روزشمارِ تحول زندگی من | فصل 1 - صفحه 328

بنام الله یکتا و بی همتا

به رســم ادب احترام سلام…

====================================

16. روز شانزدهم_ به رویاهایت باور داشته باش قسمت 2

abasmanesh.com

^ اگر فردی عادی مثل من، از رانندگی با تاکسی و زندگی در بدترین محله بندرعباس، در یک اتاق سیمانی اجاره ای که حمام و آشپزخانه اش با 3 خانواده دیگر مشترک بود، توانسته با ساختن باورهای قدرتمندکننده‌، تمام جنبه های زندگی اش را دچار تحولی اساسی نماید‌، پــس مــن هم مـی تـوانـم.

^ فقط این شرایط را به عنوان سرنوشت ات نپذیر و همان باورهایی را بساز درباره جهان ثروتمند خداوند و توانایی هایی که به تو برای تجربه آن ثروت‌ها بخشیده، برای هر فردی که مانند من در جستجوی زندگی در نهایت رفاه و آسایش است.

^ زندگی در نهایت ثروت، سلامتی و آرامش، طبیـــعی تــرین شیــوه زنـــدگی است که برای تجربه اش به این جهان آمده ایم و با به یاد آوردن حمایت خداوند از تو، این ایمان و انگیزه را در دلت رشد می دهد که به رویــــاهـایـت بــاور داشته باشی.

=================================

میخوام باور داشته باشم به رویاهایـم.

میخوام تردیدها رو از سر راهم بزنم کنار و با تمام وجود رویاهام رو بخوام که محقق بشن.

میخوام رویاهایی داشته باشم رویایی.

میخوام زندگی خلق کنم که امید و انگیزه رو هم در ذهن بقیه ایجاد کنه و بشه معنوی ترین کاری که میتونستم انجام بدم. یعنی ایمان و امید رو در دل آدم ها شعله ور کنم. این معنوی هست و منم عاشق کارهای معنوی ام. هنوز شاد معنوی بودن پول رو نتونستم قبول کنم و این ترمز منه و باید ببینم استاد با ثروتمند شدنش، با این همه خونه و ماشین و راحتی در زندگی از اون اتاق سیمانی تا اینجایی که هست معنوی ترین کار رو کرده.با چی این همه رو ساخته با پول. با پول دار شدن و اینا رو خلق کردن پس پولدارشدن هم معنویه. من اینو فهمیدم که ارتباط و منطق معنوی بودن پول هنوز تو ذهنم کمرنگه. هنوز این ترمز رو دارم…

خدایا کمکم کنم تا آسان بشم برای برداشتن ترمزهایی که سد راه من شده برای رسیدن به خواسته ها و رویاهام. خدایا راه نشانم بده که سخت محتاج هدایت ها و نشانه ها و حمایت های توام. خدایا تنها از تو یاری میجویم و تنها تو را میپرستم که شایسته این همه ایی.

جایی که راه نیست خداوند راه میگشاید…

بنام الله یکتا و بی همتا

به رســم ادب احترام سلام…

====================================

14. روز چهاردهم _ ما خالق شرایط خودمان هستیم.

abasmanesh.com

^ موضوع این فایل برمیگرده به تماس یکی از دوستان که گفت ویزای آمریکا رو گرفتم و می خوام بیام ببینمت و گفتم غیر از دیدن من و صحبت کردن با من دیگه چه پلنی داری بیای اینجا…..دیگه چه برنامه ایی داری برای اومدن به آمریکا؟!

گفت: هیچی میخوام بیام ببینم که اگر که اونجا خوبه، اگر کار گیرم میاد، اگر شرایط کاریش خوب باشه.بیام اونجا بمونم و زندگی کنم. اخه هوای تهران آلوده است-شرایط خوب نیست و…

یعنی پلنت اینه که بیای ببینی اینجا کار هست، اگر کار هست بمونی، اگر کار نیست برگردی. گفت: آره اگـر کار باشه بتونم خرجم رو در بیارم می مونم وگرنه برمیگردم. گفتم: که این روش توئه ولی اگر من جای تو بودم روشم متفاوت بود.

دوست دارم در مورد روش خودم توضیح بدم که فکر می کنم روش خیلی بهتری هست.

