به رویاهایت باور داشته باش | قسمت 2 - صفحه 61

به نام خدا

این فایل را ببین. سپس داستان رؤیاهایی را در صفحه نظرات همین فایل بنویس که:

مواجه شدن با آدمهایی که توانسته بودند به خواسته‌ مدّ نظرتان برسند یا شنیدن داستان موفقیت‌هایت دیگران‌، ایمان و امیدی را در دلت زنده کرد تا رؤیایت را جدی بگیری و برای تحقق‌اش قدم برداری.

به این ترتیب شما هم با به اشتراک گذاشتن داستان موفقیت‌ات‌، الگویی باش برای تحقق رؤیای صدها انسان دیگر که‌،خواندن داستان موفقیت تو‌، ایمانی را در دلشان زنده می‌کند تا رؤیای‌شان را جدی بگیرند.

…

وقتی به این قسمت نوشته ی مریم جان رسیدم در یک لحظه لبخندم محو شد و چهره ام گرفته گشت و این نجوا در ذهنم طنین انداز شد که : تو که به موفقیتی نرسیده ای که داستانی داشته باشی!!!

و من لحظه ای ناامید شدم که چیزی برای نوشتن ندارم …اما کمی بعد به خود آمدم و باز مرور قوانین به من یادآور گشت که این نجوا نجوایی شیطانی است … و باوری محدود کننده در حال نمایان شدن است و نتیجه اش ضعیف شدن است ، باوری که نتیجه اش تضعیف اعتماد به نفس است… و دوباره به خود آمدم و به خداوند اجازه دادم که حافظه ام را هدایت کند به سمت موفقیت هایی که کسب نموده ام و به انبوهی از موفقیت های ِ تا این لحظه ی عمرم رسیدم :

یکی از موفقیت ها، مربوط می شود به دوره ی نوجوانی ام ، زمانی که بعد از تحصیلات دبیرستان درحالی که تمام دوره ی آموزشی ام را در روستایی کوچک در بلوچستان به سربرده بودم اما آرزوی تحصیلات دانشگاهی را در سر می پرواندم و این در حالی بود که در شرایط محیطی و قومی موجود در آن زمان و آن مکان با محدودیت ها و مخالفت ها و نشدن های بسیاری رو به رو بودم و حتا یادم هست که وقتی با انگیزه ی تمام ، تابستان ها به مطالعه می پرداختم و سعی می کردم نداشتن دبیر و معلم خوب و متخصص را خودم جبران کنم و با وجود مسائلی که برای تهیه ی کتاب های کمک آموزشی وجود داشت و هیچ حمایتی هم از طرف خانواده در کار نبود بتوانم با درک مطالب خودِ کتاب های درسی و مرور چندین باره شان به موضوعات هر درس خصوصا دروس عربی و ادبی تسلط پیدا کنم ، بارها از طرف هم کلاسی ها و خانواده و دوستانم مسخره شدم و بارها هم از زبان هم کلاسی های ام که تقریبا 99 درصدشان ازدواج کرده بودند، شرایط قومی موجود را برایم یادآوری می شد که مطمئنا در دانشگاه قبول نمی شوی ودر نهایت مجبوری مثل ما شوهر کنی… اما آنچه آنها می گفتند برایم رنج آور بود و اصلا نمی خواستم مثل آنها باشم و یا مثل آنها زندگی کنم. یادم هست که از بچگی رویاپرداز بودم و همیشه خواسته های زیادی از زندگی داشتم . عاشق کتاب بودم و شخصیت های کتاب و بعضی از کارتون های تلویزیون مثل آنه شرلی و جودی ابوت برایم قهرمان هایی شده بودند تا بتوانم مسائل نادلخواه و ناخواسته ی زندگی ام را پشت سر بگذارم و انگیزه ام را حفظ کنم تا مثل آنها آزاد و رها باشم و بزرگ شوم و آن طور که دوست دارم زندگی را تجربه کنم … و در نهایت هم من به عنوان اولین دختر از کل آن منطقه موفق شدم در کنکور همان سال قبول شوم و ب دانشگاه بروم و بتوانم در تغییر و یا حتا بهبود باور خودم و دیگران که «می شود» مؤثر باشم.

خدا را شکر. الان که به آن روزها فکر می کنم و درباره شان می نویسم برای خودم هم تازه گی دارد و انگار برای اولین بار است که غیر مستقیم خودم را تحسین می کنم .

خدایا شکرت!

