او، که هر چه دارم از اوست

سلام.

نکات مثبتی که امروز اول مرداد 1403 دوشنبه، بهشون توجه کردم و متوجهشون شدم:

1- خداوند کمکم کرد و میکنه برای خوابوندنِ آسانِ حافظ جانم.

2- کولر نازنینمون که خونه رو خنک و مطبوع میکنه و نگه می داره.

3- خواب و استراحتِ خوبمون.

4- صبح که بلند میشم به کارهای حافظ میرسم، به کارهای خونه هم میرسم.

الهی شکرت.

5- الهی شکر برای نهاری که پختم با عشق برای خانواده ام و سالادی که درست کردم با علاقه.

6- زندگی مون، خونه مون، امنیت مون، سلامتی مون، ارامش مون، حال خوبمون، خانواده های خوبمون و …

7- خدایا شکرت برای نعمت آب، حمام، برق، گاز، تلفن، اینترنت، موبایل، سایت، دوستانم، طبیعت، صدای پرندگان، باد، باران، برف، شب، روز، خواب، بیداری، فعالیت های روزانه، خانه داری، بچه داری، آشپزی و …

اول مرداد 1403 مبارکه.

فَاللَّهُ خَیْرٌ حَافِظًا وَهُوَ أَرْحَمُ الرَّاحِمِینَ

خدایا شکرت برای همه ی نعمت ها، روزی، سلامتی، ارامش، شادی و …

یا ارحم الراحمین

سلام

قشنگی های امروز یکشنبه 31 تیر 1403

خدایا شکرت محیا جونم اومد دیروز.

الهی شکرت برای ایده های خوب که میرسه دستم.

خدایا مرسی برای سلامتی مون.

خدایا شکرت برای پیام قشنگ سعیده جانم.

خدایا شکرت برای پاسخ های دوستان نازنینم در سایت.

خدایا شکرت برای فرصت رشد و بهبود.

خدایا شکرت برای همه ی قشنگی ها و نکات مثبت زندگیم‌.

خدایا شکرت برای استراحت خوبمون.

فَاللَّهُ خَیْرٌ حَافِظًا وَهُوَ أَرْحَمُ الرَّاحِمِینَ

الهی شکرت برای حضورت در زندگیم.

به نام خدا، سلام.

قشنگی های امروز، پنجشنبه 28 تیر 1403.

خدایا شکرت امشب اومدیم خونه مامان زری.

خدایا شکرت برای غذای خوشمزه ی خونه مامان زری.

خدایا شکرت برای مهربونی های همه.

خدایا شکرت برای دیدن مصاحبه ی اقای مرتضی امینی تبار (میثم زخم کاری) با اقای علی میر میرانی برنامه 2 شات.

چقدر این پسر جوان با اصالت و ادم حسابی بود.

لذت بردم از جهان بینی و منش و توکلش به خدا.

از فرهیخته بودنش، از ادب و متانتش.

از اینکه زندگی رو چقدر زیبا زندگی میکنه.

مصاحبه ای هست شنیدنی و انرژی مثبت.

چند تا مصاحبه ی دیگه دیدم و فهمیدم چقدر با سمانه قبلی فرق کردم، از 2 نفری که اونا هم برام محترم هستن مصاحبه دیدم، و متوجه شدم قسمت هایی از مصاحبه برام شنیدنیه که حرف از انسانیت هست، از امید، از شادی، از حس خوب.

خدایا شکرت برای قند عسل مامان، حافظ جانِ جانانم.

خدایا شکرت که مامانِ حافظ جان شدم.

خدا رو شکر اونم ما رو به عنوان پدر و مادرش انتخاب کرده.

خدایا شکرت که سرپرست همه مون فقط تویی.

خدایا شکرت که حرف هاتو به طرق مختلف به گوش و چشم و قلب من میرسونی.

خدایا شکرت که دعوتم کردی به سکوت، به قضاوت نکردن، به انعطافِ بیشتر.

فَاللَّهُ خَیْرٌ حَافِظًا وَهُوَ أَرْحَمُ الرَّاحِمِینَ

خدایا شکرت که هستی و پشتیبان و سرپرست مایی.