^ من فکر نمی کنم که شرایط باید برای ما تصمیم بگیره. مثلا بریم ببینیم اونجا شرایط چه جوریه، من خودمو با شرایط اونجا وفق بدم.

یعنی من فکر نمی کنم ما به دنیا اومده باشیم تا با یک شرایطی که موجوده خودمون رو وفق بدیم.

ما انسان ها خالق جهان هستیم.

ما انسان ها همه چیز رو خلق کردیم.

ما انسان ها اومدیم روی کره زمین، یکجاهایی آب نداشته اومدیم سد زدیم، آب آوردیم به اونجایی که می خواستیم.

ما انسان ها اومدیم روی کره زمین، ساختمان ها ساختیم تا نیازمون رو برطرف کنه.

مثل شهر دبی که وسط بیابون بی آب و علف چه زندگی الان در جریانه…

^ ما انسان ها تابع شرایط نبودیم در زندگی مون.

^ اگـر ما تا اینجا رسیدیم چـون شرایط برای ما تصمیم نگرفته.

ما گرم ترین جای کره زمین رو تبدیل کردیم به خنک ترین جا.

یا سردترین جاها رو قابل سکونت کردیم با سیستم های گرمایشی.

ما اومدیم از کویرهای بی آب وعلف مزرعه هایی ساختیم.

ما اومدیم با تغییر ژنتیک گیاهان، تمام گیاهان رو بهتر، سرع تر کارآمدتر تولید کردیم.

حتی اومدیم ژنتیک حیوانات رو هم تغییر دادیم و جوری که دوست داشتیم کردیم.مثلا مرغ ها رو تخم گذار تر کردیم. گاوها رو گوشتی تر کردیم و خیلی کارهای دیگه.

مـا خالق زندگی خودمون هستیم.

مـا تابع شرایط نیستیم.

^ به اون دوست مون گفتم اگر می خواهی که زندگی رو اونجوری که باید و شاید تجربه کنی —–> باید تو شرایط رو ایجاد کنی.

^ تو باید بگی من می خوام بیام امریکا چه شرایطی رو تجربه کنم؟! و من اون شرایط رو می سازم برای خودم. نه اینکه بیام اونجا اگر کار هست. اگر میتونم درآمد داشته باشم زندگی کنم. اگر نه که برگردم همون سرکار قبلی ام.

^ زندگی به این شکلـه که ما ایجادش می کنیم.

تـو باید بگی من چی رو می خوام؟ و خلقش کنی. نهمثل 99% بقیه آدم ها که میگن ببینیم حالا شرایط چه جوریه.

^ مـا شرایط رو خلق می کنیم. ——>

اگر قانون رو بلد باشیم

و اگر به خداوند ایمان داشته باشیم

می تونیم هر جور که بخواهیم زندگی کنیم. ما تابع شرایط نیستیم.

^ من یادم از زندگی خودم اومد اون زمانی که از قم به بندرعباس رفتم. دقیقا چیزی رو که می خواستم رو نوشـتم.

من میخوام برم بندرعباس به کجا برسم.

با آدم های جدید ارتباط برقرار کنم.

از لحاظ مالی پیشرفت کنم. تحصیل کنم.

میخوام برم اونجا تا دور باشم از افرادی که نامناسب هستند.

میخوام دور باشم از افرادی که نمی گذارند خوب روی باورهام کار کنم.

میخوام برم تنها باشم.

میخوام برم روی پای خودم بایستم.

میخوام برم یک زندگی رو با یک بیس درست، پایه های درست ایجاد کنم.

من بندرعباس رو تا اون موقع نه دیده بودم، نه ازش خبری داشتم.ولی یک تصمیم گرفتم. و گفتم من اون شرایط رو می سازم. و شروع کردم به ساختن.8 سالی که در بندرعباس بودم همه چی برای خودم ساختم.

دانشگاه مو رفتم.

کلی تجربیات جدید بدست آوردم.