…

داستان موفقیت بعدی من برای خودم بسیار ارزشمند است و از نظر خودم جهشی بزرگ در بسیاری باورها و رشد شخصیتی ام دربرداشت و آن این است که : من بعد از ازدواجی نادلخواه ، و مبارزه ی بسیار برای رقم نخوردن اش، تسلیم شدم و تن به سرنوشت دادم (آن زمان با وجود مبارزات بسیار انگار برای اولین بار پذیرفته بودم که سرنوشت من اینطور است که من نمی توانم رابطه ی عاطفی دلخواه خود را در زندگی مشترک تجربه کنم چرا که یادم هست هیچ وقت روابط ناخوشایندی که دیگران (خصوصا پدر و مادرم ) با همسر خود داشتند را نمی پذیرفتم در حالی که آنها (انگار همه ) طبیعی ِ زندگی می دیدند و فکر می کردند که همه همین طور ند و تمام زندگی های مشترک پر از این جر و بحث ها و عدم هماهنگی هاست و برای توجیه ش ضرب المثل هم ساخته بودند که «دعوا نمک زندگی است » و … و من همیشه در رویاهای خود به دنبال رابطه ی عاطفی آرام بخش و سرشار از عشق و رشد دهنده و سرشار از لذت و شادی بودم …و برای خودم هم به عنوان یک دختر بلوچ با آن محیط محدود این خواسته گاهی بزرگ و دور از دسترس به نظر می رسید)…سالها زمان برد تا من بدون آگاهی از قوانین جهان ، مسیر تکاملی خود را پشت سر بگذارم و با ناخواسته ها و تضادهای بسیااار روبه رو شوم تا از آن حالت «تسلیم در برابر ناخواسته» خارج شوم و اصلا بخواهم که اوضاع تغییر کند و دوباره رویای کودکی ام را به خاطر آورم … و انگار در همان لحظه که آخرین قطره برای پر شدن لیوان درونی من چکید، همه چیز به صورت معجزه وار ، واقعا معجزه وار پیش رفت و من هدایت شدم وانگار جهان دست به دست هم داد و آدم های مناسب در زمان های مناسب در سر راه من قرا گرفتند تا من بتوانم به آن رابطه ی ناخواسته و ناخوشایند خویش بعد از چهارسال ، خاتمه بدهم و باز هم در قومیت خویش، جزو اولین هایی باشم که زندگی مشترک ناخواسته ی خود را به پایان می برند و باور می کنند که می شود چیز دیگری را تجربه کرد …شاید ندیده بودم هیچ وقت اما چیزی در قلبم می گفت که می شود و هست . و آن روزها نمی دانستم که اسم این اطمینان قلبی «ایمان» است.

…

داستان بعدی موفقیت من دررابطه با رویایی است که از کودکی داشتم ، من بخاطر ضعیف بودن چشمانم ناچار بودم که از عینک استفاده کنم ، و بخاطر اینکه در آن سن کم ما مشتاق به تجربه ی هرچیز جدید و متفاوتی هستیم که برای مان جذابیت دارد ، در ابتدا برایم جذاب بود استفاده از عینک ، اما به مرور، با محدودیت هایی که برایم ایجاد کرده بود از جمله اینکه نمی توانستم هیچ چیز را واضح ببینم و باید از لحظه ی بیدار شدن تا لحظه ی خواب عینک را برروی چشمانم داشته باشم ، کم کم رایم نادلخواه و ازاردهنده بود. یادم هست بعضی از لذت های بدیهی برای من آرزو شده بود : مثل تجربه ی در زیرباران قدم زدن ، انجام ورزش ها و بازی های سریع و … همیشه در رویاها و خواسته های نهفته ی درونم دوست داشتم بینایی چشمانم دوباره بهبود یابد و من دیگر هیچ وقت از عینک استفاده نکنم و از آنجایی که هیچ وقت نه دیده بودم و نه شنیده بودم که می شود این اتفاق بیفتد خیلی هم این خواسته را جدی نگرفتم …تا اینکه سالها گذشت و من بزرگ تر شدم و با بزرگتر شدنم دنیای درونی من هم بزرگتر شد و در محیط های جدید و بزرگ و پیشرفته ی شهری وارد شدم و در یکی از تجربه های بودن در شهر بزرگی مثل تهران (که آن هم یک خواسته و آرزو بود : تجربه ی تهران و بودن در شهری با آن همه امکانات و آزادی هایی که شاید برای شهروندان خودش بدیهی است اما برای دختری بزرگ شده در روستا و محیط محدود یک آرزوی بزرگ است…) به سمت انجام عملی هدایت شدم که برای عینکی ها انجام می شد و بعد از آن دیگر نیازی به استفاده از عینک نیست . فقط خدا می داند که چقدر خوشحال بودم که می توانم همچنین تجربه ای را داشته باشم … و روزی که بعد از گذشت یک هفته از عمل ، برای اولین بار توانستم برگ های درختان خیابان را بدون استفاده از عینک ببینم آنقدر خوشحال بودم که خدا می داند. و زمان هایی که در حال انجام تمرینات ورزشی بودم و آزادانه می توانستم ورزش کنم به یاد می آوردم خواسته ای را که زمانی یک آرزوی دور و دست نیافتنی بود و خدا را شکر می گفتم و شکر می گویم … و حتا همین چند روز پیش وقتی در باشگاه دوستی از عینک اش و ضعیف بودن چشمانش گلایه می کرد و پذیرفته بود که این پیشامد ناخواسته ای است که او نمی تواند نقشی در تغییر یا بهبود ش داشته باشد و باید ببپذیرد ش ، یاد خودم افتادم و روزهایی که من نیز مثل او فکر می کردم .