و بعد از اینکه به اون شرایطی که می خواستم در بندرعباس رسیدم تصمیم گرفتم مهاجرت کنم به تهران.. در مورد تهران هم همینطور بود.هیچ اطلاعاتی در موردش نداشتم و با این ایمان که اون چیزی رو که من می خوام رو می سازم و خلق می کنم. تمــام زندگیم رو هدیه دادم ب یک زوج جوان و با یک کیف و ساک لباس بلند شدم با شرایطی که داشتم(با همسرم و بک بچه 3ماهه و 3 ساله) رفتیم تهران از صفر از زیر صفر شروع کردم.و همون شرایطی که میخواستم روخلق کردم.یک شرکت زدم،اغلب شهرهای بزرگ ایران رو سمینارهای مختلف برگزار کردم.تو حوزه های مختلفی که علاقه داشتم وارد شدم.

تـمام آنچه که می خواستم رو خلق کردم و ایجاد کردم.

^ افراد یک عالمه دلیل داشتن که —-> کارهایی که من میخوام نمیشه. اما شــد

^من آمریکا هم اومدم، نیومدم ببینم که شرایط چیه حالا…

من می دونم که می تونم شرایط خودم رو خلق کنم.

من می دونم اون جیزی رو که می خوام می تونم بسازم.

من می دونم که خالق زندگی خودم هستم. و تو هـم باید بدونی.؟!…. با این باور می تونی زندگی خوبی رو بسازی.

^ به هیچ عنوان اجازه ندادم که شرایط برای من مشخص کنه که مــن چطور باید زندگی کنم؟ من هستم که شرایط رو خلق می کنم.

^ همه لایق این نوع زندگی هستند.

اگــر باورهاشون رو عوض کنند.

اگــر سطل شون رو بزرگتر کنند.

لذت میبرم تخم مرغ ها رو جمع کنم، تراکتور بندازم زمین صاف کنم.

یک زمین گرفتم هرکاری که میخوام توش انجام بدم.

چقدر این مدت که کم کار بودم مشغول بودم کارهایی که نمیشناخم رو دارم انجام میدم. از شیردوشیدن تا کشت صیفی جات…

^ از همون اول باور داشتم(یک باور قوی و قلبی) کــه تمام شرایطی که میخوام رو میتوم خلق کنم.

^ تمام خواسته های من برای خداوند بسیار ناچیزه———> یعنی برآورده کردن شون کاری نداره براش.

^ جهان هستی آماده است، خوشحاله تا من به آرزوهای بزرگم برسم.(بزرگ از نظر من نه اون)

خداوند کمکم میکنه،هدایتم می کنه، حمایـتم میکنه.

مـا خالق زندگی خودمون هستیم، ما می تونیم شرایط رو جوری که می خواهیم رقم بزنیم. به خدا هدایت می شوید به مسیرهای درست، اگر در مدار رس قرار بگیرید، افراد درست، شرایط درست،ایده های درست وارد زندگی تون می شوند(باور کنید کار خاصی نمی خواهید بکنید.)

^ من قدم به قدم هدایت شدم به اون چیزی که می خواستم.

^ فقط باید ایمان مون رو تقویت کنیم.

^ هر روز خواسته ها بزرگتر و بزرگتر میشه و این روندِ طبیعیتشه.

تقویت باور—–> می شود که امکان پذیره محدودیت ها فقط توی ذهن ماست.

من محدودیت رو نمیپذیرم.

========================================

اولین قدمی که باید برای تغییر برداری، ایجاد چنین باوری است.

ایجاد این ایمان که خــداونــد توانایی تغییر شرایط را در من آفریده و برای بهبود شرایطم‌، حتی از من هم مشتاق تر است وهمواره در این مسیر، هدایتگر من است.

وقتی فضل خداوند و فراوانی جهان را باور می کنیم و ایمان می آوریم که ما قدرت ایجاد و تجربه شرایط دلخواهمان را داریم، آنگاه دیگر هیچ محدودیتی را نمی پذیریم. دیگر نمی گوییم ببینیم چه می شود!

دیگر تریدی باقی نمی ماند. بلکه خواسته مان که مشخص می شود، تنها با ایمان، توکل و اشتیاق، قدم های مان را استوار برمی داریم.

ساختن چنین ایمانی، بهایی است که باید برای ساختن شرایط دلخواهت بپردازی. این ایمان تو را در مداری قرار می دهد که ایده ها، آدمها و همه ی آنچه برای تجربه شرایط دلخواه‌ات نیاز داری، آنجا منتظر و آماده خدمت به تو است.

این وعده خداوند است و به قول قرآن:

«چه کسی وفادارتر از خداوند به وعده‌ ی خویش است؟!»