خدایا شکرت که ما مدام در حال رشد و تکامل باوری هستیم!

و باید اضافه کنم که الان از بارش باران و قدم زدن در زیر آن می توانم نهایت لذت را ببرم. 

خدایا شکرت!

…

و داستان بعدی موفقیت من ، مربوط می شود به حدود دوسال پیش و هنوز هم در جریان است. زمانی که برای اولین بار با قانون جذب (و بعد از آن آموزه های گسترده و دقیق و کامل استاد در باب فرکانس ) آشنا شدم، درک من از قانون به وضوح الان نرسیده بود.

خواسته ای که بیش از همه نسبت به آن عطش داشتم و مشتاق ِ داشتن اش بودم : رابطه ی عاطفی دلخواه و خواستنی دیرینه ام بود و در مدت چهارسال تنهایی ام بارها -به قول دوستمان در کامنتی که خواندم- در یک سیکل معیوب گرفتار آمدم و در نهایت هم باز دست خالی و بی نتیجه بود تجربه هایم…و خواسته ی دوم بهبود مسائل مالی ام بود که به تنهایی در حال دست و پنجه نرم کردن با آنها بودم و هرچه هم پیش می رفتم هیچ پیشرفتی حاصل نمی شد و انگار فقط دور خود می چرخیدم و باز هم دست آخر دست خالی بودم .به امید تحول مالی وارد نتورک مارکتینگ شده بودم و گرچه در کنار شغل معلمی در این تجارت نوپا هم به شدت مشغول فعالیت بودم اما باز انگار برای «من» نتیجه ای نداشت… همه اش دنبال دلیل بودم که چرا من ؟ و چرا و چرا ؟؟؟

تا اینکه به واسطه ی مطالعه ی یک کتاب، آرام آرام وارد مدار موفقیت شدم ، و در مدت کوتاهی بعد از آن کتاب تحولات مشهودی در زندگی ام رقم خورد و نقطه ی عطف این تحولات : « آشنایی من با استاد عباس منش » به واسطه ی دوستی عزیز بود که از او بی نهایت سپاسگزارم و برایش بهترین ها را آرزو می کنم.

وقتی برای اولین بار در مسیر ِ سفر از زاهدان به ایرانشهر فایل استاد از سیستم ماشین شروع به پخش شدن کرد در همان لحظات اول متوجه تفاوتی زیاد در جنس صحبت های گوینده شدم و انگار افسون شده بودم و دوست داشتم بارها و هزاران بار این صحبت ها را که بسیار بسیار برایم آشنا بود ، فقط انگار فراموش کرده بودم شان ، گوش دهم و با عمق جان درک شان کنم و همان روز تمام فایل ها را که از دسته فایل های رایگان استاد بود از او گرفتم.

روند پیش رفتن با فایل های استاد بسیار تکاملی و بدیهی پیش رفت ، گرچه من بخش عظیمی از فایل ها را دریافت کرده بودم اما به همه شان دسترسی نداشتم و هرفایل در زمان های مشخصی در اختیار من قرار می گرفت تا بفهم اش و بعد هم باز تا درک بخش های هر فایل هم روند تکاملی ای اتفاق می افتاد تا به درک بهتری برسم .

همه چیز در حال بهبود بود و من طبق توصیه ی استاد بارها خواسته هایم را به روی کاغذ آورده بودم …

و اما روزی که یکی از دوستان در پروفایل مان از ما درباره ی نحوه ی جذب یکدیگر و آشنایی و ازدواج مان پرسید من هیچ جوابی نداشتم ! و گفتم واقعا نمی دانم ! آنقدر همه چیز طبیعی و بدیهی پیش رفت که واقعا انگار «معجزه» نبود که در زندگی مان رخ داده در حالی که حقیقتا وقتی الان به طرح بی نظیر خداوند و چیدمان اتفاقات و شرایط نگاه می کنم چیزی جز معجزه نبود … (خود من همیشه گاهی در برابر استاد که می گفت همه چیز «خود به خود» اتفاق می افتد اگر ما در مدار درست باشیم، مقاومت می کردم و در درونم توضیح بیشتری می خواستم و می گفتم یعنی چه که خود به خود ؟ واضح تر توضیح بده! اما الان که به نحوه ی تحقق این خواسته ی بسیار بزرگ و از نظر من دور از دسترس و ناشدنی( –با توجه به جو حاکم بر منطقه ی خود می گویم- بود و خیلی از دوستانم خواسته ی من برای همسر دلخواه و رابطه ی عاطفی ام را بسیار ایده آل گرایانه و غیرممکن می دیدند و با ذهن منطقی خود هم بسیار دلایل می آوردند . ) می نگرم مبهوت می شوم… من فقط «خواستم» و در هر مرحله با هدایت الهی پیش رفتم و بخاطر کار بر روی باورهایم به لطف تکرار فایل ها و تمرین های استاد در هر مداری که قرار داشتم ، مقاومت هایم کمتر شده بود و نشانه ها را بهتر دریافت می کردم و سعی می کردم از مسیر پیش رویم لذت ببرم و در حس خوب بمانم و بر خواسته هایم تمرکز کنم و از آنها بگویم و بنویسم و شکرگزار داشته هایم باشم … و در حال حاضر که خودم – با توجه به وسعت دیدی که الان دارم- به قبل نگاه می کنم گاهی تعجب می کنم که چقدر خوب عمل کردم و چقدر با ایمان پیش رفتم .

به تضادهایی برخوردیم و آن تضادها همه اش برای مان رشد رقم زد و کیفیت رابطه مان را بهبود بخشید در حالی که در آن زمان شاید خیلی دوست نداشتیم بپذیریم شان . گاهی شدیدا غمگین می شدیم و گاهی هم با تمام وجود از مسیری که در آن گام گذاشته ایم می ترسیدیم . و گاهی هم ناامید و بی خیال هرچه رویاست…

در همان زمان بود که فایل ریمیکس «سبک شخصی» استاد به دستمان رسیده بود و کمی به نظرمان سخت می آمد اما خواستیم تا به توصیه های استاد باز هم عمل کنیم و سبک شخصی داشته باشیم فارغ از نظر موافق و مخالف دیگران و متعهد بمانیم بر سبک شخصیمان و حذف آدم های نادلخواه را به قانون فرکانس واگذار کنیم و واقعا این اتفاق افتاد . همه چیز طوری پیش رفت که ما با روند تکاملی مان ، ارتباط های مان هم هماهنگ تر و خواستنی تر شوند و …

اگر بخواهم روند رسیدن به این نقطه را شرح دهم قطعا باید برگه های زیادی نوشته شود اما بهتر است فقط در یک جمله ی استاد مسیر را خلاصه کنم و آن این ست که : وقتی در مدار درست باشید ، در زمان مناسب افراد و شرایط مناسب وارد زندگی تان می شوند و شما می توانید شرایط دلخواه را تجربه کنید فقط کافی است ایمان داشته باشید.

الان که در این نقطه ایستاده ایم واقعا رابطه ی عاطفی بسیار عاشقانه و شفاف و صادقانه و پر از لذت و شادی و شور و عشق را در کنار هم تجربه می کنیم و می دانیم که این رابطه می تواند بهتر و عمیق تر هم بشود . و ما هم برای بهبود ش برنامه های زیادی در پیش رو داریم از جمله ادامه ی روند تکاملی خویش در درک بهتر از «قانون» و استفاده از آن در هر لحظه ی زندگی مان.

و من وقتی به نرگس سه سال پیش فکر می کنم که چقدر عطش ِ رسیدن به این خواسته را داشت و خسته شده بود از تنهایی و سیکل معیوب روابط عاطفی اش نمی دانید که چقدر عاشقانه خدا را شکر می کنم که اینقدر توانمند و بی نظیر است و اینقدر زیبا من را با خواسته ام هم آغوش نموده. واقعا یکی از بزرگترین معجزات زندگی ام ب شکلی بدیهی و خود به خودی (به قول استاد) رقم خورد و من بسیار بخاطرش خدا را شکر می کنم و ایمانم به قوانین و فرکانس و توانمندی خداوند و قدرت توحید و قدرت باور و ایمان بسیار بیشتر شده و این را خوب متوجه شده ام که اگر ما تکامل مان را سریع تر و بهتر پیش می بردیم و بیشتر در حس خوب ِ ناشی از ایمان به خدا باقی می ماندیم و خیال مان راحت می بود که قطعا به خواسته مان می رسیم ، قطعا بسیار زودتر و بهتر خواسته مان متجلی می شد.

خدایا شکرت برای جهان بی نظیری که خلق نموده ای.

…

در پایان امیدوارم به زودی داستان موفقیت بعدی مان را که مهاجرت به کشوری عالی با شرایطی عالی است برایتان شرح دهم تا ایمان خودم و همه ی مان به قوانین و قدرت مطلق خداوند بیشتر شود. به امید خدا…

دوستتان داریم

سپاسگزاریم

4آذر 1398